Orientering

Mijn collega waarmee ik heb meegefietst naar Lillesand vroeg me mee naar Orientering. Nu had ik daar al een keer iets meer van gehoord, maar me er nooit zo in verdiept. Het leek me een soort schatjagen met de GPS en voor het leggen van sociale contacten was dit voor mij dit een mooie gelegenheid.

Het inschrijven begon op zijn Noors. Mooie website, registratie via Internet, maar geen reactie terug. "Oh, hebben ze een website?" vroeg mijn collega verbaasd. Ja, maar ik heb nog geen bevestiging terug. Ach zei hij: vergeet de officiële registratie, kom gewoon.
En dus kwam ik, vandaag. En iedereen, allemaal nieuw voor mij, wist dat ik die Nederlander was.

Orientering klinkt als het kunnen orienteren op de kaart, en dat klopt 100%. Ik zat dus redelijk rustig de introductie aan te horen, ik (met vele fietstochten achter de rug) kan zelfs oriënteren op de zon, wind, maan en sterren dus wat kan deze man mij nog vertellen.

Je krijgt een kaart mee, en hierop staan enkele stempelposten aangegeven (ik noem het nog stempelposten, maar inmiddels gaat dit met RFID). Het doel is om zo snel mogelijk, gewapend met een kaart en een kompas, in een aangegeven volgorde een aantal verstopte elektronische stempelposten te vinden. Aan het eind wordt je teller uitgelezen en kun je zien hoe goed je het hebt gedaan.
Oei, echt hardlopen dus. Nu had ik wel een korte broek aan, maar tussen alle sportschoenen (zelfs enkelen met spikes) vielen mijn bergschoenen toch wel enigszins op.

Ze hadden 5 stempelposten rond de atletiekbaan verstopt en na zo'n 10 minuten waren we klaar en mijn gedachte dwaalde al af naar een heerlijke douche. Maar ik bleek toch nog enige cruciale Noorse woordjes gemist te hebben. Dit was niet alles, we gingen nu echt het veld in.
Nou ja, hoe moeilijk kan het zijn. 3,3 km en toevallig het gebied rond de fabriek waar ik werk.
Maar beste lezer, u raadt het al, het bleek helemaal niet zo makkelijk, integendeel zelfs.
In iets meer detail bleek het zo hard je kunt door bossen heen rennen, bergop, bergaf, proberend de stempelposten te vinden achter bomen, in kuilen, achter stenen.

Van de 15 stempelposten heeft mijn collega er 15 gevonden en we mogen nu terug. Meewarig kijkt mijn collega naar mijn kletsnatte hoofd. "Ik ben altijd erg nat" verdedig ik mij nog. Hij gaat toch maar wat langzamer lopen.Het allerlaatste stuk loopt ongeveer rechtstandig omhoog. Terwijl ik nog de touwen zoek (die er natuurlijk niet zijn), is mijn collega al bijna boven. Zonder zekeringen loop ik omhoog en halverwege op de helling zit een jongetje te wachten. Is dit leuk? vraag ik hem. Jahaaa, antwoord hij.

Eenmaal terug klokken we 40 minuten. Met mijn enigszins oververhitte hoofd reken ik snel uit dat dit zo'n 5,5km/uur is, wandeltempo dus. Mijn uitwringbare t-shirt weet wel beter. Ik heb het in 30 minuten gedaan, lacht een nog fris ogend jongetje op een fiets.

Har du skrekk till å komme neste uke igjen? Nei da, jeg skal være her, men kanskje jeg skal bedre løpe alene. (bang om weer te komen? Nee hoor, maar misschien ga ik de volgende keer alleen lopen)

Wat heb ik hiervan geleerd.
Ten eerste de sociale contacten. Indien je wilt spreken met iemand, doe dit vooral VOOR de run, zolang je nog fris en fruitig bent. Hierna ontbreekt het je waarschijnlijk aan lucht en zit je tong uitgedroogd vastgeplakt aan je verhemelte.
Ten tweede is (mijn) oriëntatievermogen mbv de hierboven beschreven natuurverschijnselen (zon, maan, sterren en wind) van geen enkele waarde bij Orientering, aangezien het meeste zich afspeelt in en rond dichte bossen.
En ten laatste, Orientering doet pijn. Met name de aftocht omdat mijn kuitspieren inmiddels tot de helft van hun oorspronkelijke lengte leken te zijn gekrompen. Zoveel wreedheid, de Vikingen moeten bijna wel uit zuid-Noorwegen zijn gekomen...

Volgende week weer... joepie...

Paasweekend in Homborsund

Het paasweekend is een gewilde periode bij de Noren. Vrijwel iedereen is vrij vanaf donderdag t/m maandag 2e paasdag. Men trekt naar de bergen om de laatste week te kunnen skiën, ze varen of slapen gewoon eens een paar dagen lekker uit.

