Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

dinsdag 16 april 2013

Krik, knott en anaerobe tuin

Afgelopen zondag weer eens samen met maaike naar krik (uit te spreken als kriek) geweest. Dat is een tweewekelijkse sport avondje voor de jongeren van school.. Ze doen daar van allerlei spelleltjes's en het wordt gewaardeerd als er regelmatig ook ouders meedoen, dat verdeelt de last een beetje. En zo doe ik af en toe mee, niet dat ik het als last ervaar, want als ik sport, dan ik doe mee om te winnen, en waar kan je beter winnen in een omgeving waar 99% kleiner en veeeel jonger en dus minder ervaren is???
Welnu, ... niet op krik dus. Ondanks het (mogelijk) ontbreken van ervaring, zijn de jongeren over het algemeen veel sneller, veel gehaaider, nog meer gebrand om te winnen dan ik en bovenal, het zijn er gewoon veel. Niets tegen te doen, het is net een muggenplaag.
Zo hebben we een relatief eenvoudig doch intensieve spelletje gedaan, naar de overkant rennen waarbij 4 persoontjes in het midden je mogen tikken met een bal. Natuurlijk had ik mijn hele strategie al uitgedacht, ben ik (bijna) helemaal bij de overkant, word ik opeens getikt. Ik kijk nog om waar dit vandaan komt, maar kan zo snel niets ontdekken. Nee, moet ik (en ik ben niet heel erg groot) bijna naar mijn enkels kijken om een grote grijns op twee voetjes waar te nemen. Een soort knott (een mug, al eerder beschreven als een mond met 2 vleugels), maar dan in menselijke vorm
Jij bent af...
Ik kijk nog rond of de rest dit jongetje ook over het hoofd heeft gezien, anders ontken ik het gewoon. Maar alle mensjes rond mij stonden met eenzelfde grijns.
Dus ik geef toe... wat is er leuker dan die oude mensen te tikken die 4x zo groot zijn, en denken dat ze beter en sneller zijn... En daags heb ik het gevoel alsof er een stoomwals over me heen is gereden. Een gevoel alsof ik gesport heb. Over twee weken mag ik weer, maar ik hoef niet :-)


Maar het zeer goede nieuws is: er kan weer gefietst worden.
De dooi is nu echt ingetreden en sommige dagen zijn al boven de 12 graden uitgekomen. In de tuin ruikt het alsof er in de buurt gegierd is, ware het niet dat ze niet in de buurt gieren. De aarde die onder de ijslaag  vandaan komt heeft al een maand of 4 geen zuurstof gehad en de anaerobe processen die daarmee gemoeid gaan komen nu vrij aan de oppervlakte. Door de winter is bovendien de hele toplaag goed uit elkaar gevroren en, zeker nu er massa's met water bij komt, is de bovenkant enorm zacht en zuigend. Het eerste stuk tuin zak ik met de wielen een 10cm in de blubber, hierna rijd ik nog een stukje over ijs, om uiteindelijk via een soort modderpad weer op verharde weg uit te komen. Maar eenmaal fietsend op de weg kom ik weer voorbij mooie plaatjes. Door de smeltende sneeuw zijn de kleine stroompjes nu mooie beekjes en watervalletjes geworden.



donderdag 11 april 2013

Zuidwegen

De wetenschap is nog niet achter het fenomeen, maar vast staat dat er in het leven van moeder Aarde het magnetische veld al enkele keren is omgedraaid. De zuidpool was de magnetische noordpool en vice versa. Verwacht wordt dat dit proces zich nog een keer gaat herhalen en mogelijk tussen nu en 4000 jaar. Consequenties voor het leven op aarde zijn moeilijk in te schatten, maar verwacht wordt dat er een nieuwe ijstijd kan optreden.

Vandaag weer een uur sneeuw geruimd in Birkenes, we kunnen in ieder geval weer naar de openbare weg rijden. Verder nog even een sneeuwballengevecht met Maaike en bovendien heeft Maaike een sneeuwpop gemaakt.

Niet voor het een of ander, maar heeft er iemand even een kompas voor mij te leen? Even checken of we misschien al in Zuidwegen leven



