Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

vrijdag 30 maart 2012

Kleine meisjes worden groot

Na 1 kleine tegenslag was het vandaag dan zover: ons Femmie heeft haar rijbewijs. En daar zijn we toch wel heel erg blij mee. Femke had hier in Noorwegen al haar eerste rijervaringen opgedaan, maar binnenkort mag ze echt zelf proberen tegelijkertijd de bochten te volgen, te schakelen en het andere verkeer in de gaten houden,  zonder dat pappie op de bijrijdersstoel aan het stuur aan het trekken is. (althans, dat hopen we dan natuurlijk)




De nog altijd in Nederland aanwezige Panda staat nu lonkend te wachten tot het roze papiertje opgehaald kan worden op het gemeentekantoor. Totdat.... er is namelijk1 ervaring waar nieuwe bestuurders nog niet aan gewend zijn en dat zijn die kleine eurocijfertjes die onleesbaar snel voorbij rollen als je aan de tank de wagen aan het vullen bent met brandstof. Want tot op de dag van vandaag rijdt een auto niet op lucht of water, helaas... 
Noorwegen is een land waar de olie nagenoeg om de hoek uit de grond gehaald, maar desondanks is de benzineprijs hier het hoogst van heel Europa (omgerekend hebben we hier de 2 euro grens al bereikt). Omdat er verder 8 Noorse Kronen in 1 Euro gaan, gaan die cijfertjes bij de tank hier nog veel harder dan in de rest van Europa.





Ik heb deze week een berekening in de krant gelezen dat de brandstof eigenlijk nog nooit zo goedkoop was als nu. Ten opzichte van de stijging van de salarissen tov 1970 schijnen de brandstofprijzen wel weer mee te vallen. Alleen daar hebben onze 18 jarigen van vandaag de dag natuurlijk niets aan. 


zaterdag 24 maart 2012

Voorjaar en huizenjacht

Voorjaar
Wat is dat snel gegaan met het weer. Van de week 's ochtends nog met 2 jassen en handschoenen naar de zaak gefietst en 's middags in T-shirt weer terug.

De zon is staat al zo hoog aan de hemel dat de bomen in de buurt geen belemmering meer zijn voor een dagelijks portie zon. De buurman heeft in het bos boven ons huis nog enkele bomen gekapt zodat we ook 's ochtends wat sneller zon krijgen. Sneeuw en ijs zijn hier nu echt verleden tijd. Slechts op een enkel almpje, achter de berg en achter de bomen kunnen we nog wat restsneeuw bespeuren. maar verder is het droog hier. Jawel, droog... het heeft ook al een paar weken niet meer geregend. In ieder geval is het zo lekker hier dat we voor het eerst weer buiten hebben gegeten


Mijn winterbanden voor de fiets zijn duidelijk niet gemaakt voor warm en droog asfalt, het kraakt behoorlijk. Om de spikes te behoeden voor verdere slijtage heb ik de banden deze week vervangen door mijn normale Schwalbe Marathon Plus banden en dat rijdt weer heerlijk. Bij controle bleken enkele spijkertjes verdwenen uit de winterbanden, maar een enkel mailje naar de leverancier zorgde ervoor dat ze een gratis zakje met spikes opsturen.

Huizenjacht.
Van de week nog een huis bezichtigd in Søre Herefoss. We vinden het een leuk huis, maar we hebben al eerder geconstateerd dat de aantrekkelijkheid van huizen in Noorwegen omgekeerd evenredig is met de ligging tov ons werk. Hoe verder weg, des te leuker (en betaalbaarder) de huizen. We gaan er weer een paar nachtjes over dubben.
 
