In ons bedrijf was een
kleine "taalstrijd" uitgebroken. Alle “tospråkelige” ofwel “tweetaligen”
werden uitgenodigd op een "obligatorisk møte", ofwel een verplichte vergadering
van 30 minuten.
Alleen de uitnodiging deed al veel stof opwaaien. Niet alleen omdat dit per brief verstuurd
werd en hierdoor niet bekend was bij de “niet tweetaligen”, maar ook omdat de
term zonder veel fantasie vertaald kon worden met “buitenlanders”. Bovendien is volgens Wikipedia een scheiding op taal een vorm van discriminatie.
"We mogen onze taal niet meer
spreken", vertelden veel buitenlandse collega’s. Ik zei dat dit niet vermeld was in de brief,
er stond namelijk geen enkel detail in omtrent de aanleiding.
Gisteren werd de vergadering
gehouden. Niet iedereen verscheen op de vergadering. Ik kon dit levendig begrijpen van mijn
collega die al 40 jaar in dienst van het
bedrijf was en die inmiddels waarschijnlijk vloeiender Noors
spreekt dan Nederlands. Maar verder was de opkomst behoorlijk en tot mijn
verbazing trof ik zelfs collega’s aan waarvan ik tot nu toe dacht dat het Noren
waren.
De vergadering begon netjes
met een voorstelronde. Iedereen werd gevraagd zijn naam, afdeling en “talen” zeggen, en sommige
collega’s ratelden een lijst met talen op wat mijn rijtje deed verbleken. Indrukwekkend
en interessant hoe weinig je soms weet over mensen. Om niet te licht over te komen
heb ik naast de taal Nederlands dan ook maar Belgisch genoemd
Al snel werd geprobeerd
duidelijk te maken wat de reden van de bijeenkomst was. Het was werkelijk de
bedoeling dat iedereen in het bedrijf de Noorse taal machtig was vanwege de
interne communicatie en met name de veiligheid.
Terwijl ik nog altijd op de
echte reden aan het wachten was, ging de voordracht al over de maatregelen.
Doel was dat iedereen zo snel en goed mogelijk Noors zou leren, dat zou de
veiligheid ten goede komen. Het was de bedoeling dat we werkelijk overal en
altijd Noors gingen praten, zelfs al waren we met twee personen in 1 kamer.
“Dat ga ik niet doen”
“Wat zei je?”
“Ik zei dat ga ik niet doen.
Wat is de reden dan ik niet met een collega Nederlands mag praten”
Er kwamen direct veel meer reacties en vragen los en na een tijdje nam de
directeur persoonlijk de discussie over. Nog steeds werd niet duidelijk wat
de reden van deze bijeenkomst was
“Mag ik weten waarvoor de
vergadering is? Mijn ervaring met al die
mensen die hier zitten is erg positief, voertaal is Noors, dus wat is nu het
probleem?”
Ja, er waren af en toe wat
communicatieproblemen in de organisatie.
“Los dit op dan.“
Ja, er waren maatregelen genomen, maar er waren nog steeds problemen.
"Kun je aangeven wat ik fout heb gedaan? Ik
begrijp werkelijk niet waarvoor ik hier zit."
Enfin, de vergadering duurde
4x langer dan gepland en wat we kregen te horen als voorbeeld was dat van 1 afdeling 4 mensen niet goed konden samenwerken. Mensen die tijdens het werk hun eigen taal spreken en hierbij de natives buitensluiten. Dezelfde mensen die in de kantine zitten en opnieuw de collega’s buitensluiten.Via de vakvereniging waren klachten
binnengekomen en die ware gerelateerd aan taal.
“Het probleem treedt dus op bij een groep mensen van 3 of groter waarbij minimaal 1 Noors spreekt en de rest een
buitenlandse taal” (ik houd mij vaak bezig met RCA op de zaak). Bovendien klinkt dit een probleem wat grenst aan een prive probleem tussen personen
Opnieuw, los dit probleem op, maar zeg niet tegen iedereen
dat ze hun taal niet mogen spreken, want dat is niet de oplossing.
Enfin, discussies tussen mijn collega's en PZ / directie leidde ertoe dat mijn bewondering over de taalvaardigheden van mijn collega's alleen maar toenam
Daags erna gaf de directeur
persoonlijk toe dat ze hier te kort door de bocht waren gegaan. Zonder de feiten goed te hebben geanalyseerd
heeft men als oorzaak “taal” aangenomen en had men de vergadering gepland. Ik
vond het enorm jammer dat er hierdoor in een vrij goed milieu plotseling zoveel
geschud word dat mensen boos en droevig waren
Nog twee collega's aangesproken.
De eerste was afdelingschef geweest op de betreffende afdeling en ik vroeg hem of de mensen die aanleiding waren voor deze vergadering zelf op de vergadering aanwezig waren. "Nee", was het korte antwoord. De vergadering had dus blijkbaar nog minder effect dan gedacht.
De tweede collega heb ik alleen maar gewaarschuwd: als hij nog een keer zegt dat hij slecht Noors spreekt, dan geef ik hem persoonlijk een schop onder zijn kont.
Nog even terugdenkend: We zijn een Noors bedrijf, met het hoofdkantoor in Battice, Belgie… Het land van de eeuwige taalstrijd.
Zou taalstrijd dan toch besmettelijk zijn?
