Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

woensdag 25 mei 2011

Dugnadsarbeid


Veel kinderen in Noorwegen krijgen van hun ouders een keuze in haarkleur: alles mag, zolang het maar blond is. Er lopen hier opvallend veel kinderen rond met donkerblond tot spierwit haar. Bijgaand zomaar een foto uit de krant.



De zoon van een collega heeft staalblauwe ogen. Eens goed naar zijn vader en moeder gekeken, inderdaad, beide blauwe ogen. En zo kijk ik eens af en toe de mensen wat dieper in hun ogen en waren van mijn mee-eters in de kantine (niet te verwarren met een pubertijdsprobleem) alle ogen blauw. Het enige causale verband dat ik kon leggen was dat het Noren waren.
Nu heb ik al meerdere malen gelezen dat blond haar en blauwe ogen uiteindelijk een "uitstervend" ras is, maar ik weet niet of de Noren zich hiervan bewust zijn. Ze zijn er in ieder geval niet heel druk mee bezig.

Dat betekent wel dat we ons niet kunnen "verschuilen" voor buitenlanders door Noors te praten. Ze hoeven maar even naar de kleur van ons haar  te bekijken en onze zooitjesogen vertellen verder de rest: "Import Noren"

De wandelroutes rond Birkeland worden bijgehouden door de sportverenigingen en iedere vereniging (handbal, orientering, fietsclub ed) heeft een verantwoordelijkheid voor een deel hiervan. De verenigingen krijgen geld van de kommune en doen hiervoor in de vorm van vrijwilligerswerk iets terug.
Steinar van orientering vroeg samen met Mari, de vrouw van mijn collega of ik mee wilde doen aan dugnadsarbeid (vrijwilligerswerk) om de turløpes (wandelroutes) gangbaar te maken. Ik werd hierbij aangekeken door nog enkele Noren. Zoveel blauwe ogen, daar kun je geen nee tegen zeggen. Bovendien betekent dit een extra avondje Noors oefenen.
We zouden elkaar op maandagavond treffen en precies die dag lijkt het alsof de weergoden de laatste weken droogte in 1 dag willen compenseren. Stiekem heb je dan toch in je achterhoofd dat je misschien gebeld wordt: "het is zo slecht weer, we doen het wel een andere keer". Maar mijn telefoon ging niet over vandaag. Het zou nog kunnen zijn dat ze mijn nummer niet hebben natuurlijk. Toch maar naar de ontvangstplek, misschien hebben ze daar een bord geplaatst: "turløpes weggespoeld. Het hoeft niet meer...." Geen bord, wel 10 mensen, in verschillende outfits, varierend van "compleet waterdicht Noors" tot in sporttenue met sportschoenen, alsof die na het vrijwilligerswerk nog even ging trimmen.
Het ging dus door en gezien de reacties was de opkomst nog goed ook. Nou ja, het weer mag de pret niet drukken. Zoals de Noren blijven zeggen: Je hebt geen slecht weer, alleen slechte kleding.
Gewapend met een zaag en een takkenschaar verdwenen we voor enkele uren de turløpes in en ik moet toegeven, de "sti" ziet er in ieder geval een stuk opgeruimder uit (excuses voor de tweede foto, deze is wat onscherp)




Mijn outfit is wel in 2 uur veranderd van "casual outdoor" naar "ultra modern". Ik had me toch al een klein beetje ingesteld op dat het door zou gaan,  ik had mijn spijkerbroek nog snel verwisseld voor een sneldrogende outdoor broek, regenjas en waterdichte baseballcap. Mijn outdoor broek zit normaal gesproken heerlijk, maar, door het water vele malen zwaarder, bleef mijn broek nog maar net op mijn bilrand hangen, waardoor mijn onderbroek (heel modern) en mogelijk ook bilnaad goed zichtbaar moesten zijn. Want tijdens het omzagen van de bomen en takken, zit je onder de boom, laag gebukt tegen de stam en hierbij waren we weerloze slachtoffers tegen het water wat de boom als laatste verdediging op ons liet vallen. Tel dat op bij het water wat zonder meer uit de hemel op me viel  leverde dit als trieste resultaat op dat alleen de tenen van mijn rechtervoet nog droog waren. Ik kreeg even een déjà vu: tijdens het gekleed zwemmen voor mijn 5e diploma was ik nog natter.
We liepen terug en het was inmiddels behoorlijk fris geworden omdat het buiten het bos erg hard waaide. Ik gaf het gereedschap en mijn okergele werkhandschoenen terug aan mijn collega en heb mijn knalgele handen gewassen in snelstromende beek over het asfalt. Om weer terug te rijden in de auto heb ik eerst maar zo veel mogelijk kleding uitgetrokken, iets over de voorstoel gelegd en ben met blower op de hoogste stand terug gereden. Dus dit is ook Noorwegen.

