Dure lucht…

Marjolein, eigenaar van alle auto’s in onze familie, was in december naar Noorwegen geemigreerd. Hierna hadden we nog enkele maanden om onze auto’s in te voeren. Althans, dat dachten we, totdat we op een internet site lazen dat we in overtreding waren en wat de gevolgen waren. We moesten namelijk de auto PER DIREKT aan de grens invoeren.

Vanaf dat moment besloten we te stoppen met rijden en in contact te treden met de Noorse "myndighet", de Noorse overheid.  Dat leek nog geeneens tegen te vallen. Maar ook Noorse schijn bedriegt.

De procedure voor invoeren is in het kort als volgt: 

- RDW: tijdelijke kentekenplaten kopen

- Douane: Nederlandse kentekenplaten inleveren, "moms" (BTW) betalen en stempel krijgen

- RDW: met stempel van douane auto laten keuren en stempel van RDW krijgen

- Douane: met stempel van RDW engangsavgift  (=“hele dure lucht") betalen en nieuwe stempel krijgen

- RDW: met alle stempels kentekenplaten halen.

En om het geheel makkelijker te maken: de RDW en douane zitten niet naast elkaar.

"Vind u de procedure moeilijk, belt u dan met ..." stond er nog op de website. Nee, ik vond de uitleg van de procedure niet moeilijk, maar over de procedure kunnen de meningen uiteen lopen. In Nederland zou een dergelijk heen en weer rijden een sterke associate oproepen met de bekende "kastje" en "muur".

Maar goed, ontkomen kon niet meer, dus daar gingen we dan.

Op maandag is Marjolein met de bus naar de Tollvesenet (de Noorse douane) gegaan om te kijken of we de procedure goed begrepen had.

Hierna is Marjolein naar "statens vegvesenet", de Noorse RDW gegaan om tijdelijke kentekenplaten te kopen waarmee we in ieder geval naar de RDW mogen rijden en weer terug naar huis, iets wat toch wel handig blijkt als de auto gekeurd moet worden voor invoer.
De douane wil een bewijs van de restwaarde van onze auto. Deze hebben we via de mail zo laag mogelijk laten inschatten door een Ford dealer in Nederland.
Op dinsdag ging Marjolein terug naar Tollvesenet. De kentekenplaten werden ingeleverd en de belasting betaald. Formeel gezien is deze restwaarde inclusief BPM, welke we later weer terugvragen in Nederland. Maar de Douane ziet er geen problemen in om hier eerst 25% belasting over de restwaarde te rekenen. Belasting op belasting dus.

OK, we zijn nu enkele duizenden Noorse kronen armer maar we mogen nog steeds niet rijden. 

De afspraak voor de keuring hebben we ook direct op maandag gemaakt. Dat ging snel, maar het antwoord was enorm schrikken. "Over 4 weken hebben we tijd…" 

Als rasechte Nederlander doe ik liefst zo zuinig mogelijk, dus u begrijpt dat ik de volgende vraag maar moeizaam over mijn lippen kon krijgen: "Ehhhhh, we willen HEEEL graag belasting betalen, maar begrijp ik goed dat we hier 4 weken mee moeten wachten?"

"Ja, excuses. 4 weken. Maar u wilt naar Kristiansand om uw auto te laten keuren?"

Dat leek me op zich wel handig, dat is voor ons het meest dichtbij. Maar hier bleek nog iets mogelijk. Iedere vrijdag is er een drop-in, daar kunnen 8 auto’s terecht en gekeurd worden. Ze beginnen om 8:00 uur.

Op vrijdag stond Ben dus om 6:00 uur in Kristiansand en was al de laatste (nummer 8). De planning gaat op volgorde van binnenkomst en ik ben dus als laatste aan de beurt die dag. Even snel rekenen vrees ik al dat ik waarschijnlijk alsnog geen kentekenplaten heb in het weekend. Maar... positief... de keuring duurde "maar" 1 week in plaats van 4 weken.

