31 december 2011

2011 is bijna afgelopen. Wat is er voor ons veel gebeurd in dit jaar. Ander werk, huis verkocht, en helaas nog geen vakantie gehad. Sandra en Paul waren hier een paar dagen op bezoek en het was zo gezellig dat ze nog een dag erbij hebben geplakt. Of was dit omdat de boot weer eens niet vaarde vanwege het slechte weer?

Nederland hebben we nog niet helemaal los kunnen laten aangezien we al een paar dagen zitten te luisteren naar de Top 2000. Ja, ook in Noorwegen hebben ze een Top1000, op zich goede muziek. Als Nederlander snappen we het als we in de top2000 Boudewijn de Groot of Jantje Smit horen, maar het is toch raar als er plotseling een Noors nummer voorbij komt. Dus voor ons de Nederlandse top 2000 op nummer 1.


En volgend jaar wordt weer een spannend jaar. Ook in Noorwegen is de Euro crisis goed te merken aangezien Europa voor Noorwegen toch wel een belangrijke afzetmarkt is. Nou ja, wie in de toekomst kan kijken mag het zeggen. Wij zullen het wel zien.

Wel 1 ding vergeten mee te nemen uit Nederland: OLIEBOLLEN :-(
Dan maar ter compensatie worstjes grillen boven een vuurtje straks.

Voor allen die we niet spreken maar wel onze blog lezen: Wees voorzichtig en een goede jaarwisseling

Keep on dreaming of a white christmas...

A white Cristmas. Onze kerstboom is alvast voorzien van een laagje poedersneeuw en staat buiten te wachten tot ie naar binnen mag. 10 tot 15 jaar doet een boom erover om ca 1.8 m hoog te worden en als kerstboom zijn levensloop te eindigen. 

White Christmas dus, zo op het eerste gezicht ziet het er toch veelbelovend uit. Vorige week zakten we nog in de blubber weg voor de voordeur en had de rivier een enorme afmeting. Momenteel is het buiten -10 graden en stroomt er opvallend minder water door de rivier doordat het water in de bergen vastvriest op de rotsen. 

Er is vannacht sneeuw gevallen en meestal verdwijnt sneeuw pas bij temperaturen boven 0. Maar vrees niet, dat lijkt te gaan lukken. In 2 dagen voorspellen ze hier +8, ofwel 18 graden verschil en veel, veel regen. Ik denk dat ik mijn korte fietsbroek maar weer eens ga opzoeken.

De sneeuw levert, ondanks de foto's in het donker, wel mooie plaatjes op. Grappig detail is dat je in deze foto precies kunt ontdekken in welk deel van het huis we momenteel zitten. Let op het stuk huis wat het meest ontdooid is.
Deze twee nachten was het overigens niet veel lichter door de sneeuw. Om lichter te worden is er toch iets van een lichtbron nodig (meestal de maan), maar de maanfase is het eerste kwartier en van de maan is maar een spleetje zichtbaar.

Bloemos geweldius koudos

Het is zondagochtend, -9 graden buiten, nog altijd geen sneeuw, maar we genieten van het uitzicht.
Niet overal is het uitzicht direct toegankelijk. Aan de noordzijde van het huis vinden we tot onze verrassing de bloemos geweldius koudos (ijsbloemen) op de ramen. Met alle dubbel glas in de wereld leek deze bloemsoort te zijn uitgestorven, maar hier in ons oude boerderijtje in Noorwegen bestaan ze dus nog. En net zoals vroeger vind ik het nog altijd boeiend om ze te bekijken

Zelfs buiten krijg ik niet veel kleur op de foto's. Het is met 9:30 nog redelijk vroeg in de ochtend en weinig zon. Maar snel wordt het een prachtige dag.

We zijn door de buren uitgenodigd om een kerstboom uit te zoeken en om te zagen. De bomen zijn te vinden aan de zuidzijde van de heuvel waar we wonen en daar is het heerlijk weer. Ik had voor de zekerheid een kerstboom getekend met maten erbij en een rolmaat meegenomen, maar Maaike vond het wat te ver gaan om hiermee bomen te zoeken. Zonder hulpmiddelen vinden we alsnog een leuke boom en bij nader inzien voldoet de boom met grote nauwkeurigheid aan de getekende versie. Het kan bijna geen toeval zijn.

Buurman Harald had al een vuurtje gestookt op een uitzichtplaats boven de kerk en hier hebben we heerlijk worstjes gebakken in het vuur, koffie gedronken en wat gepraat met elkaar.

En zo eindigen we de gezellige middag met een gevulde maag en een kerstboom voor de deur. Versieren, dat zullen we volgende week gaan doen.

