Birkenesrunden 19 juni 2011

19 juni 2011 was de Birkenesrunden, het jaarlijks fiets evenement in Birkeland. Volgens collega's is dit een belangrijk onderdeel van de inburgering, dus uiteraard was ik van de partij. Stiekem had ik hem 3 weken geleden al verkend. In totaal bijna 4 uur gefietst over 93km en ik kwam versleten terug. Fietsen in Noorwegen is toch wat anders dan in Nederland, dat ging wat beloven.

Mijn collega vond mijn resultaten echter niet tegenvallen en had gezegd: je moet gewoon in een groep meerijden die ongeveer even hard rijdt. Maar wie rijdt er even hard? De Noren moet je niet onderschatten, dus ik nam mij voor te zoeken naar fietsers met ongeveer eenzelfde fiets, grijs haar en een aangelijnde hond.

Mijn fietsende oudbuurman Bernard eet altijd de avond voor een wedstrijd en op de ochtend pasta. Zijn vrouw Wilma vindt de ochtendsessie maar niets, maar qua voedingsstoffen leek me dit een goed idee. De pasta gisteravond was erg lekker, maar voor het ontbijt moet ik Wilma gelijk geven. Ik eet er 2 ontbijtkoeken achteraan om die glibberige warme massa snel te vergeten.

Mijn snelle outfit aan, een foto en 8:15 naar de start. 

Er waren 3 lichtingen van “trimrijders” en men mocht er maximaal 10 uur over doen. Ik zocht driftig naar mijn grijze hondenbezitters, maar zag alleen racefietsers. Een ATB'er dan? Nope, enkel een enkeling op een hybride. Oei… Mijn fiets met 38mm banden, spatborden, voordragers, achterdragers, verlichting, spiegel, heerlijk breed geveerd zadel en fietstas zag er enigszins zwaar uit in vergelijking met de mij omringende carbon racefietsen. Gelukkig had ik mijn thermosfles uit voorzorg thuisgelaten.

Volgens de betrouwbare voorspelling zou het in de nacht regenen en overdag wat droger zijn. In werkelijkheid was de nacht droog en begon het om 8:30 te regenen. Met enige weemoed denk ik terug aan de tijden van weerman Pelleboer, toen wist je in ieder geval zeker dat zijn voorspellingen niet klopte.

Mijn groep startte om ca 8:45. Het is de eerste keer dat ik in een groep fiets, ik zit achterin het peloton, maar het is eerlijk gezegd best wel makkelijk fietsen. Gemiddeld gezien fiets je altijd uit de wind.
Na ca 3km begon de groep te splitsen. Ik zat in een lekker ritme en zocht aansluiting bij de kop. En zo splitste de groep nog een paar keer. Maar de echte heuvels moesten nog komen en was ik gevoelsmatig met mijn zware stalen ros in het nadeel.

Maar de eerste heuvels vielen helemaal niet tegen. Iedereen lijkt het zwaar te hebben heuvelopwaarts dus het gemiddelde van het peloton zakte behoorlijk, eigenlijk zo ver dat ik regelmatig in de remmen moest om mijn fiets af te remmen. Massa is traag laten we maar denken.

Na 30 kilometer kijk ik hoopvol om mij heen. Dan stoppen ik en Roland altijd om even iets te eten en te drinken, maar mijn medefietsers maakten geen aanstalten om te gaan stoppen. Ik realiseer me opeens dat 90% van mijn meegenomen voedsel in mijn afgesloten fietstas achterop de fiets hangt. Gelukkig had ik 2 boterhammen in mijn zak gestopt.
Brood eten op de fiets tijdens een wedstrijd blijkt een uitdaging op zich. Eerst moest ik het broodzakje terugvinden in alle zakken op mijn rug (fietskleding heeft zakken op de rug), hierna moet het broodzakje open. Als dit na enkele minuten gepiel dan toch maar met de tanden opengerukt is, moet het brood nog op hapklare afstand uit het plastic geschoven worden (plastic verteert zo slecht). Het eenvoudigst is dit tijdens de stijgingen, dan fietsen we niet zo hard. Enkele minuten later heb ik dan eindelijk 1 hap in mijn mond, maar komt het aller moeilijkste deel: het op juiste vochtigheidsgraad brengen zodat ik het brood kan doorslikken. Het brood is droog en tijdens klimmen adem ik wat harder, met als gevolg dat meerdere keren een droog stukje brood mijn longen probeert te bereiken in plaats van mijn maag.

Maar goed, halve boterham overleefd, de rest maar teruggestopt. Ik had ergens gelezen dat er halverwege bananen waren en drinken. Maar ook halverwege geen stop. Ons peloton denderde gewoon door. Na 2 x 30 km nog altijd geen aanstalten om even koffie te drinken en bij te praten.

Omhoog eet ik mijn laatste halfje brood op en terwijl het in mijn mond langzaam sappig wordt, splitst de groep zich opnieuw. Ik realiseer me dat nu versnellen een langzame doch pijnlijke dood betekent, dus ik spoel mijn volle mond zo snel mogelijk leeg met water. Ik zit nu in een groepje van 7 achter de kopgroep en het gaat hard naar beneden. Ik probeer nog 1x bij de kopgroep te komen, maar zelfs met 55km/uur blijven ze uitlopen.

Al snel wordt ik weer ingelopen en we fietsen gezamenlijk op de finish af. Een dochter roept huilend haar vader en ze gaan langzamer fietsen. Dat was vandaag de derde tiener die ik droevig zag afhaken. Met zijn 5-en eindigen we de 92 km in 3 uur en 12 minuten. Een Noorse traditie rijker fiets ik tevreden naar huis voor een warme douche en koffie.