Nu ben ik van nature echt niet zo'n visser, maar een collega beweerde dat in de haven van Homborsund beter vissen was dan in Lillesand. De uitdaging was aangenomen en dit weekend ben ik via Grimstad naar Homborsund gefietst. Ik neem koffie en onderzoek een andere route om eens naar zee te fietsen, via de Fv251 en de Fv31.Het eerste stuk is flink stijgen, maar hierna blijkt het al snel de moeite waard.

Op de steiger in Homborsund staan 4 mensen te vissen. Dat is voor Noorse begrippen al verschrikkelijk druk, maar ik zie het als een chinees restaurant waar alle tafels bezet zijn, dat belooft veel goeds. Maar al snel komen de mensen naar me toe... Ja, gisteren was het goed, maar vandaag is het "dårlig", ofwel slecht. Ze hebben nog geen vis gevangen. Hoe lang ik al bezig was vandaag. Nou, ik kom net aanfietsen. Of ik met garnalen vis. Nee, alleen met haakjes. Aha, "lykke til" (veel succes dan) en ze lopen weer weg.  Hmmm, nou ja, het is heerlijk weer en ik sta aan zee.

Na 10 minuten was ik mijn eerste blinker kwijt. Bij het uitgooien bleef deze hangen aan de steiger en brak van de lijn af. En denk nu niet dat ie vervolgens bleef hangen, nee, direct daarna loslaten en in het diepe vallen. Wat is dat toch met die haakjes? Volgende dan maar, en inderdaad, ik vang de hele tijd geen vis.

1 uur later gaven mijn concurrenten het op, het werd rustig, al snel wat frisser en na enkele keren ingooien vang ik zowaar een vis, een Sei. Direct ter plekke schoongemaakt en verder gevist en zowaar, nog een Sei.

Mijn verhouding verloren haakjes versus gevangen vis zowaar begint acceptabele vormen aan te nemen.

Vanwege de harde wind, de lage zon en de koude zee begin ik het inmiddels wel fris te krijgen en besluit terug te keren. Via Lillesand fiets ik terug, af en toe terugkerend voor een foto.

Veel bossen worden hier gebruikt voor kap, bouwhout en brandhout. Zo'n gekapt gebied ziet er niet fraai uit, maar ik vind  het heerlijk ruiken

En thuis verdwijnen de vissen gefileerd en wel in de vriezer. Wat zal morgen brengen?

Werken in Noorwegen

Ik heb inmiddels mijn derde werkweek erop zitten. Vooralsnog veel lezen, meelopen en kijken. De Noren werken over het algemeen behoorlijk relaxed en dat bevalt me wel. De laatste twee dagen meegeholpen bij het laboratorium en de verpakkingsafdeling.
Bij mijn vorige werkgever dronken we koffie te kust en te keur, maar we werkten altijd door. Mijn collega's nu drinken veel minder koffie tijdens het werk, maar nemen een koffiepauze. Na een bak koffie en wat gesproken te hebben stelde ik voor om even in mijn kantoor wat mails door te nemen. Op een gegeven moment had ik toch wel het gevoel weer terug te moeten, ze zouden me anders kunnen gaan missen. Maar ik was de enige met het "moeten" gevoel, men zat nog buiten. Qua weer klopt dit overigens  wel, het is fantastisch weer in Birkeland, 's ochtends koel, 's middags warm ik zit er nu 3 weken en heb nog geen regen gezien.

Maar genoeg over werk, even een succesje melden. Ik heb inmiddels mijn eerste vis gevangen en gegeten

Ik had nog een set blinkers van een soort latex met een haak die ik er zelf in moest worstelen. Vervolgens had ik een blinker waarvan ik zelf het gevoel had dat hier alleen nog maar een haai in kon bijten, maar dat viel me weer reuze mee. Het visje was zo'n 30 cm en had het hele blinker opgeslokt. Snel naar huis en intypen in Youtube: "vis fileren" en zowaar... het kostte iets langer dan de 10 seconde van de meneer op Youtube, maar ik heb heerlijk visje gegeten en het was graatloos.

Het was overigens een koolvisje, een "sei" in het Noors. Toen ik mijn collega's in al mijn trots hierover vertelde, begrepen ze niet direct welke vis ik nu bedoelde. Ik omschreef het als witvis en probeerde enkele verschillende tongvallen uit, maar bij "sau" begonnen ze toch wel opvallend te grinniken (sau=schaap). 

Vol enthousiasme ben ik al 3x opnieuw naar Lillesand gefietst om te vissen, met als schamel resultaat dat ik geen vis heb gevangen, maar wel mijn zoveelste blinker kwijt ben. De sei was echt een toevallige voorbijganger die per abuis de fjorden bij Lillesand in is gezwommen, net zoals een Orka die Nederland aandoet... Maar goed, ik had hem wel gevangen.