Boterzachte crisis

Af en toe lezen we berichten die onze wenkbrauwen boven onze schedel doet belanden. De boete tot 10 km te hard rijden is hier 400 Euro, pas op met naar een 3D film gaan, je kunt er scheel van worden (1 jongetje kwam scheel terug nadat hij naar de film was geweest), lenzen in je ogen kunnen verschrikkelijk schadelijk zijn (met uiteraard foto's erbij die je accuut je eet- en leeslust ontnemen), gebruikt u kaneel, pas dan op...  en zo meer. En statistisch gezien is dit wel te begrijpen. Noorwegen heeft nu eenmaal niet zoveel inwoners, dus als er met 1 Noor iets gebeurt, dan is dit al snel een hoog percentage...
Noorwegen is een trots land en wil graag goed zijn, liefst gewoon de beste. In sport, noem maar op. Onlangs nog een leuk programma gezien waarin vol trots werd verteld dat Noorwegen nummer 1 was in efficient logistiek vervoer. Maar het gaat niet altijd goed en dat leidt dan tot vele nieuwsberichten met af en toe "krachtige" termen. Dat Bokko de eeuwige tweede (of zelfs minder) is, dat blijft wel leuk om te lezen. Maar dat die man "knust" ofwel "verpletterd" werd door de Nederlanders vind ik zelf weer wat te ver. Ik mocht willen dat ik 50% kon schaatsen zoals hem en zijn zus...


En soms gaat het zo verkeerd dat we nu echt een tekort hebben. Energie, olie, geld? Nee, een "botertekort". En dat net voor kerstmis, wat ook in Noorwegen traditioneel de tijd is waarin heel wat afgebakken wordt. Dagelijks kunnen we het lezen in de krant, we vinden er tips om zelf boter te maken, er komt een Deen met 1000 pakjes boter overvaren naar Noorwegen (de reporter vroeg nog of hij het deed uit liefdadigheid). 500 gram boter wordt op Finn (de Noorse marktplaats) aangeboden tegen het hoogste bod en vol trots laat "tollvesenet" (de Noorse douane) een foto zien dat ze een smokkelaar met een paar kilo boter hebben betrapt. De man krijgt een boete en de boter wordt vernietigd...
Vernietigd? Tekort? Volgens mij mis ik nog wat woordjes. Ik zal het nog eens lezen

In ieder geval heeft Marjolein een goede beurt gemaakt bij haar op de zaak. Ze heeft een zelfgebakken cake meegenomen.
"Heb jij nog boter?"
"Ja, en we hebben nog 1 kilo in de koelkast."
"En mijn schoonzus komt binnenkort uit Nederland op bezoek met boodschappen"

Even wachten....

Afgelopen zondag zijn Marjolein en ik naar het museum gelopen waar we samen wat vrijwilligerswerk voor doen. Er was hier een marktje met wat typisch Noorse kerstgerechten, drinken, kleding en snuisterijen.


Met de auto is het ca 10km rijden, lopend is het ca 3km. Veel goeds beloofde het weer niet en bovendien was de bovenlaag de bergweg nog glad, maar dat mocht de pret niet drukken: we zijn gewoon over de berg gaan lopen.
Bij het museum hebben we een kransekaker en wat andere dingen voor de kerst gekocht en hierna zijn we weer terug gelopen.

De kransekaker heeft de tocht helaas niet overleefd en is iets vochtig en in meer dan 3 delen aangekomen. Desondanks was het een leuke tocht.

Maandag regende het. Ik heb van alles in Noorwegen om me droog te houden op de fiets, maar hier zit helaas geen regenbroek bij. Dan maar een sneldrogende broek aan en op de zaak omkleden.


En zo volgde dinsdag en woensdag. Op de terugreis was het niet veel beter. Woensdag terug heb ik nog een oude Nederlandse gewoonte geprobeerd: "even wachten tot de bui wat minder wordt". Maar ervaringen uit het verleden zijn ook hier geen garanties voor de toekomst. Uiteindelijk ben ik maar op de fiets gestapt en heb me thuis maar weer omgekleed.
De Noren vertellen vol weemoed over de afgelopen jaren waar er tot 50cm sneeuw lag in Birkeland. Nou ja, zoals al eerder vermeld is veel regen goed voor lage energieprijzen. Mijn collega wist zelfs dit voordeeltje nog te bombarderen door te vertellen dat ze altijd wel weer een weg vinden om de prijzen toch hoog te houden.
We vinden net op internet een huis in de buurt. Vooral goede zonomstandigheden vertelt de advertentie. We gaan kijken, we zijn benieuwd of ze daar een gaatje in de bewolking hebben weten te maken.