De verkoop van huizen is in Noorwegen aanzienlijk anders geregeld dan in Nederland. Voor huizen wordt meestal met een "visning" georganiseerd, een soort open huis (wat overigens inhoudt dat ik, in een kleine kommune als Birkeland, vaak collega's tegenkom die ook interesse tonen). Bij een visning wordt je welkom geheten door de makelaar, je trekt je schoenen uit en je gaat het huis bekijken. Niemand loopt mee, geen actieve informatieoverdracht en daags erna wordt je meestal gebeld hoe je het vond.
Bij interesse doet de geinteresseerde een bod op het huis met een eindtijd, een "frist" en welke bank hij denkt te gaan gebruiken. De makelaar belt de bank en indien de bank bevestigt dat de lening mogelijk is, dan beschouwt de makelaar het bod als geldig. Het bod is een formele koop indien de verkoper dit bod accepteert. Alle geinteresseerden krijgen te horen dat er een bod gedaan is: de hoogte van het bod en de "frist" wordt doorgegeven. De andere geinteresseerden kunnen een hoger bod inleggen voor de "frist" over is.
Hierdoor kun je niet een "frist" neerleggen van een paar weken, want dat zou kunnen inhouden dat, als als je niet wordt overboden of als de verkoper niet reageert, je een paar weken niets met een ander huis kunt doen. Maar een korte "frist" heeft als nadeel dat, als iemand een bod doet op een huis met een eindtijd tot bv volgende dag 12 uur, dat andere geinteresseerden dan ook binnen die tijd moeten reageren. Want als de verkoper ja zegt, dan is het huis verkocht.
Dat heeft voor de verkoper een voordeel, de huizen worden per opbod verkocht. Als nadeel voor de kopers van een huis (voor de meeste mensen is dit de grootste uitgave in hun leven) is dat je minder bedenktijd hebt voor een huis dan voor het kopen van een tuinstel, boormachine of auto.
Opbod is overigens iets wat we in Nederland niet kennen bij de reguliere makelaar. Erger nog, toen onze makelaar in Nederland met iemand in onderhandeling was en een tweede geinteresseerde zou zich voordoen, dan ging de makelaar pas in onderhandeling met de tweede als de eerste zou afhaken. We zagen geen enkel voordeel voor ons als verkoper bij dit standpunt, maar het was ons duidelijk dat dit een voordeel was voor onze Nederlandse makelaar.

maandag 19 maart 2012

Even naar Nederland (en Belgie)

Op 15 april had ik een afspraak bij een Belgische klant. Op 14 april zijn we naar Brussel gevlogen, hebben we onze presentatie aan de klant voorbereid op ons hoofdkantoor en op 15 maart zijn we naar de klant gereden en hebben hier overleg gevoerd. Voor mij waren dit slechts de secundaire voorwaarden van de reis. Primair draaide het om de vrije dag die ik op vrijdag ging nemen en het lange weekend wat ik hierdoor in Nederland kon doorbrengen.
En het was toch wel weer erg lekker om weer een paar dagen gewoon in Nederland te vertoeven. De dagelijkse dingen als de trein, mensen die zomaar tegen je beginnen te praten, een televisie op de achtergrond. In het Noors kost het me concentratie om iets te volgen dus een televisie op de achtergrond volgen is aan mij nog niet besteed. Maar in je eigen taal volg je ongemerkt heel veel meer dan het gesprek wat gaande is en een gesprek in het Nederlands is al snel aanzienlijk veel wolliger dan in het Noors.
Maar goed. Op donderdagavond vanuit Brussel met de trein naar Nederland en lekker naar Femke en de familie Planken toe. Op vrijdag heeeeel veel spullen gekocht. En uiteraard vaders, moeders en de zusjes bezocht.