In Birkeland zelf woon ik in een appartement van het huis van Svein. Zijn moeder woont ook in het gebouw en is mijn buurvrouw. Svein is momenteel met zijn broer de hele zolder aan het afbreken en verbouwen en ik heb een paar keer meegeholpen. Vandaag heb ik het zolderhout klein gezaagd zodat het volgende winter opgestookt kan worden. Een hele klus zoals je ziet. Dit is overigens de helft, de andere helft had ik al eerder gedaan

Vrijwillig aan iets meedoen  (dugnadsarbeid) levert overigens wel hele leuke reacties op, zo mogen we (als Marjolein en de kinderen komen) het appartement van zijn moeder ook gebruiken. Zij gaat naar haar hut (hytte) en ze bood het als dank aan. Tevens heb ik hier met broers, moeder, schoonzus en kinderen gezamenlijk zelfgemaakte pizza gegeten. Heerlijk, en de restanten mocht ik meenemen voor in de vriezer. Ik hoef 4 dagen niet meer te koken. En nu zit ik om 21:07 te genieten van het prachtige uitzicht tijdens een zonsondergang.

Werken en wonen in Noorwegen... het was geen makkelijke beslissing, maar ik heb geen spijt...

De brievenbus en het adres

Mijn tijdelijk adres was snel gekozen. Mijn eerste werkdag heb ik deels besteed aan het bezichtigen van 2 appartementen, waarvan de mooiste al snel afviel. Furumo 3 werd het.

Doorgegeven aan salarisadministratie, de bank etc. En zo kreeg ik al snel de noodzaak om post te ontvangen. Simkaart, registratiebewijzen, post van thuis. Alleen…  er kwam maar niets.

In Noorwegen heeft men op een centrale plek brievenbussen van meerdere huizen hangen. Via de zaak is onze IT afdeling ingesprongen om te helpen.  “Heb je een brievenbus met je eigen naam?” “Nee, brievenbussen zat, maar geen met mijn eigen naam. Maakt ook niet zoveel uit, gooi het maar in de brievenbus van Furumo 3, iedereen weet inmiddels waar die Nederlander woont.”

 “Nee, je MOET een eigen postbus hebben met je naam, anders weet de postbode niet waar hij het in moet gooien.”

OK, hier hoor ik een wezenlijk verschil met Nederland, in Nederland wordt post op adres bezorgd en niet op naam. Daar krijg ik namelijk na jaren nog steeds post van de oude bewoners.

Een postbus met eigen naam bleek gelukkig snel geregeld. Er hingen er nog een paar die niet gebruikt werden, dus laat ik niet de moeilijkste zijn en gewoon de nieuwste nemen.

Vervolgens kwam er nog steeds geen testpost aan. Bleek dat onze IT afdeling per abuis naar nummer 4 had gestuurd ipv 3. Volgende poging en nog een testbrief gestuurd.

Inmiddels toch ook maar weer eens naar de politie. "Nee, uw registreringsbewijs was al een week terug naar uw adres gestuurd". De politie was erg behulpzaam, maakte een kopie, gaf hier een stempel en een handtekening op en ik kreeg mijn registratiebewijs mee. Adres: Furumo 3…

Hiermee naar het belastingkantoor in Grimstad gereden voor een ID nummer / sofinummer (een geweldig leuke rit overigens over de 41 en 404 naar Grimstad). Alle mogelijke gegevens had ik al ingevuld en overhandigd en ik probeer alles in zo vloeiend mogelijk Noors af te handelen. Vraagt de meneer uiteindelijk of ik in Lillesand woon. "Nee, ik woon in Birkeland." “Maar er bestaat geen Furumo in Birkeland”. Ik begon het inmiddels wat warmer te krijgen, mijn Noors vertoonde plots wat haperingen gezien het feit dat de man in het Engels verder ging. Ik toonde de man achter de balie mijn sleutels waar toch duidelijk Furumo 3 op geschreven stond. Wat het telefoonnummer van de eigenaar was? "Ehhh, det vet jeg ikke." (weet ik veel). Wat is de naam van de eigenaar. "Ehhh, han heter Svein... nogiets…" Ik kan u op de computer zo aantonen waar ik woon." Computer opstarten, geen internet verbinding… Misschien kunt u de zaak bellen om wat zaken na te vragen”. Laten we dat maar doen.

Enfin, een medewerkster van het belastingkantoor heeft uiteindelijk uitgevonden waar ik al weken woon. Hiermee ook de verklaring gegeven wat de echte reden is dat er geen post binnenkomt. En tevens aangetoond dat ik een strafbaar feit heb gepleegd: bij de politie een vals adres opgeven…

Wel een klein beetje slordig dat de politie het niet belangrijk vind het adres te checken op geldigheid: een huis, een boot, onder een brug. Maar ach, ik heb mijn "registreringsbevis". Weliswaar op een verkeerd adres, maar ongelimiteerd geldig.  

Als iemand ooit mijn registratie inkijkt en vragen heeft over mijn adres, dan zeg ik gewoon dat ik na een week alweer verhuisd ben.

Vissen

Ondanks de laatste stuiptrekkingen van de winter deze week begint het meer Flaksvann nu hard te ontdooien. Alle dekzeilen van de boten in de buurt zijn nu verdwenen en men is hier hard bezig om huizen, tuinen en boten voor de zomer klaar te krijgen.