Kouder en lichter

Vandaag was het 14 graden toen Marjolein en ik thuis kwamen om half vijf. 14 graden binnen wel te verstaan. En dan heeft Maaike al vanaf ca 14:30 met de kachel aangezeten. Het is -4 graden buiten en er ligt overal wat sneeuw. En dat maakt grappig genoeg wel weer dat het wat lichter wordt buiten.
Het fietsen naar de zaak gaat goed ondanks het koude en gladde weer. Iedere ochtend trek ik mijn spoortje door de harde sneeuw en als ik aan het eind van de dag weer terug fiets, dan trek ik het tweede spoortje op die weg. Blijkbaar kiezen de Noren met deze dagen voor een ander vervoermiddel. Ik ben erg tevreden over mijn spikes onder mijn fiets. Niet dat ik nu plat door de bocht ga, maar hiermee lukt het zelfs om een ijzelige helling op en af te rijden zonder problemen. Dagelijks moet ik direkt na een volhouten fietsbruggetje afslaan. In de zomer peinsde ik er niet over om naar mijn remmen te wijzen, het is minder pijnlijk om gecontroleerd de rivier in te duiken. Maar momenteel kan ik daar zelfs nu zelfs met ijzel tot stilstand komen.
Vanaf morgen wordt het alweer warmer en vooral natter (20mm regen). I'm dreaming of a white christmas...We horen al vele weken Bing Crosby en George Michael omdat ze hier in Noorwegen sinterklaas niet kennen. Nou ja, we zullen zien of dat hier gaat lukken, we zijn er nog niet zeker van, dus we genieten nog even van de vele foto's...

Hoor wie klopt daar kinderen...

Plotseling hadden we 's ochtends een hard en regelmatig geklop en het leek vanaf het dak te komen. Sinterklaas hier in Noorwegen?  En dat terwijl het al licht was? De goedheiligman leek als vanouds zijn best te doen om hoorbaar te zijn, maar verder onzichtbaar. Ik heb een bezem uit het raam boven het dak gehouden en het geklop verstomde direkt. Dat zal die ouwe leren. Maar enkele uren later kwam het geklop weer terug. Dit vergde duidelijk meer onderzoek dan het gebruik van een bezemsteel. Samen met Maaike heb ik gezocht en Maaike ontdekte een specht in de stroompaal naast ons huis. Deze specht had hier een dennenappel gehangen en was hier stevig in aan het hakken. En doordat de paal met een stalen draad aan ons huis verbonden was, leek het wel vanaf het dak te komen. 

nou ja, liever 1 specht in een paal dan 1 tegen het huis dacht deze huteigenaar.



Maar ondanks dat de Sint zich hier niet laat zien is het toch een beetje sinterklaas in Birkenes. Met een tafel vol met  taai-taai, chocolade, kruidnootjes, zelfgebakken oma speculaas en echte chocomel gaan we hier 5 december prima doorkomen.

De laatste week van november kenmerkte zich door lichte vorst met mist. Afgelopen vrijdagavond heeft het voor het eerst licht gesneeuwd en de eerste sneeuwbal heeft zijn weg gevonden tegen de keukenruit. In de opvolgende nacht heeft het gespoeld van de regen ofwel alle sneeuw is alweer weg, maar de temperatuur daalde alweer snel, en regen en vorst is ook hier in Noorwegen geen goede combinatie. 

Men heeft hier al grit en zand gestrooid op de wegen om het stroef te maken. Vandaag is het opnieuw rond het vriespunt en sommige delen wegdek zijn spiegelglad.

Van de week was het al lastiger om mijn banden onder mijn zadel te houden, maar dit is echt het tijdstip voor mijn "piggdekk", spijkerbanden op de fiets. Ik heb er nog ruwe handen van. Normaal gesproken “wring” je met je handen de band over de velg, maar met spijkerbanden is dat aanzienlijk minder prettig gevoel. Maar ze zitten erom.

Ik heb even getest op een glad stuk wegdek en dit werkt echt verbluffend goed

 

Maaike mag met de bus, Marjolein met auto voorzien van winterbanden en Ben met fiets voorzien van piggdekk.
Verder hebben we nog wat cadeautjes gekocht voor onder de kerstboom die betrekking hebben op sneeuw. Laat de winter maar komen.

Inpakken en opslaan

Deze week was zwaar, zowel fysiek alsmede een tikkeltje emotioneel. Ons huis is formeel verkocht.
Marjolein was al sinds vorige week vrijdag in Nederland om te beginnen met alles in te pakken. Ben en Maaike zijn dinsdagmiddag gaan rijden, overnachten in Bremen en kwamen woensdag aan. Vrijdag kwam Drenth, onze verhuizer om alles op te halen. Ze hadden een nieuw principe: al onze spullen werden in 4 houten kratten van ca 2x2,5x2 meter geplaatst en deze worden opgeslagen. Zodra we hier weer een huis hebben, worden de 4 kratten naar ons nieuwe huis vervoerd.

We zijn nu formeel niet meer aanwezig in Nederland. En dat was toch wel even een moment om bij stil te staan voor allemaal.