Een klein ongemak van emigreren is dat je opnieuw moet leren waar je alles kunt kopen, terwijl je eenmaal in Nederland zo weer de vertrouwde winkels in loopt. Los hiervan zijn sommige dingen gewoon echt niet tot nauwelijks te krijgen in Noorwegen of is de prijs onbegrijpelijk hoog. In mijn zoektocht om te achterhalen waarom de Nederlandse kaas hier 3-4x de Nederlandse prijs is, kwam ik al snel uit op de site van de douane: om de Noorse boeren te beschermen en de locale productie te stimuleren worden enorme invoerheffingen geheven. Op zich een nobel streven waar ik absoluut een voorstander van ben, waarom zouden we goederen over de halve vervoeren terwijl we het locaal kunnen telen.
Maar enige eisen aan de locale vaardigheden mogen wel gesteld worden. Dat het zoontje van mijn buurman leuk kan timmeren, wil nog niet zeggen dat ik hem verkies boven de vaklui 200km verderop.
Voor zover mijn beperkte kaaskennis reikt, begint de het product met gras, een koe die het gras eet en melk produceert. De melk wordt gepasteuriseerd, gesepareerd, stremsel en cultuur worden toegevoegd en geroerd. De kazen worden geperst, krijgen zwemles in een pekelbad en de man van Albert Heijn klopt regelmatig op de kazen om te horen of ze al gedraaid moeten worden. Maar gezien de smaak van de Noorse kaas vermoed ik dat de zoon van de buren hier een paar stappen overslaat: het gedeelte met de koe bijvoorbeeld. Het gras gaat rechtstreeks de pers in en de zwemles in het pekelbad wordt teniet gedaan doordat ze buiten in het Noorse klimaat te drogen worden gelegd. Om een lang verhaal kort te maken: een koffer in het vliegtuig mag 23 kilo wegen, de mijne woog 22,5 waarvan 7 kilo besteedt aan de welbekende Gouda kaas in vele varianten. Heerlijk.

De resterende kilos waren voor Goudse stroopwafels, stroop, honing en drop en Femke heeft het laatste gedeelte van de puzzel opgelost: hoe krijgen we dit alles zo efficient mogelijk in een beperkte koffer.

En dan te bedenken dat we begin april weer naar Nederland komen, en dan 3 koffers mee terug kunnen nemen ...

vrijdag 9 maart 2012

MMMmmMMMM


Als we iets echt niet weten te vertalen, proberen we gewoon het Nederlandse woord te vernoorsen en houden de wenkbrauwbewegingen van onze toeluisteraars goed in de gaten.  In heel veel gevallen gaat dit goed (geen beweging in wenkbrauwen), worden we begrepen en krijgen we een reactie terug waarbij we kunnen bevestigen.
We zien een soort andere taktiek bij de Noren zelf. Veel Noren gebruiken een soort dubbele bevestiging in de zinnen die ze uitspreken. Deze dubbele bevestiging wordt gegeven met het geluid “MMMmmMMM” en een bevestigend knikje met het hoofd., iets opgetrokken wenkbrauwen en een klein lachje om de mond. En je durft dan bijna niet meer te vragen, omdat de persoon tegenover je zo zeker lijkt van zijn zaak dat alle vraagtekens bij voorbaat ongegrond lijken.
Dit herkennen zowel ik als Marjolein niet in de Nederlands cultuur. We bevestigen wel, maar meestal achteraf. Een klein voorbeeld dan.

Nederland:
Persoon 1 : “Ik heb vandaag 3 keer de Mount Everest diotriminatoriseert”
Persoon 2: “Oh, weet je zeker dat het de Mount Everest was?” (geen idee waar het over gaat, maar het zal wel fout zijn)

Noorwegen:
Persoon 1: “Ik heb vandaag 3 keer de Mount Everest diotriminatoriseert”
Persoon 1:  “MMMmmMMMM” (en een bevestigend knikje met het hoofd)
Persoon 2: Fantastisk! (durft geen vragen meer te stellen)

In eerste instantie viel dit ons op bij personen die het bij nagenoeg iedere zin doen. Maar op een gegeven moment valt het op dat iedereen het hier in meer of mindere mate doet. Dus blijkbaar een onderdeel van de Noorse cultuur. Ik heb hier nog wat moeite mee om dit ook te doen, maar Maaike  gaat zo goed met Noors dat we af en toe deze gewoonte bij haar bespeuren.

