Dugnadsarbeid

Veel kinderen in Noorwegen krijgen van hun ouders een keuze in haarkleur: alles mag, zolang het maar blond is. Er lopen hier opvallend veel kinderen rond met donkerblond tot spierwit haar. Bijgaand zomaar een foto uit de krant.

De zoon van een collega heeft staalblauwe ogen. Eens goed naar zijn vader en moeder gekeken, inderdaad, beide blauwe ogen. En zo kijk ik eens af en toe de mensen wat dieper in hun ogen en waren van mijn mee-eters in de kantine (niet te verwarren met een pubertijdsprobleem) alle ogen blauw. Het enige causale verband dat ik kon leggen was dat het Noren waren.

Nu heb ik al meerdere malen gelezen dat blond haar en blauwe ogen uiteindelijk een "uitstervend" ras is, maar ik weet niet of de Noren zich hiervan bewust zijn. Ze zijn er in ieder geval niet heel druk mee bezig.

Dat betekent wel dat we ons niet kunnen "verschuilen" voor buitenlanders door Noors te praten. Ze hoeven maar even naar de kleur van ons haar  te bekijken en onze zooitjesogen vertellen verder de rest: "Import Noren"

De wandelroutes rond Birkeland worden bijgehouden door de sportverenigingen en iedere vereniging (handbal, orientering, fietsclub ed) heeft een verantwoordelijkheid voor een deel hiervan. De verenigingen krijgen geld van de kommune en doen hiervoor in de vorm van vrijwilligerswerk iets terug.

Steinar van orientering vroeg samen met Mari, de vrouw van mijn collega of ik mee wilde doen aan dugnadsarbeid (vrijwilligerswerk) om de turløpes (wandelroutes) gangbaar te maken. Ik werd hierbij aangekeken door nog enkele Noren. Zoveel blauwe ogen, daar kun je geen nee tegen zeggen. Bovendien betekent dit een extra avondje Noors oefenen.
We zouden elkaar op maandagavond treffen en precies die dag lijkt het alsof de weergoden de laatste weken droogte in 1 dag willen compenseren. Stiekem heb je dan toch in je achterhoofd dat je misschien gebeld wordt: "het is zo slecht weer, we doen het wel een andere keer". Maar mijn telefoon ging niet over vandaag. Het zou nog kunnen zijn dat ze mijn nummer niet hebben natuurlijk. Toch maar naar de ontvangstplek, misschien hebben ze daar een bord geplaatst: "turløpes weggespoeld. Het hoeft niet meer...." Geen bord, wel 10 mensen, in verschillende outfits, varierend van "compleet waterdicht Noors" tot in sporttenue met sportschoenen, alsof die na het vrijwilligerswerk nog even ging trimmen.
Het ging dus door en gezien de reacties was de opkomst nog goed ook. Nou ja, het weer mag de pret niet drukken. Zoals de Noren blijven zeggen: Je hebt geen slecht weer, alleen slechte kleding.
Gewapend met een zaag en een takkenschaar verdwenen we voor enkele uren de turløpes in en ik moet toegeven, de "sti" ziet er in ieder geval een stuk opgeruimder uit (excuses voor de tweede foto, deze is wat onscherp)

Mijn outfit is wel in 2 uur veranderd van "casual outdoor" naar "ultra modern". Ik had me toch al een klein beetje ingesteld op dat het door zou gaan,  ik had mijn spijkerbroek nog snel verwisseld voor een sneldrogende outdoor broek, regenjas en waterdichte baseballcap. Mijn outdoor broek zit normaal gesproken heerlijk, maar, door het water vele malen zwaarder, bleef mijn broek nog maar net op mijn bilrand hangen, waardoor mijn onderbroek (heel modern) en mogelijk ook bilnaad goed zichtbaar moesten zijn. Want tijdens het omzagen van de bomen en takken, zit je onder de boom, laag gebukt tegen de stam en hierbij waren we weerloze slachtoffers tegen het water wat de boom als laatste verdediging op ons liet vallen. Tel dat op bij het water wat zonder meer uit de hemel op me viel  leverde dit als trieste resultaat op dat alleen de tenen van mijn rechtervoet nog droog waren. Ik kreeg even een déjà vu: tijdens het gekleed zwemmen voor mijn 5e diploma was ik nog natter.

We liepen terug en het was inmiddels behoorlijk fris geworden omdat het buiten het bos erg hard waaide. Ik gaf het gereedschap en mijn okergele werkhandschoenen terug aan mijn collega en heb mijn knalgele handen gewassen in snelstromende beek over het asfalt. Om weer terug te rijden in de auto heb ik eerst maar zo veel mogelijk kleding uitgetrokken, iets over de voorstoel gelegd en ben met blower op de hoogste stand terug gereden. Dus dit is ook Noorwegen.

En mijn handen zijn dagen later nog altijd okergeel