We hebben de terugreis met de boot geboekt op zaterdag. Snel de resterende zaken in de auto, we gooien onze matrassen weg en vertrekken nadat Ben de sleutels weer heeft teruggevonden die waren gevallen in de auto (was even schrikken, zeker omdat de reservesleutels 1000km verderop liggen) We ontbijten nog even met Femmie en opa en oma en vertrekken 7:30 om de boot van 20:45 in Hirtshals te halen. Onderweg belt ColorLine dat de afvaart om 19:00 uur is, bijna 2 uur eerder. Dit gaan we gelukkig halen, maar we vragen ons af waarom. Dat kan alleen maar te maken hebben met slecht weer. En dat bleek helaas ook het geval.

Bij vertrek uit de haven van Hirtshals in Denemarken viel het nog mee, maar eenmaal op zee kregen we de volle laag. Golven tot 6 meter hoog door een stevige zuidwester. We lezen wat en eten pizza.  Een groeiend aantal passagiers ligt op de grond, met de hoofd op de tafel of staren bleek voor zich met een overgeefzakje die door ColorLine rijkelijk overal is neergelegd. We voelen ons echter goed, we lopen een paar keer van boegboord naar bakboord (wat aanzienlijk moeilijker en grappiger is dan deze woorden doen geloven) en duiken hierna de taxfree in. De winkel zit namelijk in de punt van de boot, waardoor we door de bewegingen van de boot af en toe gewichtsloos kunnen rondlopen. Als we hier alles mochten meenemen wat op de grond was gevallen, dan had de auto vol gezeten.
Maaike voelde zich na 2 uur schommelen toch zeeziek worden en we zijn een tijdje buiten gestaan om frisse lucht te halen. Het was donker dus helaas konden we niets van de zee zien, maar de wind brulde rond de boot, het zeewater spoelde onder en boven ons en maakte dat we behoorlijk zout smaakten aan het eind van de tocht.
Een mevrouw probeert een automatische deur met de hand te openen, vindt gelukkig alsnog de knop en grapt dat die knop toch wel makkelijker ging. Later gaat ze naar binnen, glimlacht naar ons terwijl ze op de knop drukt en struikelt vervolgens over de drempel... Kijken waar je loopt maakt het leven ook af en toe makkelijk. Een Duitse vrachtwagenchauffeur klaagt dat deze 4 uur durende overtocht eigenlijk zijn pauze moet zijn. Hij stelt dat hij dit toch echt beschouwt als werk en in Noorwegen maar 4 uur gaat rijden om daarna pauze te houden. Met een mix van Duits-Noors probeer ik duidelijk te maken dat dit niet een gewone zeegang is (Duits verstaan is nog steeds geen probleem, maar sinds ik in Noorwegen woon praat ik vaak een mix van Noors en Duits terug).
We hebben weer onverklaarbaar veel kaas, koffie, snoepjes en stroopwafels bij ons. Via de verhuizer moesten we veel papieren invullen en BTW betalen voor die paar flessen drank die we thuis hadden staan, dus we hebben dit in de auto meegenomen. Het was niet veel, maar wel meer dan toegestane hoeveelheden die je in 1x mag invoeren. Ik herken inmiddels de mevrouw van de douane, maar zij ons gelukkig niet en we mogen als Nederlandse toerist weer zonder controle doorrijden.
Eenmaal thuis is het buiten 11 graden terwijl we binnen slechts 8 graden meten. Vanwege de regen en storm besluiten we toch maar binnen te slapen. We stoken de kachel op en gaan om 23:45 naar bed. Morgen gaan we wel uitpakken.

Naar Nederland

We gaan volgende week een keer terug naar Nederland. Ons huis is verkocht en we moeten de spullen aanstaande vrijdag in een container laden, zodat het ergens in Nederland kan wachten op de overtocht naar Noorwegen.
Kleine voorwaarde hierbij is dat we dit laten overkomen als we zelf een huis hebben. Het huis wat we momenteel huren is gemeubileerd en als we hier de spullen bij gaan zetten dan hebben we ook een polsstok en schoenlepel nodig om binnen te komen. En we hebben veel, maar die twee dingen nog niet.

Hoe we terug naar Nederland gaan is nog niet helemaal zeker... Marjolein is met het vliegtuig gegaan en is al aan het inpakken. Ben en Maaike zullen hier volgende week achteraan komen. Misschien met het vliegtuig heen en met de fiat terug. Of misschien toch met de Ford heen en met zijn allen terug in de Ford. Of misschien zelfs met twee auto's terug naar Noorwegen rijden. Hmmm, 2 auto's... Dan kunnen we wel lekker veel kaas en koffie meenemen.