woensdag 10 april 2013

Bestuurslid en Kjeragbolten

Ik was vrij recent gevraagd als "varaman" (uit te spreken als waraman) van het Birkenes museum, wat zoveel inhoudt als plaatsvervangend bestuurslid. Ik heb dit geaccepteerd en de eerste vergadering was een maand geleden, een jaarvergadering waarin ik voorgesteld werd en waarin de financien en plannen besproken werden. Het was een combinatie van twee stichtingen en er waren naar schatting zo'n 50 mensen. En dat leken in mijn ogen wel heel veel bestuur voor een toch wel relatief kleine stichting (ca 100 euro winst in 2012). Waarover zullen die allemaal een besluit moeten nemen? Welnu, dat mag ik direct de volgende vergadering al meemaken. Het was me al enigzins opgevallen dat de vrijwilligers tot de grijze meerderheid behoorden, maar ook in de bestuursvergadering schatte ik in dat ik met grote waarschijnlijkheid de gemiddelde leeftijd flink naar beneden schroefde. Een zeer gewaardeerd bestuurslid waarmee ik al een keer had samengewerkt bleek daags voor pasen te zijn overleden en hierdoor heeft men mij gevraagd of ik zijn plaats in het bestuur kon innemen. Nu, ik had me nog niet waargemaakt in mijn rol als varaman, maar we gaan eens zien wat mijn nieuwe taak gaat inhouden.

De komende maanden gaat het hier in Birkenes lekker druk worden. We krijgen aardig wat aanloop en zelf gaan we ook nog een keer naar Nederland. In juni gaan ik en Roland weer een weekje fietsen, maar voor die tijd ga ik met de collega's van de zaak naar Kjerag, een tussen twee rotsen geklemde steen, wat een van de hoogtepunten van Noorwegen is.
Met recht een hoogte-punt. Die steen die was het leven een paar tienduizenden jaren geleden al moe, heeft zich eerst door ijs naar 984 meter hoogte laten stuwen om zich vervolgens, verzekerd van een toekomst als gruis, naar beneden te storten. Ware het niet dat twee familieleden de kleine telg niet wilde laten gaan en de kleine steen al jaren met de schouders op hoogte weten te houden.
Vele duizende mensen hebben de klemkracht al getest en de kleine steen hangt er nog steeds. De kans is dus klein dat, als ik erop ga staan, die steen uiteindelijk toch aan zijn laatste reis mag beginnen, maar toch.... ik weet nog niet of ik me hierop laat vereeuwigen, laat staan dat we weten dat het weer is zoals deze meneer heeft getroffen


 Image-Kjeragbolten.JPG
En de lente doet inmiddels verwoedde pogingen om de winter te verdrijven. Opnieuw een foto van onze aalbessenstruiken. van meer dan een meter hoog.
de voorspellingen zijn dooi van nu af aan, maar we krijgen wel neerslag binnenkort. Men spreekt over 30 cm sneeuw.... ahhhhh








dinsdag 2 april 2013

Pasen in Nederland

Op het laatste moment hebben we toch besloten naar Nederland te reizen en op het allerlaatste moment zelfs een dag eerder dan gepland. Op dinsdagmiddag hebben we na het werk de veerboot naar Hirtshals gepakt waar we om 19:45 aankwamen en zijn we heen doorgereden tot Bremen, hier geslapen en daags erna door gereden naar Capelle om opa zijn verjaardagskado te geven: kaas uit Noorwegen, persoonlijk overhandigd.
Na diverse snelle bezoekjes en boodschappen doen zijn we naar de Krim gereden, een gezellige en dankbare tussenhalte tussen de familie in het westen en het verre Hirtshals in het Noorden. Gelukkig hadden we onze winterbanden nog niet gewisseld

Tweede paasdag hebben we gebruikt om Hirtshals te bereiken. Het was heerlijk weer en we waren ruim op tijd bij de boot.


We waren zelfs zo vroeg dat we nog even gewacht hebben voordat we het parkeerterrein opreden en eerst nog wat hebben gelezen en boten hebben bekeken in de haven. De laatste keer stonden we namelijk als eerste op de parkeerplaats (auto 1, baan 1) en mochten we als eerste aan boord, maar helaas werkt een veerboot niet FILO (first in, last out). nagenoeg als laatste mochten we eraf. rijden. En met slechts 1 douanier die alle auto's wil bekijken duurde dat toen een behoorlijke tijd voordat we in onze bed kropen.

De theorie werkte, in Hirtshals reden we in slechts14 minuten voorbij de douane. Voor Noorwegen een toptijd!. Alleen met de fiets ben ik ooit sneller voorbij de douanepost gekomen.

Onze buurvrouw had ons per SMS gewaarschuwd dat we NIET de heuvel voor ons huis naar beneden moesten nemen, aangezien dat door het vele dooien overdag en -10 graden 's nachts een grote ijsbaan was. We lazen we dit belangrijke bericht daags na aankomst en ze had gelijk. Gelukkig kennen we inmiddels de valkuilen in de omgeving en reden midden in de nacht de auto in de eerste versnelling naar beneden

Op1 april komen we thuis en lacht de lente ons na 1 week flinke dooi natuurlijk al flink toe...



Oh nee, toch niet. Nog heel even wachten tot die aalbes weer boven water (sneeuw) komt.