En mijn handen zijn dagen later nog altijd okergeel

vrijdag 20 mei 2011

Syttende mai

Het was afgelopen dinsdag 17 mei., "syttende mai" is een nationale feestdag in Noorwegen en een van de dagen dat het land nagenoeg stil ligt. Men viert dat Noorwegen in 1814 een eigen grondwet kreeg. En voor een Nederlander geldt dat Koninginnedag vervalt, maar "syttende mai" komt hiervoor in de plaats. Ofwel, ik had een vrije dag!

De dag begint met een enorme ontploffing, die vele seconden nagalmde in de heuvels. Omdat we stomtoevallig net de dag ervoor over de veiligheden hadden gesproken op het werk (afsluiten van zuurstof en gastoevoer) en omdat dit het enige bedrijf is met enorme hoeveelheden vloeibaar gas en zuivere zuurstof, was mijn eerste gedachte "daar gaat 3B-fiberglass". Toch schrok ik me niet helemaal lam, het was een hele harde,  soort "droge" knal, en instinctief luister je direct naar bijgeluiden, maar die waren er niet. Het klonk als carbid, alleen dan vele malen harder. Toen de tweede knal. Weer zo'n droge en bij de derde knal waren de tussentijden verdacht gelijk. Saluutschoten dus. Bij de 7e was het duidelijk dat dit klokslag 7 was en dacht ik aan het kinderboek "dokter prokter prompepulver", (vrijelijk vertaald poepjespoeder) wat gebruikt werd om saluutschoten te doen klinken in Oslo op 17 mei. Nu was ik al wakker, maar blijkbaar was dit tijd om in Birkeland op te staan.
Het huis werd verhuurd met als inventaris "alt du trenger", ofwel alles wat je nodig hebt. Nu zijn er echt wel dingen die je nodig hebt en niet vindt, maar een Noorse vlag is standaard aanwezig. En op 17. mai  heb ik deze gebruikt ook.... zo ziet ie er dus uit

Rond 8:30 ben ik naar buiten gegaan. Het weer was in het begin twijfelachtig. Wind, veel bewolking en erg grauw. Ik besluit mijn winterjas aan te doen.
Overal staan en lopen mensen in bunad (Noorse klederdracht) en  keurige pakken. Ik vraag of de koning langs komt, maar dat schijnt niet het geval te zijn.
Nu was het voor het mooie al iets te warm voor een winterjas, maar tussen al deze keurig geklede mensen was ik met mijn fluoriserend groene jas toch wel heel duidelijk een toerist. Wat op zich mooi is, dan kan ik ongegeneerd  foto's nemen..

De dag begint met "barnetoget" (kindertrein ofwel kinderoptocht) waarbij alle scholen van de regio achter een muziekkorps lopen. Hierna speelt men het volkslied en herdenkt men de overledenen uit de oorlogen.
Het grappige was dat ik volledig alleen was, maar nooit alleen heb gestaan. Veel bekende zijn wel even langsgekomen om te spreken over hun feestdag. Ik spreek een tijd met Steinar, de leraar van orientering, die bang was dat ik na mijn ervaringen van afgelopen zondag zou afhaken. Hij wijst op de groep die net voorbij komt. Dat is volgend jaar klas 8, de klas van Maaike. De dames en heren hebben zich keurig gekleed, maar sommige zijn voor deze dag toch wel erg koud gekleed en bibberen wat af.

Hierna is de kerkdienst en in de middag zijn wat OudNoorse spellen als "potetløp", "sekkeløp", ringwerpen etc.
Ik vind ze verdacht veel op de oerhollandse spelletjes als aardappellopen en zaklopen lijken, dus we discussiëren over van wie deze "oude" spellen nu eigenlijk zijn.