In Noorwegen zijn we al een beetje aan het kijken naar huizen. We durven nog niet heel hard te zoeken omdat het huis in Nederland nog altijd op ons naam staat, maar we hebben al wel een beetje rondgekeken en zelfs een keer een huis bezocht. De betaalbaarheid van een huis hier is omgekeerd evenredig met de afstand tot de bewoonde wereld. Daar waar je absoluut wilt wonen en waar je bijna vastgespijkerd wordt als je komt kijken, kost het kontakt houden met de bewoonde wereld heel veel tijd.
Van de week was ik op cursus met een collega.

Collega: wil je verhuizen? Waarom koop je mijn huis niet?
Ik: Waar woon je dan?
Collega: In Herefoss, 25km van Birkeland. Bospad omhoog, we hebben een prachtig uitzicht over het meer.
Ik: Waarom wil je weg dan?
Collega: Tja, werk in Birkeland, kinderen op school daar, iedere dag rijd ik 2 tot 3x op en neer, dat is 1,5 - 2,5 uur per dag
Ik: Ik werk ook in Birkeland en heb ook kinderen...

Enfin, wel weer een concurrent erbij voor een huis in Birkeland. En er zijn er in totaal maar 27 te koop...
Aangezien Marjolein in Kristiansand werk heeft gevonden, is het misschien handiger om juist die richting iets te zoeken. Zo wordt er 1,5 km bij Birkenes vandaan een stuk berg bouwrijp gemaakt. Info kan op de website worden bekeken. Wij de website bekeken, maar relevante informatie als prijzen, wat er nog te koop is, wanneer het opgeleverd wordt en wat voor huizen er mogelijk zijn, wordt niet vermeld. We hebben op een zondag een mailtje gestuurd naar het contactadres. Nu hebben alle Noren en bedrijven een email adres, maar we begrijpen nog niet helemaal wat ze ermee doen, reactie krijgen we nagenoeg nooit. Misschien komen we met onze emailadressen standaard in de spam terecht. Marjolein heeft na een week nog even gebeld, maar ze vroegen of we een email wilde sturen... we vrezen dat dit een langdurig proces gaat worden. Misschien moeten we het maar doen zoals het leger, gewoon een vlag planten met onze naam om aan te geven dat we het geclaimd hebben.

Elk is alive

Daar was ie dan, in volle glorie, 's avonds in het donker midden op de weg.
Elk had geen haast, keek niet op of om, vond het allemaal al prima dat ik in ieder geval op tijd gestopt was en liep langzaam het veld rechts van de weg in, waarschijnlijk om bij de rivier te komen.

Maaike was klaar met het oefenen in het koor en ik heb haar om 21:00 uur opgehaald uit Birkeland. Terugrijdend naar huis hebben we een stuk verlicht wegdek en de laatste kilometer is donker. 500m verder kwam er een tegenligger aan, dus groot licht voeren was niet mogelijk.

Een eland heeft opvallend lichte poten aan de onderzijde van het lichaam. In het schijnsel van mijn lampen zag ik alleen deze onderpootjes en omdat het er 4 waren, dacht ik kort dat er 2 mensen midden op de weg liepen. Snel afremmen en groot licht aan, bleek het een eland te zijn die de weg over stak. Geweldig, wat een beest. En je ziet hem echt gewoon NIET met dimlichten... (afgezien van zijn pootjes dus)

In Valdres hebben we ooit gezegd: als we hier een eland zien, dan gaan we hier wonen. We hebben daar geen eland gezien. Maar deze uitspraak bleef in ons hoofd rondspoken. Ik weet niet of die mensen daar beneden aan het water het daarmee eens zijn, maar ja, volgens Elk is dat ons huis...

Donkere Dugnad

Volgens de Noren zijn november en december de donkerste maanden van het jaar. In deze maanden is de zon laat op en vroeg onder, is het vaak bewolkt en door dauw, mist en regen is alles vochtig. Vochtige wegen zijn bv donkerder dan droge wegen. Na de kerst komt er gemiddeld gezien wat sneeuw en hierdoor wordt het weer lichter buiten.
Inderdaad is het donker en vochtig de laatste weken. Dankzij de wintertijd hebben we 's ochtends wat langer licht, maar in de avond is het nu al wel snel donker.