Deze week een documentaire gezien waarin wordt geconcludeerd dat Noorwegen in de winkels de minste keuze in voedsel heeft, tegen de hoogste prijs van heel Europa. Het lijkt me daarom niet verwonderlijk dat de Noren gek zijn op vrij voedsel: ze jagen, vissen en plukken bessen zodra het allemaal mag en mogelijk is.
En volgens de Noren hebben ze veel vis, elanden en bessen.

Ik heb 3 hengels meegenomen uit Nederland, maar laat ik eerlijk zijn, het vissen zit niet in mijn bloed.
Mijn eerste vis ving ik (een jaar of 8 oud) bij mijn oma op een brug. Het visje was helemaal niet van plan gevangen te worden, maar toevallig trok ik het haakje op toen het voorntje voorbij zwom en zo had ik mijn eerste vis in zijn rug gevangen.
Op een kajuitbootje op de kristalheldere grindgaten van de maas ooit een hele grote snoek onder de boot zien zwemmen. Hij zwom zo relaxed dat ik mijn werphengel kon pakken en de blinker voor zijn neus kon houden. Maar helaas, de snoek had waarschijnlijk net gegeten en zwom tergend langzaam weg. Overigens ging het surfen daarna een heel stuk minder lekker.
Een keer heb ik bijna een karper gevangen. Althans... ik haalde tijdens de paaitijd van de karpers mijn dreganker in. Deze anker zwom vervolgens zelfstandig de halve boot rond, en uit ervaring kan ik vertellen dat ankers niet kunnen zwemmen.
Ik ben zelfs een keer meegegaan met een vissersboot de noordzee op. U kent ze wel: 's nachts om 4uur op, 1 dag vissen en 's avonds volledig verkleumd weer terug. Enfin, dat is een heeeeeeeele lange dag als je niets vangt
In Noorwegen zelf een keer een minimakreel gevangen. Deze dappere dodo had in mijn blinker gebeten, die met 10cm even groot was als hijzelf. Ik vroeg me af hoe dit makreeltje het verloop van de maaltijd voor zich had gezien.

De enige vis die we in Noorwegen hebben gevangen, was een makreeltje die Femke (destijds zo'n 5 jaar oud) binnenhaalde. De discussie laait nog regelmatig op wie de vis nu eigenlijk gevangen heeft: degene die met veel ervaring de blinker precies op de juiste plaats (en tijd) in het water gooit, of degene die hem binnenhaalt.
Het makreeltje heeft een Noorse vriend op een eilandje schoongemaakt waarna we hem hebben gegeten. En eerlijk is eerlijk, verse vis is lekker en verser dan deze kon het niet.
Maar goed, inmiddels is Femke 12 jaar ouder en denk ik dit de laatste vruchtbare makreel van Noorwegen was, ik heb in ieder geval nooit meer makreel gevangen.

Maar ondanks mijn ervaringen ging ik deze week vol goede moed naar het Skagerrak in Lillesand. Mijn collega had hier 800 vissen gevangen op 1 dag, dus zal zelfs ik toch wel eens succes moeten hebben. Desnoods vang ik er eentje in zijn rug.
Het was heerlijk weer, dus ik vertrok na het werk op de fiets. Nu is mijn Randonneur van 19kilo met zijtassen niet echt een racefiets te noemen, maar ik probeer de vaart er toch altijd flink in te houden.
Tijdens het heuvelopwaarts fietsen werd een heuveltje halverwege toch behoorlijk zwaarder dan ik gedacht had. Ik kijk om en zie ik hoe mijn collega op racefiets zich lachend vasthoudt aan mijn bagagedrager.
Hij ging toevallig ook naar Lillesand, we spreken wat over vandaag waarna hij vraagt of hij voorop mocht rijden. Nou, daar zeg ik geen nee tegen. Regelmatig kijkt hij om en hij houdt een flink tempo aan.
Eenmaal aangekomen zegt mijn collega dat hij voluit had gereden en vertelt dat hij niet had verwacht dat ik het bij zou houden op mijn "gewone" fiets. Ik vertel hem dat dit gewone snelheden zijn in Nederland en dat ik met mijn oma nog onlangs nog een ritje van 47km had gereden. Vol ontzag wijst hij me een plek waar ik goed kan vissen en neemt hij afscheid...Zijn vrouw zou hem ophalen met de auto.
Stilletjes hoop ik wel dat Nederland eens wat gaan betekenen in de Tour de France om mijn beweringen te bekrachtigen.

Maar goed, fietsen lukt dan wel, maar nu het vissen nog. Ik monteer een nieuwe blinker aan mijn werphengel maar nog voordat deze vast zit ligt ie al in het water en is onder het kroos verdwenen
Vissen in Noorwegen heeft me tot nu aanzienlijk meer gekost dan opgeleverd, maar gelukkig draait het om meer dan dat. En laten we eerlijk zijn, ik heb geen idee wat ik moet doen met zo'n spartelend ding aan mijn hengel. Dus zolang ik vis zoals ik vis, hoef ik me hier ook geen zorgen over te maken.