Mari poseert op verzoek voor mijn multifunctionele telefoon. Gemaakt door haar moeder, ik vind het een prachtig stuk handwerk, waarschijnlijk vele uren arbeid.
Hierna is de "folketog", een mensenoptocht.  Steinar had gevraagd of ik mee zou willen lopen met de Orienteringsgroep. Ik heb nog nooit iets betaald, zet tijdens wedstrijden tijden neer die me eerder berucht dan beroemd maken, maar ik wordt wel gevraagd of ik mee kan lopen met Orientering van Birkenes idret. Voorzichtig vraag ik of er meer zijn die meelopen en of we verkleed moeten. Het blijkt allemaal mee te vallen, ik ben niet de enige en ik mag mijn eigen kleren aanhouden.
De optocht begint en bevat vele groepen. Van de gemeente tot de scholen, jongeren muziekkorps, noem maar op, de meeste in bunad of tenue. En ik mijn eigen kleren: bergschoenen, een spijkerbroek, t-shirt en cap. Ik heb later in de week vele malen op de zaak mogen horen dat ik was gezien in de optocht: met die pet. Volgende keer trek ik een bunad aan.
Ik spreek wat met een ander lid en hij polst me of ik ook een keer off road wil fietsen met het Birkenes team. Lijkt me op zich erg leuk, maar eerst een geschikte fiets ervoor vinden.

We sluiten af met een grill bij mijn collega Paul. Het was gezellig en ik verheug me erop dat we volgend jaar 17. mai met zijn viertjes mogen meemaken.

zondag 15 mei 2011

Orientering 2

Orientering, hemeltjelief wat ben ik hier slecht in. Althans, ik dacht er nog veel te makkelijk over.

Te beginnen bij het begin.

Ik had helemaal zelf uitgevonden waar en hoe laat ik moest beginnen.
Dat is nog een hele kunst hier, want de Noren lijken met 1 woord precies te begrijpen waar ze naartoe moeten rijden binnen een straal van 100km, maar voor mij is het nog redelijk abracadabra.

Ik moest 11 uur aanwezig. en het was 15km rijden van Birkeland. En onder de 50 km denk ik eigenlijk altijd: fietsen, goed voor de kilometers. Ik vertrek zo'n 50 minuten tevoren.
Dat blijkt wat weinig te zijn: gemiddeld rijd ik wel harder dan 15km uur, maar Orientering speelt zich meestal af op wat hogere vlaktes, daar is wat meer vocht en wat minder begroeiing en eerlijk is eerlijk, dat zijn fraaiere gebieden dan een dennebosomgeving.
De weg daarnaartoe was zo pittig dat ik regelmatig 8km/uur op mijn teller zag. Bovendien moest ik om bij de start te komen een paar honderd meter over een berg lopen. Ik haast me achter een ander groepje aan. Net voordat ik er was spring ik midden in een moerasje en is mijn rechtervoet kletsnat. Nou ja, nat was ik toch al van het fietsen, dus dit kan er ook wel bij. 11:20  kwam ik bij de start aan.

De start gebeurt in groepen. Ik was groep 17 (dat betekent 17 over 11) en dus was mijn groep al NET voor mijn aankomst gestart. Nu maakt dat gelukkig niet uit, iedereen loopt individueel, dus na enkele minuten mocht ik alleen starten

De kaarten liggen allemaal ondersteboven zodat niemand zich van tevoren kan voorbereiden. Ik had inmiddels wel goed opgelet waar alle mensen naartoe renden. Beter goed gestolen dan slecht bedacht, dus toen ik mocht starten, ging ik dezelfde richting op. Ook als dief doe ik het niet goed. Er zijn echt behoorlijke verschillen in routes en de meeste voor mij liepen naar ZW terwijl ik naar ZZO had gemoeten.
Maar gelukkig vond ik na 20 minuten toch mijn eerste stempelpost. Dacht ik... het was een hele andere en deze stond niet vermeld op mijn kaart.
Ik probeer met enkel bos, moeras, rotsen, heuvels en bomen mijn positie op de kaart te vinden. Dat gaat met heuvels precies als met het uit elkaar houden van chinezen: dat is onmogelijk, ze lijken allemaal op elkaar.
Maar goed, zo'n 10 minuten later was ik de koning te rijk, ik had dan toch punt 1 gevonden. Ik neem mij voor goed op te letten, dat moet me niet nog een keer overkomen.