Dugnad på museet (vrijwilligerswerk bij het museum) begon de laatste weken steeds vroeger in de avond om nog in het licht te kunnen werken. Vaak was dugnad in de buurt van de rijksweg 41. Rond Birkeland is de 41 verlicht, dus hebben we nog wat extra licht. Mijn avondeten kwam wel steeds vaker in het gedrang en werd uitgesteld tot na de dugnad. Maar hier in Noorwegen eten we lunch om 11:30 en als ik dan om 20:00 terug kwam, dan was met grote zekerheid de koekjespot leeg voordat we begonnen met eten.
Afgelopen maandag toch maar wat eerder van werk naar huis gegaan, eerst gegeten en hierna naar dugnad. Dugnad was dit keer midden in het bos. Het is die avond 5 graden, mistig en daar waar ik 60 mag rijden, rijd ik inmiddels nog maar 40. Als er nu een reetje oversteekt dan is die nauwelijks te zien. Hierna moest ik nog 1,5 km door het bos rijden. Ik heb hier 35 gefietst in de zomer, maar met de auto reed ik nu langzamer. Eenmaal ter plekke was het niet veel beter. Ze hebben stroom in het museum, maar dat wordt niet gebruikt voor buitenverlichting. Toen pas realiseerde ik me dat we in Nederland nauwelijks meer meemaken wat donker is. We hebben thuis verschillende hoofdlampen klaarliggen, maar nooit aan gedacht om er 1 mee te nemen. Met behulp van het scherm van mijn mobiele telefoon probeerde ik de grond voor me nog iets op te lichten zodat ik in ieder geval niet over een boomwortel val.
Het plan was om een een stoommachine te conserveren voor de winter. Begin van de avond, koud en mistig, proberen we in een onverwarmde ruimte midden in het bos een volstalen stoommachine uit1909 met afmetingen van 4x2x2 meter droog te wrijven met papieren doekjes. Welgeteld hebben we dit 1 minuut geprobeerd, het leek ons toch maar beter om tijdelijk de ruimte te verwarmen en om de machine hierna in te spuiten. Nog enkele buitenbanken naar binnen gedragen, museum afgesloten en hierna in een pikdonker bos achteruit gedraaid met de auto. Ik ben een paar keer uitgestapt om te kijken, maar de auto is nog onbeschadigd.
Enfin, toen was het tijd voor koffie en lapper, een soort grote poffertjes gebakken op een grote zwarte plaat.

Ja, u begrijpt inmiddels mijn voorliefde voor dugnad. Het is erg "low intensity", maar wordt enorm op prijs gesteld.
Tijdens de koffie begint een mede dugnader een verhaal te vertellen. Af en toe hoorde ik wat woorden die ik kende over waar ie woonde, wat voor studie, eten, maar ik had verder geen idee waar het verhaal over ging. Het was wel Noors, want de anderen dugnaders reageerden er wel op.
Ik verscherp mijn aandacht, hang aan zijn lippen om te proberen hem te volgen. Ik let op gebaren, lipbewegingen, noem maar op, maar het verhaal werd nu compleet abracadabra. De man ging nog enthousiaster en sneller praten, vermoedelijk omdat ik zichtbaar gekluisterd zat te luisteren naar zijn verhaal.
Nou ja, volgende week maar weer zijdelings proberen aan te horen.

Dubbele beglazing

Onze Femmie is alweer een week thuis bij opa en oma. We missen je al wel een beetje hoor, maar gelukkig hebben we vast internet, dus staat iedere dag Skype vele uren aan om gewoon met elkaar te praten alsof we naast elkaar zitten.

Deze week kregen we een postpakket uit Nederland. Het had er een dikke week over gedaan en waarschijnlijk heeft de koerier achter een boom liggen wachten totdat Marjolein 10 minuten weg was, want we hadden een briefje in de bus dat de Noorse TNT was langs geweest. In Nederland staat er dan vermeld wanneer ze het pakje opnieuw aanbieden aan de deur of dat je het zelf kunt ophalen. In het Noors lazen we ook deze mogelijkheden om dit aan te kruisen, maar dat was niet gebruikt. Wat nu?
Nu weten we dat bij de locale C1000 ook het postkantoor zit en aangezien we 's avonds op visite gingen bij een collega van Ben, hadden we bedacht om even langs te rijden. Zo gezegd, zo gedaan. Uiteraard vergaten we het briefje mee te nemen. Dan toch maar langsrijden om te kijken of het er ligt en desnoods zonder briefje proberen mee te krijgen..
"Die is van ons", zei Marjolein en wees naar het grootste pak wat er te vinden was.
In Noorwegen heb je je daarmee gelukkig voldoende gelegitimeerd en kun je een pakje meekrijgen. Nog wel even een handtekening zetten en een pak rijker reden we weer weg naar huis. Want de collega had al visite vanavond.

Het pak bevatte oprolbare dubbele beglazing van Autobeklederij Molendijk en we hebben die avond een half uurtje besteed om dit te monteren.

Zelfs de huiseigenaar was even komen kijken en was tevreden over het idee en de afwerking.
Nu maar kijken en afwachten of dit gaat helpen om enig kou buiten te houden. We hebben het gevoel van wel, tussen de twee ruiten is het altijd behoorlijk wat kouder dan binnen en de temperatuur is 's ochtends nog niet onder de 15 graden gezakt. Maar dat kan ook wel liggen aan de buitentemperatuur die 's nachts weer 10 graden hoger ligt dan vorige week. In ieder geval stoken we deze week weer wat minder....