Na een uurtje vissen met mijn tweede blinker is het 21:00 uur en toch wel behoorlijk afgekoeld. Ik pak alles in en klim op de fiets terug. De twee plastic zakken die ik had meegenomen om de vissen in te vervoeren kan ik thuis alsnog mooi gebruiken als afvalzak.
Welnu, als ik dan geen vis kan vangen, dan zal ik Elk eens verrassen. Die verwacht me nooit stilletjes op de fiets in de schemering. De weg terug naar Birkeland is erg rustig. Zo'n 10 inwoners passeren me opnieuw in de auto. En Elk? Die zit waarschijnlijk achter de koffie bij het haardvuur, zou ik ook willen want mijn vingers vriezen eraf.
Die nacht vriest het flink.

De dag erna vraagt mijn collega oprecht geinteresseerd of ik nog iets gevangen heb. Ik zeg hem dat er geen vis in Noorwegen zit en de laatste elanden allang geschoten zijn...
Hij biedt hij me een stukje zelfgemaakt elandenworst aan terwijl hij een hap van zijn broodje makreel neemt. "Hvafornoe?" (Wat zeg je?) zegt hij met een vragende blik in zijn ogen.

Cultuurschok

Zelf heb ik altijd het gevoel goed bezig te zijn als ik mij op mijn fiets verplaats, milieubewust en het draagt enigszins bij aan mijn conditie. Zo heb ik nu al probleemloos 2x de silo's in het bedrijf beklommen, waarbij ik, eenmaal boven aangekomen, beter Noors produceerde dan mijn collega.

Al een aantal keren over de E402 naar Lillesand gefietst. Meerdere mensen hebben me gezegd dat dit een erg drukke weg is sinds de snelweg E18 is neergelegd en dat ik vooral moet oppassen. De drukte was mij nog niet opgevallen, dus ik heb de passerende auto's eens geteld en ben de tel kwijtgeraakt. Niet omdat er zoveel auto's passeren, maar dat ik na een halve weg een soort was vergeten dat ik die paar moest tellen. Ik schat dat er in 30 minuten 15 auto's heb gezien.

Maar vandaag kreeg ik toch mijn eerste echte cultuurschok.

Als hollander staat mijn fiets altijd binnen in de garage en zelfs daar altijd op slot. Als ik naar mijn vorige werkgever fietste, dan stond mijn fiets in Gouda in een afgesloten ruimte en standaard op 2 sloten vast. En als ik naar de winkels fietste, dan werd mijn fiets op 3 sloten verankerd.

Dat het hier in Noorwegen anders was, daarvan had ik al het vermoeden. Vanochtend voor het eerst de fiets naar de zaak genomen. Het fietsenhok zag er inbraakgevoelig uit, het is alleen een afdak zodat de fietsen niet nat worden.

Eenmaal binnen zie ik dat er geen enkele fiets op slot staat. Erger nog, ik zie op geen enkele fiets een slot gemonteerd. 

Ik neem me voor aan dit vertrouwen te gaan wennen. Voorzichtig kijk ik om me heen en zie verder niemand. Snel zet ik mijn fiets op (slechts) 1 slot vast en ga werken. 

Visite en fietstocht

Gisteren hebben we een storing gehad. Het heeft enorm hard gewaaid en er is ergens in het gebied een boom op een elektriciteitsleiding gevallen waardoor de stroom in de fabriek enkele secondes uitviel. Het gevolg voor de productie is enorm. Alle koelingen vallen uit (water en lucht), alle branders vallen uit, alle winders vallen uit, noem maar op. De gesmolten glasmassa koelt snel af en begint te stollen  in de kanalen. Binnen een uur is alles weer opgestart, maar het zal nog een 12 uur duren voor de productie weer storingsvrij draait. Kosten ca 500.000 kroner

Gisteravond op visite geweest bij familie Stevense, beide collega's en werkzaam bij 3B. De meegebrachte stroopwafels uit Nederland doen het goed en het was een gezellige avond. Ik bemerk dat ik inmiddels een Noors gesprek kan voeren met behulp van omschrijven en omzeilen van woorden die ik niet ken. Fase 1 is durven spreken, dus we zitten op fase 2 laten we maar zeggen, en fase 2 kost me behoorlijk wat CPU tijd.

Vandaag lijkt het dagelijkse leven echt begonnen, kleren gewassen en buiten gehangen, huis schoongemaakt, eten gekocht en gecomputered en hierna had ik eigenlijk geen zin meer... Toch maar op de fiets geklommen, het is vandaag een prachtige dag en ik vind het zonde om binnen te blijven zitten.
In Nederland heb ik het voorjaar al volop zien starten, hier moet het nog altijd beginnen. De wegen hier zijn goed begaanbaar, dus in al mijn enthousiasme had ik (een week geleden al!) een route uitgestippeld over een klein weggetje wat tot 150m hoogte liep.
Halverwege naar de top bij een verlaten groeve gewoon een tijdje stil gestaan en genoten. Je hoort hier alleen de vogeltjes die fluiten, verder helemaal niets. Verder omhoog gefietst naar een punt waar ik wat uitzicht had. Overigens had de eland (ik noem hem Elk) mij natuurlijk allang in de gaten en Elk zag waarschijnlijk zijn kans schoon om in Birkeland de tuin rondom mijn appartement leeg te eten.