Zo struikelen we nog wel eens over Nederlands gewoontes en uitdrukkingen
 “Førstkommende søndag er det et møte” (eerstkomende zondag is er een bijeenkomst)
En na enige tijd zeggen we: “vi snakkes neste søndag” (we spreken volgende zondag),  waarbij er vragend naar ons wordt gekeken (de wenkbrauwen!!). “Neste søndag er det ingenting” (volgende zondag is er niets). Waarbij wij weer vragend kijken: “men du sa selv neste søndag” (maar je zei zelf volgende zondag). “Nei, førstkommende søndag” (nee, eerstkomende zondag)
Hier zijn we toch al een paar keren over gestruikeld nu. In Nederland gebruikten we het woord volgende als eerstkomende, maar in Noorwegen komt neste na de førstkommende.
Ik vraag me af hoeveel NederNoren bij de verkeerde halte zijn uitgestapt omdat de buschauffeur zegt: Neste busholdeplas må du gå av….

zondag 4 maart 2012

't is weer voorbij die mooie winter

Er lag twee weken geleden een flink pak sneeuw, goed voor een flink aantal langlauftrips. maar de dooi zette genadeloos in. In tegenstelling tot zuid Europa waar verschillende kouderecords waren gebroken, waren hier in Noorwegen de verwachtingen niet best voor onze wintersport.

En zo kwam onze Femke op zaterdag met het vliegtuig en zijn we zondag naar een hut van mijn zaak gereden die we een midweek konden huren. Ieder arbeidsjaar levert een medewerker punten op en er zit een heel puntenstelsel achter om deze hutten toe te wijzen in vakanties. Maar op de een of andere manier waren er weinig gegadigden en had ik in mijn eerste arbeidsjaar dus "flaks", ofwel geluk.


Om de honger naar loslopend wild te stillen kijk ik al rijdend vaak om mij heen, tot enig ongenoegen van de medepassagiers die toch af en toe vinden dat de rand van de weg gevaarlijk dichtbij komt. Helaas bleek Elk niet in een goed humeur en zat waarschijnlijk ergens achter een boom te wachten tot we voorbij waren. Geen wild dus.

Eenmaal aangekomen bleek de hut enorm. 4 slaapkamers met 10 bedden, sauna, 2 douches. En belangrijk, er lag nog voldoende sneeuw. Dezelfde dag eerst op de langlaufskis gestaan om de buurt te verkennen
In de nacht van zondag op maandag is er zelfs een paar cm sneeuw bijgevallen. Dit maakte maandag een heerlijke dag op de ski's. Op de pistes lag voldoende sneeuw en het gat om worstjes in te bakken was toch zo'n 50 cm diep.
De andere dagen was het warm, tot 12 graden. 's ochtends stroomde het water van de daken af. De pistes werden zienderogen kleiner, maar dat mocht de pret met skieen niet drukken.
Hier probeerden we synchroon te skieen en onze Femke heeft wat moeite het tempo te volgen
Op woensdagavond was er behoorlijk wat sneeuw verdwenen. We klikken nog een laatste foto voordat we vertrekken.
De terugreis in het donker bleek een stuk vermoeiender dan de heenreis. Dat de wegen kronkelig en smal zijn is nog niet zo'n probleem. Dat het donker is mag de pret ook niet drukken, we rijden 95% van de tijd met groot licht aan, maar zelfs in Noorwegen komt er toch af en toe een tegenligger aan. En dan is het licht dimmen, zo goed mogelijk rechts aanhouden, hopen dat de ander dat ook doet en vooral hopen dat er in de tussentijd geen hertje van mening is dat het gras aan de overkant van de weg veel groener is.

Inmiddels is de vakantie weer voorbij en zitten we weer in het normale werkritme. We zien alweer uit naar de volgende vakantie...