De geuniformeerde RDW man probeerde de huidige procedure nog te verdedigen. "We hebben het wel eens geprobeerd dat de douane ook de auto’s controleerde, dan hoefden de mensen maar op 1 plaats te komen, maar dat was geen succes. De mensen van de douane hebben geen verstand van techniek. Maar vreest u niet, u heeft voldoende tijd om na de keuring naar de douane toe te rijden" 

Ik blijf mijn bedenkingen hebben. Mogelijk zijn de douaniers dan niet technisch, maar de mensen bij de RDW kunnen wel hun dagelijkse diensten afrekenen. Laten ze het dan omdraaien en de RDW de belasting laten afrekenen. Maar goed, ik ben maar een beginnende Noor, ze zullen het wel weten.

Enfin, als om 9:30 pas de tweede auto aan de beurt is, is het voor mij duidelijk dat ik vandaag geen kenteken ga krijgen. Na een etenspauze van 1,5 uur vraag ik nog eens of ze echt denken dat het allemaal mogelijk is om nog mijn kentekenplaten te halen, maar ik hoef me echt geen zorgen te maken volgens de meneer. Het is pas 12:30 en ze hebben vandaag een lange dag, ze werken tot 15:15 door… 

Uiteindelijk was ik rond 14:00 aan de beurt en mijn visioenen van autorijden in het weekend waren nog net niet geheel verdampt. Als de keuring nu ca 30 minuten zou duren, dan zou ik nog 45 minuten over hebben voor de rest.... droomde ik verder.
Rond 14:30 vertelde de controleur mij dat die mevrouw op wiens naam ik de auto ging zetten niet kon worden gevonden in de registraties. Ik vertelde hem dat ze toch echt belasting betaalde, dus die instantie wist haar feilloos te vinden. Dan maar de auto op mijn naam registreren. 
Maar rond 15:05 was de man achter de balie met hele andere dingen bezig was en grapte dat ik het toch niet meer ging halen. Ik vertelde hem dat ik inderdaad niet meer de kentekenplaten kon halen, maar op zijn minst nog wel wilde proberen de belasting te betalen. De douane was namelijk tot 15:30 open. De man keek met een afkeurende blik alsof hij nooit bij de douane zou willen werken.

Om 15:33 vroeg ik de laatste medewerker bij de douane of ze gesloten waren, hetgeen bevestigd werd.

Stilaan begon me wat dingen in te vallen. 

- Dat ik als leek in 2 uur al een betere planning in mijn hoofd had zitten dan de ervaren diender in uniform. 

- Dat onze auto in 1 week 2x meer waard is geworden 

- Dat ik voor het bedrag wat ik heb betaald geen enkele service, dank je wel, noch koffie heb gekregen. 

- En dat dit een absurd groot verschil is tussen de ambtenarij en de gewoonlijke zakelijke dienstverlening waar je als een koning behandeld wordt als je zegt dat je HEEEL graag heel veel geld wilt betalen.

Nee, ik denk niet dat ik geschikt ben om Noorse ambtenaar te worden.

En dan voor de mensen die van spelletjes houden : zoek het verschil...

Een tegenvallende zaterdag

We waren wat actiever aan het zoeken naar een Noorse auto. We hadden er geen goed gevoel bij dat we we nog steeds rondreden in onze vertrouwde Ford op Nedelands kenteken. Marjolein had op haar zaak al 4x te horen gekregen dat mensen hele hoge boetes moesten betalen, zogenaamd 2x "afgift" + boete. Nu zou het bij ons niet zo n vaart kunnen lopen, we hadden tenslotte wat geregeld. Maar toch begon het inmiddels te kriebelen.
Via Finn.no kun je hier in Noorwegen je geweldig goed orienteren op een auto. Dit is een soort marktplaats, maar dan in het Noors. De eerste poging leek goed te verlopen. We hadden een leuke auto op het oog en zouden deze man bezoeken. Nog een paar zaken nagevraagd aan mijn collega, en een auto kopen leek ons duidelijk. Nog gevraagd wat eigenlijk gewoonlijk is met betalen in Noorwegen. Is het gewoon om geld mee te nemen, overschrijven? Nee, overschrijven is wel gewoon, maar eerst even controleren of er een lening op de auto zit, deze moet je eerst aflossen. "Ehh... ikke?  Het is toch niet mijn lening? Laat ons gewoon de auto kopen en de man moet zijn eigen lening inlossen"
Maar dat blijkt dus een wezenlijk verschil tussen Nederland en  Noorwegen.