De eerste (en laatste) foto van Elk

Wij waren uitgenodigd bij de buren om lasagna te eten en het was een erg gezellige avond. Het eten was erg lekker en we hebben over alles en nog wat gesproken.
Momenteel is het jachtseizoen in volle gang in de bossen rond ons huis, maar de buurman, zelf boseigenaar, doet hier dit jaar niet aan mee. Ondanks dat hij niet meedoet krijgt hij toch vlees. De afspraken in Noorwegen zijn dat een eigenaar van een bosperceel een deel vlees krijgt naar rato van de omvang van zijn perceel.
Onze buren hadden 12 kilo gekregen, waarvan 6 kilo gehakt. Ik keek vertwijfeld naar mijn bord en de pan. Langzaam begon het besef door te dringen dat de lasagna wordt gemaakt met gehakt en dat na een maandenlange zoektocht Elk wellicht dichter bij was dan ik ooit had durven vermoeden.

De buurman bevestigde mijn angstige vermoeden. Enigszins bedroefd heb ik mijn eerste (en tevens laatste) foto van Elk genomen. En Elk heeft hiermee gewonnen, het is me niet gelukt hem normaal op de foto te krijgen.
Maar beste Elk, ik zal doorgaan. Ik hoop dat ik volgend jaar enkele van je nazaten mag schieten (de foto dan).

Het weer is de laatste tijd best wel aardig, maar wel iets fris in de nacht en ochtend. De zon staat de laatste maand al behoorlijk laag aan de horizon. Hierdoor valt er geregeld een regenbui onder een stralende zon. Het blijft iedere keer weer een aparte ervaring als ik een kletterende regenbui hoor terwijl de gordijnen dicht zitten vanwege de zon op mijn beeldscherm.

Feest in Kristiansand

Mijn werkgever is 40 jaar en dat hebben we gevierd met een lopend buffet in het dierenpark hotel Rica in Kristiansand.

Onze planning was wel erg krap deze zaterdag. Femke zou tegen de avond aankomen met het vliegtuig, Maaike had 's avonds een concert, en ik had dit buffet. En Marjolein wilde zich niet splitsen. Nu ging er een bus van mijn werkgever naar het etentje en weer terug, maar het leek me leuker om Femke op te halen net voor het eten. Het hotel is nl maar enkele km rijden van het vliegveld. Marjolein ging naar het concert van Maaike, dus hoe ging ik dan terug? Het zou koud en donker zijn, maar ik had me voorgenomen terug te fietsen die avond. Het jachtseizoen is geopend dus misschien zie ik nog wat laatste vrijlopende wildrestanten.

Zal ik dan ook direct fietskleding aantrekken of zal ik toch wat netter doen? Wat zijn de gewoontes eigenlijk in Noorwegen? Ik had wel eens gelezen over een concert waar de Noren tip top naartoe gaan. In Nederland is het motto al snel "zolang het maar schoon en fris is". En ik werk ik in een 24 uurs bedrijf, dus het zal toch niet zijn dat iedereen in kostuum zal komen?
Ik douche me snel, trek iets semi achtig netjes aan, stop mijn fietskleding in mijn tas en we gaan op weg om Femke van het vliegveld te halen. Onderweg kom ik er wel achter dat ik me al 2 dagen niet geschoren heb. 

In het restaurant bleek ik toch mijn voorgevoel te moeten vertrouwen: Al mijn collega's kwamen in 3 delig kostuum en dames waren keurig opgemaakt en gekleed, zelfs de directie van het hoofdkantoor uit Belgie was aanwezig. Oeps...
Nee, niemand had kritiek op mijn kleding, maar mijn avondplanning daarentegen stuitte steevast op gefronsde blikken.
"Ben je met de auto hier, je zat niet in de bus?"
"Marjolein heeft me gebracht, want we hebben eerst Femke opgehaald van het vliegveld" .
"Ah, OK, dus je gaat met de bus terug?"
"Nee, ik heb mijn fiets meegenomen, misschien zie ik nog de laatste eland vanavond"

De meeste collega's verklaarden me direct voor gek, vroegen me of ik wist dat het donker was daarbuiten en allen boden me aan om de fiets achterin te gooien zodat ik kon meerijden. Er waren zelfs collega's die me de dag erna wel wilde terugrijden om mijn fiets later op te halen.

Enfin, die mij een beetje kennen weten dat ik 's nachts over de "heia" terug aan het fietsen was. Klein probleem was even het omkleden. In het restaurant mocht ik me omkleden op het toilet. Maar omdat dit 2 kleine WC's waren waar al zo'n 100 mannen een hele avond gebruik van hadden gemaakt (en waar een paar al moeite hadden met het "lopen" in een rechte lijn), leek het me verstandiger om een stukje te fietsen en me gewoon onderweg snel om te kleden. Dit werd in een bushokje midden in de nacht, vlakbij Ikea waar geen kip of collega te zien was. Nadat ik omgekleed was stopte er nog een collega om te vragen of ik mee wilde rijden.
"Nee, ik vind dit echt leuk, maar dank voor het aanbod!"
De eerste paar km was met straatverlichting, hierna moest ik naar links de heia over. En daar was het donker. Heeeel donker. Een voordeel, omdat de winter in aantocht is, hebben ze in Noorwegen allemaal bamboestokken met reflecterende bovenstukjes langs de weg gezet, en samen met een 2,5Watt LED voorop mijn fiets en een 1 Watt hoofdlamp was het geen enkel probleem om mijn weg goed te vinden.
Elk heb ik niet gezien. Geen hertje, geen reetje... De weg is dan wel redelijk verlicht, maar tussen de eerste rij bomen kunnen makkelijk 10 elanden een feestje bouwen zonder dat ik ze zie.
En om heel eerlijk te zijn leek het me, nadat ik een paar keer gekraak had gehoord maar niets had gezien, een slecht idee om in het donker geconfronteerd te worden met een schrikachtig dier van een paar honderd kilo tussen de bomen. Onderweg dacht ik aan enkele berichten die ik gelezen had over "sint elg", waarbij sint in Noorwegen niets te maken heeft met enige vorm van heiligverklaring, maar Noors is voor "woest". Wild vlucht over het algemeen weg als ze iets horen, maar deze sint elanden hadden mensen aangevallen. En aangezien die dieren erg goed zien in het donker en ik zo gekleed was dat zelfs een blinde eland me nog kon vinden in een donker bos, ben ik toch maar een mogelijke confrontatie uit de weg gegaan. Ofwel, ik heb regelmatig mijn fietsbel gebruikt tijdens mijn rit.
Heldhaftige hollander. Maar goed, weer Elk niet gezien...

Weer een gewone week

Voor de vakantie waren mijn Noorse collega's aan het vertellen over hun actieve buitenleven. Mijn Noors genationaliseerde Duitse collega Benjamin is een redelijk actief wandelaar en zat de Noren wat te dollen door hen vragen te stellen over hun bezoeken aan de hoogtepunten van Noorwegen. Benjamin heeft al 2x de Gaustatoppen gelopen en was naar de Prekestolen geweest. Mijn Noorse collega's moesten schoorvoetend toegeven dat ze hier nog nooit waren geweest in hun hele leven. Hij stelde mij dezelfde vraag: 2 x Gaustatoppen en 2 x Prekestolen antwoordde ik. En dat waarschijnlijk alleen in de vakanties terwijl zij al hun hele leven hier wonen, gniffelt Benjamin.
Ter compensatie hebben de Noorse collega's maar koffie gehaald.


Deze week weer het gewone leven in na een weekje Nederland.
Ons Internet is op miraculeuze wijze opeens redelijk goed en snel gaan werken en Netcom weet niet wat er gebeurd is. Derhalve hebben we er nog steeds weinig vertrouwen in en we laten het gewone internet ook aanleggen.

Maandag kreeg ik een berichtje dat er weer vrijwilligerswerk was en hierop gereageerd dat ik niet zou komen. Er bleek echter ook een breiclub te zijn en dat leek Mar wel leuk dus we zijn toch gegaan, wat erg werd gewaardeerd. Aan het eind kreeg ik opeens van enkele mensen complimenten over mijn stuk in de krant. Aha... het is altijd weer spannend wanneer het geplaatst gaat worden, maar het artikel is blijkbaar gepubliceerd in de week dat wij in Nederland zaten.
Dinsdag de krant gekocht. We staan nu over 2 pagina's verdeeld. Grappig!

Woensdag is op de zaak het schuimen weer begonnen. 1 mix die we voorheen maandenlang schuimvrij gebruikten op 6 machines, gebruiken we nu op "maar" 2 posities en produceert schuim waar de stamgasten onder ons likkebaardend naar kunnen kijken: 60 cm schuimkraag in de tank en ik houd helemaal niet van bier.
Verschillen? Alles heb ik al een keer onderzocht.
Een collega gniffelt me toe dat je hier grijze haren van kunt krijgen. Ik weet dat hij er ook onderzoek naar heeft gedaan en vermoed dat hij refereert naar zijn eigen haarkleur. Causale verbanden lijken hier ver te zoeken. Ik kijk mijn andere collega aan en vraag of hij het wil overnemen, tenslotte is hij maar 25, is alleen nog maar verloofd en is dus nog lang geen grijze postduif.

Donderdag en vrijdag begonnen behoorlijk koud. Het vriest 's nachts licht en 's ochtends zit ik met 3 lagen kleding en handschoenen op de fiets. En op de zaak is het ook fris, en dat is niet wat ik had verwacht in een glasfabriek.