Het grappige aan Orientering is dat je met zo'n 150 man op een oppervlak loopt, maar elkaar eigenlijk nauwelijks ziet. Soms rent er 1 van links naar rechts van achter naar voren en ze zijn even snel weer verdwenen als dat ze gekomen waren. En ik geniet van de omgeving, schitterend. Ik had wel dorst. Omdat ik wat laat gestart was, was ik zonder te drinken direct naar de start gelopen. Dat was niet handig. Nou ja, doorlopen dan maar.

Punt 2 leek redelijk in de buurt van 1 te liggen, Ik bestudeerde de kaart nauwkeurig en besluit via een lager gelegen vlak moeras te lopen.
30 minuten later twijfel ik voor het eerst serieus om te stoppen, Ik heb opnieuw geen flauw idee waar ik ben en alle moerassen, heuvels en bomen staren me als 1 grote chinees aan. Maar nee, 9 puntjes vinden moet toch wel mogelijk zijn voor mij, desnoods loop ik terug naar de start en begin opnieuw (waar dit ook mag wezen).
Een wat oudere man doemt op uit het niets, en stopt. Waarschijnlijk zie ik er behoorlijk wanhopig en verwilderd uit, hij vraagt of hij kan helpen. Hij legt me uit waar ik ben en hierna vind ik uiteindelijk punt 2.

Als ik toch besluit door te gaan moet ik op zijn minst zien te voorkomen dat ze me missen en vannacht met een helikopter moeten gaan zoeken. Ik bestudeer de kaart nog een keer nauwlettend met kompas en ga op weg. Ik volg de rechte lijn tussen punt 2 en punt 3 en zowaar!!!! Daar is ie.... het werkt!!
Snel stempelen en de volgende. Maar wat is dit nu weer voor nummer? Dat is nummer 4, maar ik had toch nog maar 2 punten gevonden? Ahhhh, ik had niet opgelet en had mijn kompas op 4 gelegd ipv 3. Zoeken naar 3 dus, Hierna weer naar 4 zoeken (die ik al gevonden had)
Enfin, om een heel lang verhaal kort te maken, de werkwijze bleek wel doeltreffender, maar je moet zo goed opletten op de kaart waar je bent en vergelijken met de omgeving
Punten 5, 6 en 7 vond ik behoorlijk wat sneller dan de eerste 4. Inmiddels zit ik wel dicht tegen kramp aan.

Een andere loper komt over de heuvel heen rennen en stempelt net voor me punt 7 af.
Ik stempel af, kijk snel waar ik naartoe moet voor punt 8 en besluit eigenlijk direct dat ik deze man zo lang mogelijk ga volgen. Welke man????? Hij was al verdwenen, nooit meer gezien of gehoord. Gngngn

Punt 8 ligt niet ver van punt 7. Het is wat eenvoudiger te vinden, omdat er een meertje in de buurt ligt met wat huizen kun je je beter orienteren. Ik heb het al snel gevonden, maar ligt lager dan ik verwacht had. Ik kom niet naar beneden, moet teruglopen en een doorgang vinden. Ondertussen belt mijn collega. Alt bra, det tar så lenge? (alles goed, het duurt zo lang). Mijn vrouw is wat ongerust want ze staat bij je fiets op je te wachten. ja ja ja...

Mijn eindtijd klokte ik op 1:55, ofwel bijna 2 uur. De organisatie was al aan het inpakken en had me niet gemist. Niks reddingsactie met een helikopter dus, gewoon 's nachts vechten met elanden en muggen en de volgende dag weer zelf verder zoeken als je verdwaald raakt.
Ik heb het in 26 minuten gedaan zegt Kristian, de zoon van 12 van mijn collega. Ik denk dat ik het verkeerd had verstaan en vraag om bewijs. La meg se...
26 minuten, inderdaad...Ik heb er 4x zo lang over gedaan.dan die.. die... die... kruimel van 1m50....
Je hebt wel een hele goede conditie, lachen ze. Eerst fietsen, 2 uur lopen en dan weer fietsen. Ja, misschien was dat fietsen niet erg "lurt".