In Nederland heb je persoonlijk een lening. In Noorwegen zit een lening op een auto. Wat erop neer komt dat als je een auto koopt en je hebt de lening niet gecontroleerd en je betaalt een verkoper die niet zo eerlijk is, dat koop je een auto met hier tegenover een schuld. Ofwel niets dus. Gelukkig is dit een autolening tegenwoordig eenvoudig te controleren via Internet.
De verkoper van de auto wilde het geld graag op zijn rekening gestort hebben. Wij vonden via internet dat er een lening zat op de auto, hierna durfden we eigenlijk niet meer de auto te kopen. Dan maar auto nummer 2. Deze had geen lening, maar hier vergaten we 1 belangrijke vraag te stellen. Zit er schade aan...?
Gelukkig was de weg naar Tvedestrand erg leuk, was het mooi weer en hebben we een gezellige dag gehad en veel gezien.
Zonder nieuwe auto zijn we langsgereden bij een leuk huis wat we gezien hadden op internet. Hier zaten we ons al een paar dagen op te verheugen, dit werd ons nieuwe huis, dit gingen wij kopen. Niet super groot, wel veel grond en vooral in een gedeelte van Birkenes wat we erg leuk vonden.

Prachtige foto s op internet, maar toen we ervoor stonden, zagen we dat de buurman op 30 meter naast het huis een hondenkennel exploiteert. Die stond echt niet op de foto... Daar waar deze foto gemaakt is, moeten de fotograaf zijn billen er bijna afgebeten zijn.
De weg naar huis verliep in doodse stilte. Marjolein verbrak de rust na 10 minuten als eerste: "wat een domper, daar ga ik echt niet wonen"
En zo werd het weer een internet avond. In hoeverre lopen wij gevaar als we door blijven rijden zoals we nu doen? Willen we wel zoeken naar een auto? 1 website op internet geeft opeens een heel duidelijk en schrikbarend antwoord: invoeren en 9000 euro betalen of het dubbele betalen als we aangehouden worden. Oeps...
We besluiten onze wagen per direkt in te voeren en niet meer te gebruiken totdat we Noorse "skilter" hebben. En dat was onze derde domper voor vandaag, want dit proces gaat minimaal een week duren (als we geluk hebben). Gelukkig mag Marjolein op maandag van haar bedrijf enkele dagen een auto lenen. Ze doen niet moeilijk en geven haar een Audi A6 automaat mee. Toch weer een leuke ervaring na alle dompertjes

Uitgeschakeld

Orientering is weer begonnen. Dat is het sporten met kaart en kompas in het bos.

Vorige week in Birkeland weer gestart en gisteren in Kristiansand. Ik zou met Maaike en nog 3 anderen met de auto rijden. "Klokke seisten tretti", herhaalt Steinar nog 3x . In mijn hoofd zet ik dit om in 17:30 en ik bevestig dat ik om "seisten tretti" aanwezig zal zijn.
Daags erna zit ik om 16:35 op de fiets en wordt 2x gebeld in korte tijd. Op mijn fiets denk ik altijd: even wachten, ik ben bijna thuis. Maar thuis zag ik dat Steinar gebeld had.
"Waar blijf je nou?"... Ik wist meteen waar de fout zat: seisten is 16, niet 17. Razendsnel hebben we ons omgekleed, zijn in de auto gesprongen en naar de verzamelplaats toegereden en hebben hier tusen ganger unnskyld gezegd (1000 keer sorry, zonder telfouten)
Orientering in deze tijd van het jaar is koud. Met 4 graden door het bos heenrennen is nog wel te doen, maar de wachttijd vooraf en erna is wel dusdanig onprettig dat je snel weer terug wil naar de auto