Enfin, op het hoogste punt wel een leuk uitzicht, maar geen wild te spotten. Onderweg vind ik wel sporen, maar de lijken verdacht veel op hoefijzers. Paarden dus, of zou Elk me echt te slim af willen zijn ...?
Hierna verder gereden terwijl ik alle bosranden afspeur. ca 5 km verder kom ik twee houthakkers tegen, ze vullen een aanhanger. Ik groet en rijd ze voorbij. Ze kijken me na. De weg wordt drassiger, het is inmiddels flink zwaar fietsen en 3km verder kom ik tot stilstand.
Beste voorjaar, inmiddels verwacht ik met 18 graden buiten toch wel dat ik overal kan fietsen, maar wat moet ik nu met deze witte drab onder mijn wielen? Fietsen is onmogelijk...Stukje lopen dan? Nou, mijn sokken waren inmiddels al nat, hetgeen in ieder geval bewees dat de sneeuw best wilde smelten (alleen waarom nu uitgerekend in mijn schoenen). Even op de GPS gekeken, ik zat op 125m hoogte, de weg liep nog 1km omhoog naar 150m en hierna pas langzaam naar beneden.

Ik keek nog een keer naar mijn schoenen ergens diep in de sneeuw, besloot eieren voor mijn geld te kiezen en dezelfde weg terug te keren. Daar waren de houthakkers nog altijd, ze gingen opzij en lachten me vriendelijk toe... ja ja... hvordan kunne jeg det vite?
Eenmaal terug beneden verder naar Lillesand gereden en gekeken of ik Paul zag, hij zou vandaag zijn boot klaarmaken voor het water. Desverre, ingen Paul.
Terug naar huis over de 402. Uiteindelijk toch nog 52 km gefietst en ik vond het een heerlijke dag.

Het gras rond het appartement ziet er overigens verdacht kort uit...

RIP

Vandaag ontzettend droevig bericht van mijn vorige werkgever uit Gouda. Ondanks dat het langer bekend was, vond ik het toch schokkend te horen dat een kind eerder sterft dan zijn ouder. Het hoort gewoon niet...

Het gaat jullie goed...

De bank

In Noorwegen heb je een persoonsnummer nodig voor de belasting. Een bank kan dit voor je regelen, tenslotte neem je daar ook een bankrekening.
Een collega heeft even gebeld voor me en een aanvraag van "et personsnummer" duurt zo'n 4 weken. Het is me echter nog niet gelukt met de bank een afspraak te maken. Ik heb in Birkeland keuze uit 1 bank en deze is van 9:00 uur (dan werk ik) tot 15:00 uur (dan werk ik nog steeds) open.Wat een geweldige branche moet dat zijn. Ik schrijf hem bij in mijn lijstje van wannabees: brandweerman, autocoureur, wielrenner, orthodontist, bankemployee...
Morgen een nieuwe kans, donderdag zijn ze tot 17:00 uur open. Ik vermoed dat het druk zal zijn...


Vandaag met mijn collega Theo de fabriek verder bekeken. Theo is verantwoordelijk voor de grondstoffen. We lopen de trappen op langs de glasovens, en ik besef een groot verschil met mijn vorig werk: daar waar ik regelmatig rondliep in -25 moet ik het nu uithouden in +40. Eenmaal boven bij de silo's hebben we een prachtig  uitzicht. Theo beschrijft de techniek terwijl mijn aandacht langzaam afdwaalt naar de bergen en de snelstromende rivier op 80m afstand. Kona min skal bade i elven klokke 15. Theo is het er niet mee eens dat zijn vrouw gaat zwemmen. Ik gok dat het vanwege de temperatuur is, maar de rivier vervoert veel smeltwater en Theo vindt dat het water erg hard stroomt. Ik kan hem geen ongelijk geven, ondertussen zie ik in de rivier grote stukken ijs meedrijven, Theo vindt het wel grappig. Hij ziet het inmiddels niet meer, hij is deze omgeving zo gewend...


Dat de dames zich niets aantrekken van de watertemperatuur blijkt volgens mijn collega s uit de volgende foto:

Ik heb de dames vandaag niet zien zwemmen. Jeg synes dette bildet er som et bilde fra monstret i Loch Ness... bare denne person som tok bildet tror den er virkeligheten. Ofwel, alleen degene die een foto maakt van Nessie gelooft ook echt hem gezien te hebben.


