Vandaag opnieuw Jul på Grasham, kerst op het museum waar ik meedoe als vrijwilliger. Opnieuw een prachtige dag, lichte sneeuwval, net kerst dus.
Zoals iedereen weet heeft het deze week behoorlijk gestormd en zo ook hier in de omgeving. Daags voor de storm heb ik nog een laatste SMS gestuurd naar de man van de gemeente dat we na 3 maanden wachten nu echt wel een probleem krijgen als de kapotte boom op ons dak valt. Dat hielp. Net voor de storm, 15:30 kwamen ze de boom omzagen. Marjolein was thuis en ik had cursus op de zaak.
Rond 18:00 reed ik naar huis en stond stil 3 km voor ons huis. Er was een boom omgevallen en dat waren ze met een catepillar aan het opruimen. Ik zat niet erg op mijn gemak in de auto. Het was donker en ik stond precies in een deel waar veel bomen erg dicht langs de kant van de weg staan. En een vallende boom zie je niet omvallen in het donker.
Ik hield enkele minuten angstvallig de bomen naast mij in de gaten en wilde net keren om in Birkenes zonder omringende bomen verder te wachten, toen er iemand langs de auto's liep om te vertellen dat we anders moesten rijden. Er lagen niet alleen verschillende bomen over de weg, maar ook elektriciteitspalen. Ok, dat is niet leuk. In plaats van de 3 resterende km's werden het er 23 en dat in een land met HEEEEEL VEEEEL bomen langs de weg. Niet hard gereden, het ging verder gelukkig goed en we hebben het avondje van Sinterklaas gevierd
Vandaag dus kerst op het museum. Ik begon de dag gezond, ik ben ernaar toe gefietst. Ik heb spikes onder mijn fiets en niet onder de auto. En met en dag als vandaag heb ik meer vertrouwen in mijn fiets dan in de auto.Voor het eerst passeerde ik de plek waar ik eerder deze week in de auto heb stilgestaan terwijl het licht was. En toen bleek mijn onderbuik gevoel in de auto juist te zijn geweest.
Vele bomen waren alsnog die avond omgewaaid, hingen over de weg of lagen getopt in de berm.
Enkele 10tallen meters verder een nieuw klein slagveld. Hier woonden we 200m vandaan.
Weer 200m verder zie ik de schuur van mijn collega in een rare hoek staan. Scheef gewaaid? Totdat ik voorbij reed en de boom zag liggen aan de achterkant. Boom op het dak dus.
Verder was het gewoon een leuke en mooie dag vandaag.
Hard geholpen met het opstarten van de open dag. Zoals altijd kwamen er ook mensen met stalletjes, die huren dan een plaatsje in een van de museumgebouwen om wat van hun eigen dingen te verkopen. Handgemaakte kwasten, eieren, boeken, breigoed, noem maar op.
Ik was bezig met de Glock, een drankje die ze erg lekker vinden hier in Noorwegen, maar die ik absoluut niet zal aanbevelen.1 fles Glock en twee flessen water bij elkaar in een pan boven het vuur.
We hebben als museum in augustus ons nieuwe gebouw opgeleverd gekregen, maar dat was wat verder lopen dus ik besluit het water te tappen in het oude huis.
Ik maak eerst de trap vrij van sneeuw en ga naar binnen om in de keuken te zoeken naar een pan om te vullen met water. Komt er een vrouw de voordeur binnen die zegt dat ze het gehuurd heeft en zoals de rest van de standhouders stuur ik haar direct naar mijn collega die bepaalt waar de standhouders moeten staan. En ik ga weer door met zoeken. Maar de vrouw liet zich niet wegsturen en legde uit dat ze het huis gehuurd had...
"Ehhh... U woont hier?"
"Ja, dit is mijn huis, u loopt in mijn keuken"
Zolang ik bij het museum rondloop is dit huis gebruikt als keuken voor open dagen, maar sinds de nieuwbouw in augustus is opgeleverd is het huis verhuurd aan deze mevrouw.
Ik heb vele excuses aangeboden en ben volgens mij alsnog met een vrij rood hoofd vertrokken. Ik had gelukkig wel haar trap geveegd voordat ik binnen kwam en ze nam het verder met een lach op.
Een het eind van de dag hebben we op de zolder van het museum onze eerste stuk naar binnen gereden. Een oude paardekar die we gebruiken om kinderen rond te rijden met een paard.
Na 1,5 uur opruimen ben ik in het donker weer teruggefietst over bevroren paden. De spijkerbanden zijn weer erg nuttig geweest vandaag.