Ik heb echter pech. Vorig jaar heb ik  een blessure opgelopen die nog altijd niet over is. Hardlopen gaat nog altijd, maar zodra ik op ongelijk terrein loop, ga ik af en toe door mijn enkel en kan hierna alleen hinkelend verder. En orientering speelt zich alleen maar af op ongelijk terrein.Tijdelijk uitgeschakeld dus. Nou ja, ik vind het nog steeds erg leuk, dus volgende keer maar eens proberen met bandage.
Overigens was het niet makkelijk. Ik heb er een uur over gedaan om de eerste post te vinden.
De vindplaatsen worden op de kaart gemarkeerd met een teken en ze gebruiken specifieke tekens voor een top, een steen, een gebouw enzovoort. Alleen het teken voor een uitloper van een berg lijkt op een top van een berg zelf. En ik heb weer aardig wat toppen bezocht voordat ik bij mezelf te rade ging wat er fout kon zijn. Om alles compleet te maken ben ik de kortste weg terug gelopen, moest nog even een beekje overspringen, waarna ik kon concluderen dat mijn nieuwe goretex sportschoenen waterdicht zijn tot het moment dat het water over de rand van de schoenen reikt. En dat beekjes dieper zijn dan mijn schoenen hoog. De autostoel zit nog altijd vol met modder.

(al)weer naar Nederland

Het paasweekend in Noorwegen is als een kleine vakantie. Veel Noren trekken erop uit en gaan de bergen in om nog een keer op de ski's te staan. Vorig jaar was mijn eerste ervaring hiermee. Op de zaak heb ik me echter toen vrijwillig gemeld om door te werken, omdat de rest van de familie in Nederland was. Dit jaar was het anders. Marjolein en ik hebben tot en met woensdagmiddag gewerkt en zijn hierna naar het vliegveld gebracht door onze buurtjes. KLM was helaas weer 2,5 x duurder dan SAS, dus we hadden gekozen voor een vlucht naar Amsterdam via Kopenhagen.

"Wat voor weer is het in Nederland?" vroeg een collega nog, voordat ik vertrok. "Ik heb geen idee, ik vermoed dat we nauwelijks buiten komen. Het aantal bezoeken wat we gaan afleggen is groter dan de tijd die we beschikbaar hebben"
Eenmaal in Nederland kon ik de tacktisch opgestelde Hema stand niet passeren zonder een broodje worst met mosterd te eten. Door dit uitstapje waren we precies 2 minuten te laat voor de laatste intercity naar Rotterdam, maar overstappen in Leiden bleek gelukkig ook niet een groot probleem.




In Capelle stonden Femke en Maaike ons al op te wachten. Het was de eerste dag dat ons Femmie haar rijbewijs in bezit had.
Hierna werd het snel een drukke boel. Eten en kleren kopen op donderdag, bezoek aan de tandarts.
"Voelt u wel iets, meneer?" (tandartsen boren net zo diep totdat ze de pijngrens of olie hebben gevonden)
"Nou, het is echt niet lekker meer hoor"
Mijn antwoord was niet overtuigend genoeg, de boor verdween opnieuw in mijn mond....
Hierna hebben we vele bezoekjes afgelegd met onze prive chauffeur: Femke liet zich met haar pas behaalde rijbewijs niet achter het stuur vandaan halen en heeft haar eerste 500km aan rijervaring opgedaan.

Maar inmiddels zijn we weer in Noorwegen. Op het vliegveld stond Aud, een collega van mij, ons al op te wachten om ons weer naar huis te brengen. We genieten van deze luxe. Aud heeft 2 jaar in Nederland gewoond en als dank hebben we hebben wat typische zaken als kaas, pindasaus en stroopwafels voor haar meegenomen.
Thuis was het slechts 8 graden, Snel de kachels aan en de vriezer gevuld met allerhande spullen uit Nederland. En www.finn.no opgestart... Zou er al een huis te koop zijn?