Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

zaterdag 16 april 2011

Vissen

Ondanks de laatste stuiptrekkingen van de winter deze week begint het meer Flaksvann nu hard te ontdooien. Alle dekzeilen van de boten in de buurt zijn nu verdwenen en men is hier hard bezig om huizen, tuinen en boten voor de zomer klaar te krijgen.

Deze week een documentaire gezien waarin wordt geconcludeerd dat Noorwegen in de winkels de minste keuze in voedsel heeft, tegen de hoogste prijs van heel Europa. Het lijkt me daarom niet verwonderlijk dat de Noren gek zijn op vrij voedsel: ze jagen, vissen en plukken bessen zodra het allemaal mag en mogelijk is.
En volgens de Noren hebben ze veel vis, elanden en bessen.

Ik heb 3 hengels meegenomen uit Nederland, maar laat ik eerlijk zijn, het vissen zit niet in mijn bloed.
Mijn eerste vis ving ik (een jaar of 8 oud) bij mijn oma op een brug. Het visje was helemaal niet van plan gevangen te worden, maar toevallig trok ik het haakje op toen het voorntje voorbij zwom en zo had ik mijn eerste vis in zijn rug gevangen.
Op een kajuitbootje op de kristalheldere grindgaten van de maas ooit een hele grote snoek onder de boot zien zwemmen. Hij zwom zo relaxed dat ik mijn werphengel kon pakken en de blinker voor zijn neus kon houden. Maar helaas, de snoek had waarschijnlijk net gegeten en zwom tergend langzaam weg. Overigens ging het surfen daarna een heel stuk minder lekker.
Een keer heb ik bijna een karper gevangen. Althans... ik haalde tijdens de paaitijd van de karpers mijn dreganker in. Deze anker zwom vervolgens zelfstandig de halve boot rond, en uit ervaring kan ik vertellen dat ankers niet kunnen zwemmen.
Ik ben zelfs een keer meegegaan met een vissersboot de noordzee op. U kent ze wel: 's nachts om 4uur op, 1 dag vissen en 's avonds volledig verkleumd weer terug. Enfin, dat is een heeeeeeeele lange dag als je niets vangt
In Noorwegen zelf een keer een minimakreel gevangen. Deze dappere dodo had in mijn blinker gebeten, die met 10cm even groot was als hijzelf. Ik vroeg me af hoe dit makreeltje het verloop van de maaltijd voor zich had gezien.

De enige vis die we in Noorwegen hebben gevangen, was een makreeltje die Femke (destijds zo'n 5 jaar oud) binnenhaalde. De discussie laait nog regelmatig op wie de vis nu eigenlijk gevangen heeft: degene die met veel ervaring de blinker precies op de juiste plaats (en tijd) in het water gooit, of degene die hem binnenhaalt.
Het makreeltje heeft een Noorse vriend op een eilandje schoongemaakt waarna we hem hebben gegeten. En eerlijk is eerlijk, verse vis is lekker en verser dan deze kon het niet.
Maar goed, inmiddels is Femke 12 jaar ouder en denk ik dit de laatste vruchtbare makreel van Noorwegen was, ik heb in ieder geval nooit meer makreel gevangen.

Maar ondanks mijn ervaringen ging ik deze week vol goede moed naar het Skagerrak in Lillesand. Mijn collega had hier 800 vissen gevangen op 1 dag, dus zal zelfs ik toch wel eens succes moeten hebben. Desnoods vang ik er eentje in zijn rug.
Het was heerlijk weer, dus ik vertrok na het werk op de fiets. Nu is mijn Randonneur van 19kilo met zijtassen niet echt een racefiets te noemen, maar ik probeer de vaart er toch altijd flink in te houden.
Tijdens het heuvelopwaarts fietsen werd een heuveltje halverwege toch behoorlijk zwaarder dan ik gedacht had. Ik kijk om en zie ik hoe mijn collega op racefiets zich lachend vasthoudt aan mijn bagagedrager.
Hij ging toevallig ook naar Lillesand, we spreken wat over vandaag waarna hij vraagt of hij voorop mocht rijden. Nou, daar zeg ik geen nee tegen. Regelmatig kijkt hij om en hij houdt een flink tempo aan.
Eenmaal aangekomen zegt mijn collega dat hij voluit had gereden en vertelt dat hij niet had verwacht dat ik het bij zou houden op mijn "gewone" fiets. Ik vertel hem dat dit gewone snelheden zijn in Nederland en dat ik met mijn oma nog onlangs nog een ritje van 47km had gereden. Vol ontzag wijst hij me een plek waar ik goed kan vissen en neemt hij afscheid...Zijn vrouw zou hem ophalen met de auto.
Stilletjes hoop ik wel dat Nederland eens wat gaan betekenen in de Tour de France om mijn beweringen te bekrachtigen.

Maar goed, fietsen lukt dan wel, maar nu het vissen nog. Ik monteer een nieuwe blinker aan mijn werphengel maar nog voordat deze vast zit ligt ie al in het water en is onder het kroos verdwenen
Vissen in Noorwegen heeft me tot nu aanzienlijk meer gekost dan opgeleverd, maar gelukkig draait het om meer dan dat. En laten we eerlijk zijn, ik heb geen idee wat ik moet doen met zo'n spartelend ding aan mijn hengel. Dus zolang ik vis zoals ik vis, hoef ik me hier ook geen zorgen over te maken.

Na een uurtje vissen met mijn tweede blinker is het 21:00 uur en toch wel behoorlijk afgekoeld. Ik pak alles in en klim op de fiets terug. De twee plastic zakken die ik had meegenomen om de vissen in te vervoeren kan ik thuis alsnog mooi gebruiken als afvalzak.
Welnu, als ik dan geen vis kan vangen, dan zal ik Elk eens verrassen. Die verwacht me nooit stilletjes op de fiets in de schemering. De weg terug naar Birkeland is erg rustig. Zo'n 10 inwoners passeren me opnieuw in de auto. En Elk? Die zit waarschijnlijk achter de koffie bij het haardvuur, zou ik ook willen want mijn vingers vriezen eraf.
Die nacht vriest het flink.

De dag erna vraagt mijn collega oprecht geinteresseerd of ik nog iets gevangen heb. Ik zeg hem dat er geen vis in Noorwegen zit en de laatste elanden allang geschoten zijn...
Hij biedt hij me een stukje zelfgemaakt elandenworst aan terwijl hij een hap van zijn broodje makreel neemt. "Hvafornoe?" (Wat zeg je?) zegt hij met een vragende blik in zijn ogen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten