Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

zaterdag 27 oktober 2012

Nederland, Belgie en weer in de krant

Vorige week was ik een dikke week in Nederland en Belgie. Het eerste weekend heb ik half Nederland afgereden met onze Nederlandse Panda dus ik geloof dat de meeste bekenden wel hebben meegekregen dat ik in het land was. Hierna heb ik de week gewerkt bij ons bedrijf in Belgie alwaar het tijdens de dagelijkse trips van en naar hotel opviel dat "bumperkleven" gelijk aan "wentelwiek" welhaast een Belgisch woord moet zijn: de Belgen spreken niet alleen Frans, ze beginnen ook duidelijk het zuiderlijk rijtemperament te kopieren.
Ondanks dat we vanuit de fabriek in Battice de Nederlandse grens kunnen zien liggen, sprak 1 persoon Nederlands, 10 Engels en de overige 389 reageren alleen met "que"... en zelf heb ik 3 jaar Franse les genoten en weet alleen nog de welbekende maar compleet nutteloze zinnen die we in het eerste jaar hebben geleerd zoals
"papa fume une pipe" (mijn papa fuumde helemaal geen piep)
"j'avais une cravate" (ik geloof dat ik 10 jaar geleden voor het laatst een stropdas heb gedragen)
"c'est un chemin "(en de schoorsteen van het bedrijf was het laatste waarin ik geinteresseerd was)
En zodra ik met een redelijk vloeiend uitspraak uitleg dat ik geen frans spreek, gelooft niemand mij meer.
"Je ne parle pas de Français, je suis Hollandais".
Ondanks de taalbariere van slechts 5 kilometer breed was het een leerzame week in een lieflijke omgeving. En, het grappige is, zoals inmiddels al veel plaatsen in Europa: in deze omgeving heb ik gefietst. Het treintje bij Aubel ben ik inmiddels al 3 keer aan voorbij gefietst



Ik had een tijd geleden een artikel geschreven voor in de locale krant. Hier had ik niets op gehoord en ik stond na 2 maanden bijna op het punt te vragen of mijn mail misschien in de spamfilter verdwenen was, toen ik opeens op woensdag in Belgie te horen kreeg dat ik in Noorwegen in de krant stond. Met closeup foto van een jaar geleden met een ongeschoren hoofd.
Het grappige was dat ze het stuk zonder te corrigeren gewoon in de krant plaatsen, onder vermelding dat het in een sjarmerende en humoristische manier geschreven is. Complimentje dus.

Op zaterdag ben ik weer teruggereisd, waarbij ik opnieuw wat vrij ben omgegaan met het maximaal aantal kilo's die ik mag vervoeren in een vliegtuig. In totaal ca 45 kilo bagage. De koffer woog maar 21 kilo, dus het meeste gewicht zat in mijn handbagage (maximaal 10 kilo toegestaan, maar niemand die dit controleert). En het grootste gedeelte van het gewicht laat zich raden:

Kaas uit het Huisje!
want laten we eerlijk zijn, de Noren verhogen niet voor niets de invoerheffing op kaas. Ze zien dat ze hier geld op kunnen verdienen omdat de Noorse kaas geen competitie is voor alle heerlijke buitenlandse varianten.

vrijdag 5 oktober 2012

Cold Repair

Deze weken staan bij mijn werkgever in het kader van de "Cold Repair". Ik werk bij een glasfabriek en dan betekent Cold ook echt koud, zeker als dit eind september, begin oktober gebeurt (we hebben al een aantal dagen met nachtvorst gehad).
Ik vond dit een mooie periode om eens een beetje mijn to do lijst wat kleiner te maken, totdat mijn baas op de eerste dag van de Cold Repair besloot dat hij een fotograaf zocht met verstand van het proces:
"Heb jij het druk vandaag? Kun jij misschien wat foto's maken?"
Zonder enige achterdocht bij de woorden "vandaag" en "paar" accepteerde ik de opdracht. Inmiddels loop ik twee weken als reporter rond in het bedrijf en heb al vele Gigabytes aan fotos geschoten. En voor de mensen die ooit deze mogelijkheid krijgen: DOEN! Je eigen werk blijft alsnog liggen, maar ik ken nu niet alleen alle sluip- en kruipdoor wegen in het bedrijf, maar ook veel mensen en uiteraard niet te vergeten het hele proces.

Bij glasmaken komen hoge temperaturen kijken, Hierdoor duurde het bijvoorbeeld al 3 hele dagen voordat we konden beginnen met het weghalen van de voorwand van de oven. Voordat ze verder gingen breken hebben we veel foto's gemaakt van het inwendige, want zo vaak kom je niet in oogcontact met het binnenste van een apparaat wat veel wegheeft van een vulkaan. En dat leverde soms (voor kenners) prachtige plaatjes op van gebroken en gesmoten gesteente



En hierna kon het glas uitgehakt worden, hetgeen alsnog een verschrikkelijk heet werk was omdat het glas weliswaar al 3 dagen afgekoeld was, maar omdat het vele decimeters dik was, was het middenste toch nog steeds heet. De foto hierboven is genomen op 1 meter boven het glas en het lukte me niet om langer dan 10 seconden mijn handen hier te houden.

Momenteel zitten we in week 2 van de 5 weken en zijn we alweer aan het opbouwen. De oven krijgt bijna weer een nieuwe laag stenen en de kanalen waar het gesmolten glas doorheen stroomt zijn bijna alweer opgebouwd.
Hier zijn veel mensen bij betrokken waarvan een ervaring voor allemaal erg belangrijk moet zijn geweest: puzzels leggen toen ze jong waren...Verschrikkelijk veel soorten stenen worden genummerd, gepast en gemeten en op de juiste plaats gelegd. Zodra er een bodempje ligt, worden er zwarte stenen rechtop gezet, hier worden weer witte stenen tegenaan gezet, en dan een soort creme steen tegenaan. Er bovenop wordt er een laag gemetseld, enzovoort. 1-2 x per dag kruip ik door de fabriek en neem van alles een foto, waarbij ik niet zozeer kijk wat ik op de foto zet, zolang het maar alles van het proces heeft.
En ik weet niet waarom, maar af en toe leg ik een associatie met stratenmakers...iemand een idee?