Voorjaarsvakantie

Het is inmiddels 16 februari , time flies. Zo werd het eind januari dan eindelijk wit en de Noren hebben de uitdrukking “snøen har kommet”, wat staat voor “de sneeuw is gekomen” en dit blijft dan ook gewoon een hele lange tijd liggen.  De temperatuur kelderde gemiddeld flink naar beneden en voor de zekerheid hebben nog maar een pallet hout besteld want onze houtschuur raakte in ijltempo leeg.

De ondergaande zon bereikte afgelopen zondag voor het eerst ons huis. "Solen har kommet" ofwel de zon is gekomen. Welgeteld hebben we hier dus 4 maanden geen zon in huis. 

Ietsje later ging de zon in een prachtige rode gloed achter de bergen onder.

En sinds maandag staat de buitenthermostaat plotseling ingesteld op voorjaar.

De smeltende sneeuwdrab op de wegen en fietspaden biedt momenteel geen enkele houvast meer voor de banden. Met de fiets lijkt het alsof ik continue op zand in de duinen rij, ik zwabber af en toe van links naar rechts.
Maaike heeft vandaag een bal op school en ik zou haar wegbrengen. Maar de auto kreeg ik zojuist de heuvel niet meer op.  Met een aanloopje dan? Een stuk achteruit gereden, dan hebben we 50 meter vlak terrein om iets vaart te maken. Dat helpt prima met bevroren gladde ondergrond, maar toen ik voorzichtig het gaspedaal liet opkomen vroeg de auto 2 keer wat ik bedoelde met als resultaat dat ik op wandeltempo bij het begin van de heuvel aankwam. Nee, deze route ging hem niet worden vandaag.

De alternatieven zijn dan een andere weg of “ryggende”, achteruit de berg oprijden waardoor de voorwielen meer druk hebben en minder snel spinnen. De andere weg is de gewone teerweg waar we met ijzel ook al een keer tot stilstand zijn gekomen. Maar gelukkig lukte vandaag de teerweg zonder problemen.

Dus: natte sneeuw=teerweg, ijs/harde sneeuw=gravelweg.

Het gaat de komende dagen flink dooien en de Noorse KNMI voorspelt zelfs regen, storm, onweer en zon. Op de zaak heb ik een hutje kunnen huren in het skioord Gautefall eind februari, de wintervakantie in Noorwegen, de voorjaarsvakantie in de rest van Europa. We hopen dat er nog iets van sneeuw ligt op dat moment. Een voordeel: in ieder geval zijn de wegen dan sneeuwvrij.

Noorse Nachtvisie

Mijn collega had ons 2 weken geleden uitgenodigd en wij zijn met hem wezen langlaufen op de Oynaheia.

Onderweg vertelde hij dat hij dezelfde route had gedaan midden in de nacht in de maneschijn en dat dit een speciale ervaring was. 

Ik bestudeer wantrouwend de blauwe plek op zijn wang. Nu kan ik al niet heel best sturen met die langlaufskies, maar een boom ontwijken lijkt me helemaal lastig als ik hem niet zie aankomen. Hiernaast staat een goed zichtbare maan meestal garant voor een heldere hemel  en een heldere hemel in de winter heeft in Noorwegen hetzelfde gevolg als in Nederland: ijskoud weer.

Maar onlangs kregen we dan toch onze eerste ervaring met een nachtelijke volle maan. En ik moet toegeven, het is een hele speciale ervaring. Daar waar ik in de nazomer in het donker in het bos werkelijk geen hand voor ogen kon zien, daar is het vannacht geweldig licht. Toen de maan eenmaal over de bomen kwam werd het licht in de tuin. De schaduwen van bomen en gebouwen tekenen zich scherp af op de witte sneeuw en zonder problemen kan ik ver tussen de bomen kijken. 

En inderdaad is het met -20 lekker koud.

Met enig enthousiasme probeer ik Marjolein deelgenoot te maken van dit fenomeen, maar aangezien zij al het bed plaatselijk heeft opgewarmd kost het wat moeite haar te overreden om toch nog heel even uit het raam te kijken. Maar de besneeuwde appelboom met haarscherpe schaduw kan het niet winnen van het warme bed en al snel is slechts een neus en een plukje haar het enige wat nog van Mar zichtbaar is in onze ijskoude slaapkamer.

Uit Nederland krijgen we de berichten door dat er alweer geschaatst wordt en dat er weer een onuitroeibaar virus rondwaart: de elfstedenkoorts. Schaatsen durf ik hier toch niet aan, maar we zijn volop het land aan het verkennen op de langlaufski's

Deze zondag zijn we naar Tveide gereden. Dit ligt 10km rijden bij ons vandaan en hemelsbreed is het maar 3km. Een heel leuk vlak gebied wat ons zeker kan bekoren. De locals halen een beetje hun neus hiervoor op: vlak, weinig uitkijk, maar voor ons nieuw en vooral behoorlijk ongerept.

Hier trekken we ons eigen baantje in de sneeuw. De sneeuw is poederzacht en onze skis schuiven volledig onzichtbaar onder de sneeuw door.

De ijspegels hangen dreigend aan de rotsen en leveren een mooi schouwspel op.
Aan het eind rijden we redelijk versleten maar voldaan weer terug naar huis. Onderweg groeten een man een een vrouw ons. Marjolein vroeg zich af wie dat waren. Aangezien ik overal collega's tegenkom gok ik dat het wel een collega zal zijn geweest.
Op maandag vroeg een collega of ik haar niet gezien had.