De weg naar beneden is genieten. 1x zelfs 60km / uur zonder trappen. En dankzij de terugrit klokte ik inderdaad sneller dan 15 km/uur. Maar mijn bergschoenen begrijpen inmiddels niet meer waar ze nu droog of nat moeten zijn

zaterdag 14 mei 2011

De eerste tekenen van levend wild

Het is vandaag zaterdag en het regent behoorlijk, maar dat was ook erg hard nodig. Maar zoals de Noren zelf zeggen, je hebt geen dårlig vær, bare dårlig klær (er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding).
Helemaal mee eens. Ik trok aan: mijn superdeluxe Goretex jas, waterdichte fjellraven pet, helm, handschoenen en voor de zekerheid had ik maar een korte fietsbroek aan gedaan. Niet dat het nu aangenaam was qua temperatuur, maar als een lange broek blijft zo lang nat en als ik ook nog een fietsregenbroek aantrek dan kun je me vergelijken met een hogedrukpan: zolang het op een laag pitje staat gebeurt er niets, maar als ik een heuveltje omhoog moet komt de stoom uit mijn broekspijpen. Enfin, korte broek dus. En oh ja, mijn fietsregenschoenen. Niks dårlig klær wat mij betreft.

Eerst ben ik naar de eigenaren geweest van het huis wat we willen huren. Vader, zoon, nog een zoon. Iedereen weet wie ik ben en waar ik vandaan kom en ik ken niemand. Of ik orientering leuk vind. Ja, best wel. Blijkt dat de broer van de eigenaar mij ook weer kent, maar dan van orientering. Ons kent ons hier in Birkeland.
Het bezoek was erg gemoedelijk en gezellig. Bij mijn vertrek was men erg te spreken over mijn fietsschoenen, die hadden ze nog nooit gezien in Noorwegen. Hmm, ik ruik handel.

Mijn doel was vandaag Ikea, kijken of ze nog Påskeskum (paasschuimpjes) hebben. Ik vind ze erg lekker en ze zijn in de aanbieding omdat het bijna pinksteren is. Maaike komt met hemelvaart alleen op bezoek en als ik er nu voldoende koop, dan houd ik misschien een zakje voor haar over.
Het regent nu behoorlijk en na 2 kilometer voel ik het vloeistofniveau in mijn schoenen stijgen en beginnen mijn sokken  te soppen... gngngn, dårlig klær. Nou ja, nog maar 45 kilometer soppen en vanavond ben ik alles weer vergeten. De omgeving is opnieuw de moeite waard. Ik volg mijn beruchte 1 april route, de FV229 naar Høvåg, die nu volledig sneeuwvrij is.
In Ikea is het vandaag wat "drukker". De mensen gebruiken net zoals in Nederland slecht weer voor winkelen. Ik stop mijn sleutels in mijn zak van mijn superdeluxe Goretex jas, en deze zakken blijken goed waterdicht te zijn. Althans, het laatste stukje: mijn vingers verdwijnen in vele cm water. De andere kant was niet veel beter. Voor het eerst in mijn leven bezoek ik het toilet om mijn jas een plasje te laten doen.

De meeste Noren lopen in Ikea in luchtige kleding en ik vind dat ik met mijn fietsbroek best wel moeite doe om te integreren. Maar gezien de vele scannende blikken van mijn jas naar mijn schoenen val ik volgens mij toch iets uit de toon vandaag.
Ik neem een verdiende koffie MET appeltaart voor ik weer de terugreis aanvaard. Gelukkig is het nu wat droger, dan kunnen mijn schoenen ook weer iets drogen.

Op de terugreis kom ik langs de Nord Cape Minerals in de buurt van Lillesand. Aan het eind is er een slagboom gesloten over de weg. Het is een hoge slagboom, dus mijn fiets kan er onderdoor, maar ik net niet. Ik duw de slagboom een stukje open, ga eronderdoor en de slagboom valt weer dicht. Helaas valt deze naast zijn rustpunt, boven op mijn bagagedrager. Deze slagboom valt blijkbaar niet onder de categorie "bagage", want mijn bagagedrager ziet er opeens aanzienlijk anders uit als voor de rit.

Ik rijd verder naar Birkeland over Tveide. Net voor Birkeland bespeur ik sporen van bevers. Ik ben hier afgelopen dinsdag nog geweest, dus dit is behoorlijk vers. Twee bomen liggen geveld en een derde en vierde zijn aangevreten. Als ik iets in detail de boom fotografeer, blijkt dat mijn eerste positie precies in de valrichting zou zijn geweest. Gelukkig is het redelijk windstil.