's avonds op internet gezocht naar sociale activiteiten in en rond Birkeland. Volgens collega Paul zou ik eens moeten kijken naar "orientering": lopen/sporten met behulp van de kaart. Ik vraag Paul of dit ook met GPS kan, maar het zelf zoeken lijkt een serieus onderdeel van de sport te zijn. GPS is dus voor watjes...
Dat ik er zelfs 2 bij me heb houd ik maar even voor me.
Ik vind de website van "Norsk Orientering" en het is Scandinavie eigen dat er altijd wel iets "geweldigs" te noemen over een gebied, de grootste steen, de hoogste waterval, het grootste debiet, de hoogste berg, het smalste fjord, de meeste vissen, de lelijkste trollen, maar nu valt me dit toch wel op:

Birkenes har Sørlandets største bestand av elg og et stort antall bevere.

Wat schrijft u nu?? Waar ik toevallig ben neergestreken is het gebied met het grootste bestand aan elanden van zuid Noorwegen en een groot aantal bevers ? Wauw. Inmiddels ben ik na 12 jaar zoeken naar elanden wat sceptisch over het elandenbestand in Noorwegen. De enige elanden die ik ik in Noorwegen heb gezien zijn de waarschuwingsborden tegen elanden en de stikkers achterop de auto's van de buitenlanders. 

Maar goed, wat betekent het grootste elandenbestand? Laat ik voorzichtig inschatten dat er 1 eland leeft in zuid Noorwegen en wel toevallig in Birkenes. Ik beloof mezelf, ik ga hem vinden...en wel met behulp van "orientering" (en voordat ie schrikt van die ene bever en hierna hard wegrent van Birkenes)

Want laat ik eerlijk zijn, de laatste keer dat ik een eland had gezien (in Zweden, 's ochtends om 6:15 speurend op de fiets), kreeg ik alleen haar oor op de foto. Ondanks dat dit ontegenzeggelijk heeeel duidelijk een elandenoor was, zou ik toch wel eens een echte eland op de foto willen zetten

De eerste werkweek

1 april - 5 april

Vrijdag 1 april was mijn eerste werkdag. Het is nog een relaxte dag. Veel handen geschud en veel mensen gesproken. Ook in Noorwegen kennen ze het fenomeen dat je op 1 april grapjes met elkaar maakt. Ik heb 1 groot voordeel: ik begrijp er niets van ;-) Ben overigens wel blij dat ze niet raar opkeken dat ik voor de deur stond heden ochtend...
Vandaag met Arve 2 appartementen bekeken en degene met het fraaiste uitzicht genomen. Het oppervlak valt me reuze mee, kamer, keuken, douche en slaapkamer zijn aanwezig. Hier 's avonds mijn intrek genomen. Het was koud binnen, ik heb gezocht naar de verwarmingen, maar ik kan er maar 1 vinden in de huiskamer. Deze laat ik dan maar aanstaan, misschien kan ik dan morgen zonder jas binnen zitten.

Huis aan de voorzijde

Huis aan de achterzijde.

Zaterdag is het de hele dag mistig en koud. Binnen is het inmiddels aangenamer geworden qua temperatuur, maar voor de winter lijkt me 1 verwarming toch wel erg weinig.
Ik gebruik de zaterdag om alle meegebrachte elektronica te laten werken en om wat boodschappen te doen.
Het appartement zou zijn uitgerust met "alt du trenger", ofwel, alles wat je nodig hebt. Ik vond geen koffieapparaat, koffie trenger ze blijkbaar niet in Birkeland. Maar koffieapparaat of niet, ik heb mijn eigen senseo mee...inburgeren heeft zo zijn grenzen natuurlijk. Ik hoop dat Geert Villeres hier geen moeite mee heeft.
Er is hier wel televisie. Althans, er staan hier 4 apparaten, evenzoveel afstandsbesturingen + een satellietschotel buiten. Bij het aanzien van al deze apparaten zakt de moed me in de schoenen. Volgens de eigenaar hoef ik alleen nog maar een kaart te kopen en dan werkt het. Ik probeer het te geloven, maar zie al vanuit mijn ooghoeken dat een router me verleidelijk toeknippert. Mijn eigen meegebrachte wireless verbinding heb ik in enkele minuten verbinding met internet. Eens kijken...www.uitzendinggemist.nl...

Maar goed, nu  ben ik in Noorwegen en zit ik nog steeds binnen. Ik kan het niet maken om niets buiten te doen. 's Middags uiteindelijk toch maar de fiets van de Panda afgehaald en uitgeprobeerd. Meteen maar de bergen in gefietst en weer terug. Er ligt nog erg veel sneeuw overal...

Omhoog fietsen ging uiteraard niet snel, maar naar beneden ook niet. De Noren strooien grit om de wegen ruw te houden in de winter. Na de winter zuigen ze het grit op en zijn de wegen schoon. Maar nu ligt al het grit er nog en ga ik kruipend met gloeiende remmen naar beneden. Ik vrees dat mijn velgen zo binnen een jaar aan vervanging toe zijn. Toch maar eens denken aan een fiets met schijfremmen.