De bevers zelf zijn nachtdieren, dus ze zijn niet te zien. De burcht is waarschijnlijk een wat onduidelijke houtheuveltje aan de rand van het meer.
Ik hou mijn onderzoek voor gezien en rijd verder. In de laatste 500m geef ik richting aan naar rechts richting Birkeland centrum. Een man in een reflecterende hes zwaait naar me en wijst naar beneden. Als ik terugzwaai en alsnog naar rechts rijd, springt hij zelfs bijna voor mijn fiets om me alsnog naar beneden te sturen. Blijkt dat er een fietstocht gaande is en deze man (een verkeersregelaar) dacht dat ik bij de koers hoorde. Ik kan me wel inleven in zijn gedachtegang:
- Fietsen doe je niet in de regen.
- Als er een koers is, dan moet je fietsen, ook al regent het
Conclusie
- Alle fietsers in de regen doen mee aan een koers

Ik leg hem uit dat ik niet meedoe aan de koers, maar dat we in Nederland wel vaker in de regen fietsen. Terwijl ik doorfiets kijkt de man me hoofdschuddend na.

En inmiddels is het avond. De soppende sokken liggen alweer 5 uur achter me

Maand 2

Maand twee alweer. de tijd vliegt voorbij.

De sneeuw is compleet verdwenen, begin april was vanuit de kantine de rivier als een grote kolkende massa te zien, maar inmiddels is deze zover opgedroogd dat we alleen nog maar stenen zien. Gisteren heeft het zowaar even geregend en voor de kurkdroge bossen was dit wel nodig.

We hebben vorige week een huurhuis bekeken en in principe hebben we ja gezegd. Het huis ligt erg leuk vlakbij de rivier en heeft 3 houtkachels. De rode schuur direct naast het huis was voor opslag van het hout en het hout konden we "rimmelig" (=tegen een goede prijs) van de eigenaar kopen omdat hij ook een stuk bos exploiteert.
De vorige winter was erg koud en de vorige bewoner is overleden. We durven niet te vragen of dit een relatie heeft met de kou of de inspanning van het hout hakken...



Ik en de kinderen hebben nu al enkele keren meegedaan met Orientering en eerlijk waar, het is best leuk.
Ik heb alleen het juiste gevoel nog niet helemaal te pakken. De laatste keer was afgelopen dinsdag waar ik 7 stempelposten moest vinden.
Volgens mij is het niet de bedoeling, maar ik was bij de tweede stempelpost compleet de weg kwijt en heb uiteindelijk met mijn telefoon (voorzien van GPS en kaart) uitgezocht waar ik me op de aardbol bevond.
Uiteindelijk kwam ik terug met 8 stempels, maar men was het niet met me eens dat dit de reden was dat ik er bijna 2x zo lang over had gedaan dan nummer 1. Pffff.
Gelukkig houdt Elk het wedstrijdschema nauwkeurig in de gaten en zorgt voor een passelijke afstand zodat we elkaar niet voor de voeten lopen. En omdat ik heb zelfs nog geen eekhoorn gezien, denk ik dat Elk ook alle andere lopende bosdieren waarschuwt voor mijn verschijning.
Althans, dat hoop ik maar, want in de krant waarschuwt men wel voor slangen.

Het vissen gaat me ook steeds beter af. Ik kan nog geen viswinkel beginnen, maar ik heb toch weer voor 2 daagjes vis gevangen.

Op de zaak ben ik bezig met een schuimprobleem. We leveren diverse producten en de verschillen zitten voornamelijk in de coating. De coatings worden vanuit 1500 -5000 liter vaten heen naar de fabriek en komen weer terug, gemixt en weer opgevoerd en hier ontstaat regelmatig heel veel schuim wat uit de vaten naar beneden spoelt.
Denk bijvoorbeeld aan een overlopende wasmachine, alleen dan 100 naast elkaar. De oplossing lijkt me simpel, volgende week gaan we dit implementeren.

zondag 8 mei 2011

De Noorse voordeur

Jawel, het is dan eindelijk zover.
Na vele jaren aandringen en evenzoveel jaren weerstand (en gezien mijn karakter mogelijk zelfs iets meer jaren weerstand) heb ik dan toch eieren voor mijn geld gekozen en een fietshelm gekocht.
Nu houd ik meestal wel mijn wielen onder mijn stuur en is het hier ook niet erg druk qua verkeer te noemen, dus dat is het probleem niet. En ondanks dat iedere Birkelandees (red: inwoner van Birkeland) beweert dat er hier echt veel elanden leven, verwacht ik niet plotseling Elk voor mijn wielen te vinden.