Zondag is het een prachtige dag. Veel zon. 's Middags naar Lillesand gefietst over de 402. Het is zalig weer en Lillesand is een leuk stadje met witte huisjes aan het water. Ik draai me om en zie opeens dat ik voor het hotel zit waar ik gisteren geslapen had. Toch weer het bewijs: met de fiets was het toch sneller was geweest op vrijdag naar de zaak..

In Lillesand mijn bidon leeg gedronken en weer terug gefietst

Hierna nog even rond Birkeland zelf gefietst. Birkeland is met 2500 inwoners een soort regiostadje. De omgeving is zeker fraai te noemen.

wordt vervolgd....

Het vertrek

donderdag 31 maart 2011.

's ochtends om 6:20 vertrokken vanuit Capelle aan den IJssel. Ondanks dat de fiets op het dak van de fiat stond, had het autotje er geen moeite mee om af en toe met 130km/uur er lekker aan te trekken. Misschien had het ermee te maken dat er een zuidwesterwind stond? Met 54 pk had ik hiermee een extra duwtje in de rug de hele dag.

De weg naar Hirtshals in Denemarken verilep volgens alle vooroordelen: Naar Utrecht toe veel verkeer + langzaam rijden, hierna geen problemen tot aan de Duitse grens. Direct over de grens beginnen de traditionele Duitse wegwerkzaamheden (strasseschade), met als klapper het stuk tussen Bremen en Hamburg. Gelukkig geen files meer.

In ieder geval was ik om 17:40 in Hirtshals terwijl de boot om 20:45 ging laden. Nou, ruim op tijd dus...

Maar, ik was wel te hoog. de reis was 44 EURO, maar met fiets op het dak moest ik 105 EURO bijbetalen. Fiets eraf halen en achter de auto zetten mocht niet. Ik mocht hem wel plat op het dak leggen. Nou... met 30 minuten werk is dat snel verdiend, spanbanden en touw had ik gelukkig al meegenomen in het geval dat mijn fiets extra ondersteuning nodig zou hebben onderweg.

Nu ja zeg.... Hoe bedoelt u "te hoog", "geen plaats", "bijbetalen"?

De boot is nog niet voor de helft vol. Dekken gaan helemaal niet naar beneden.

Dit vind ik wel zonde van mijn tijd geweest mevrouw Colorline.

Nou ja. Verder vertrok de boot op tijd en heb ik op de luxe stoelen op dek 9 naar een in het Noors ondertiteld Engels programma gekeken. Omdat ik hier niet geboekt had, had ik geen hoofdset, maar het lezen van de ondertiteling gaf weinig problemen.

00:45 uur aankomst in Kristiansand. Bij de douane kies ik de verkeerde rij. Was wel de kortste, maar dit was aangifte goederen, dus moest ik alsnog lang wachten. Nee meneer de douanier, sorry verkeerde rij gekozen. Aha, ingen problem. Ik mocht doorrijden, maar hierna werd ik alsnog uit de rij gevist en mocht ik alsnog mijn verhaal doen. Alle auto's met slechts 1 persoon leken te worden onderzocht, zo ook ik. Wat kom ik doen? Heb ik drugs meegenomen? Wat zit er in die koffer? Enfin, je weet dat je onschuldig bent, maar het geeft toch altijd een raar gevoel.

Snel naar hotel Norge in Lillesand. Can you speak English sir, I don't speak Norwegian.

Hahaaaa, jeg er i Norge, så jeg vil bare snakke Norsk... Du jobber i Norge så du må ...

Ach laat maar zitten... ik wil slapen. Engels is ook goed...

Sov godt ...

De volgende ochtend om 8:20 uur vertrekken naar Birkeland. Volgens de kaart ca 20km rijden. Het werden er 110...

Het bord in Birkeland vertelde dat de weg was afgesloten. OK, dan pak ik de fv229 wel. Via de E18 naar de fv229, maar er is geen afslag. Doorrijden en hierna terugkeren naar de 229. Het weggetje was een grussveg. Hmmm, zouden ze dit wel sneeuwvrij houden? Ik heb geen winterbanden. Het eerste stuk zag er goed uit, maar na zoæn 6 km volgde er toch wat ijzige stukken. En ik was nog geeneens over het hoogste punt heen. Ik zag me al bellen naar mijn Noorse baas: sorry, ik heb 1100 km gereden, maar ik zit 5km voor Birkeland tussen twee heuveltjes gevangen. Nee, geen gezichtsverlies leiden de eerste dag, dus terugkeren.

En zo heeft ieder nadeel weer zijn voordeel: IKEA Kristiansand in Høvåg ontdekt. Hier kan ik in ieder geval in mijn eerste levensbehoeftes voorzien: ontbijtje en avondeten met kjøtt boller.

8:20 vertrokken en rond 10:00 uur kwam ik dan eindelijk aan voor mijn eerste ontmoeting bij mijn nieuwe werkgever. Ze vonden mijn rit deze ochtend erg vermakelijk, vooral omdat er een omleiding schijnt te zijn van 3 km...

Maar goed, het duurde weliswaar lang, maar ik was er wel... en ik had 3 watervalletjes gezien.