En nee, het is ook niet omdat het hier erg heuvelachtig is en dat een fietser tijdens de weg naar beneden toch behoorlijke snelheden weet te bereiken.
Nee, het echte gevaar schuilt hem in drie punten
Ten eerste het wegdek. Met name op de zogeheten "grusveger" (verharde modderpaden) zitten regelmatig van die golfribbels, vaak vele meters achter elkaar. Je kunt het vergelijken hierover als rijden over kinderkopjes, je rammelt volledig door elkaar als je hierop terecht komt op horizontaal terrein, maar in een afdaling blijken deze golfribbels zowel gevaarlijk als verraderlijk. Mijn fiets heeft geen vering, en als je zonder vering met hogere snelheid over deze ribbels rijdt, dan gaat de fiets stuiteren en verliest het contact met het wegdek, waardoor remmen nauwelijks effect meer heeft. Ik probeer altijd naast de ribbels te rijden, maar soms vallen ze door de lichtinval niet op. En zo ben ik er toch al 2x in terecht gekomen tijdens een afdaling, ben niet gevallen, maar het was schrikken.
Ten tweede kent inmiddels half Birkeland mij als "die Nederlander die zonder helm rijdt". Niet iedere fietser hier draagt een helm, maar zodra het fietsen enigszins naar sportief neigt, draagt men een helm. En zodra je een andere helm inhaalt, ben je dus sportief en kijkt men raar op als je geen helm draagt.
Maar als laatste de Noorse voordeuren. Gisteren zijn we bij mijn collega Paul op de koffie geweest. Omdat het "mijn" collega was werd ik vooraan bij de voordeur geplaatst en stond ik, zoals in Nederland normaal is, pal achter de deur.  Enthousiast deed Paul de voordeur open. Alleen de deuren in Noorwegen gaan, in tegenstelling tot de deuren in Nederland, naar buiten open. Bij nader inzien is dit wel logisch, bij brand kun je dan naar buiten rennen zonder eerst de deur naar je toe te moeten halen... maar op dat moment heb ik toch een behoorlijke snoekduik moeten nemen om mijn collega te verhinderen een potje "bordtennis" (tafeltennis) te spelen met mij als bal.
Dus een tip: ga je in Noorwegen fietsend naar een visite, gebruik een helm en houd deze op totdat je koffie hebt.

maandag 2 mei 2011

Vakantie!!!

vakantie... maar niet voor mij :-(
Marjolein, Femke en Maaike zijn afgelopen vrijdag overgekomen en we zijn druk bezig om gezamenlijk de omgeving te verkennen.

Vrijdag hebben we na het avondeten nog een stukje gelopen over de "spannende" brug de Slågedalsbrua 
Vroeger werden de dames hier op een soort wagentje naar de overkant gereden. Dit wagentje is niet meer, maar gelukkig houden de dames vandaag de dag van griezelen en lopen ze zelfstandig naar de overkant

Zaterdag zijn we naar Lillesand gereden voor wat koffie en zijn we hierna in Høvåg naar Ikea geweest!! Dat was een beleving op zich. Nogmaals: op ZATERDAG, 14:00 uur zijn wij naar Ikea geweest en hebben daar wat dingen gekocht en gegeten. Nee, we stonden niet in de file op de afrit en nee, we hebben niet 15 minuten gewacht voor een parkeerplek. Ikea Høvåg is slechts enkele maanden open, wordt intern gepresenteerd als de modernste Ikea van de wereld en we stonden nagenoeg voor de ingang geparkeerd... Hallo, waar is iedereen?
En ja, ook hier kregen we koffie met taart gratis op onze family card uit Nederland. En de kjotboller, die smaken hetzelfde als in Nederland.

Zondag de rondtocht Eskedalshelleren gelopen waarbij we langs de Flakkefossen


Het waren leuke wandelingen en het is na 4 weken nog altijd droog en schitterend weer. Die droogte eist overigens wel zijn tol, er zijn al een aantal bosbranden in Sørlandet, maar gelukkig nog ver hier vandaan