MaduroHave

We hebben ons huis gekocht van een man die behoorlijk bedreven was met hout en het erg leuk vond om kleine huisjes te maken.
Vandaag hebben wij onze strimmer weer teruggevonden en dat was een mooie gelegenheid om wat minder gaanbare delen van de tuin te onderzoeken. En hier kwamen erg grappige details naar voren
Een boerderijtje, met opslagschuur en hytte met uitzicht op de rivier

Zie de oprit naar de tweede verdieping, volgens traditioneel Noors recept. Eerst een oprit van steen, aarde, hierna hout totaan de tweede verdieping

Een mini stabur

Bij de ministabur een "sagbruk", een houtzagerij. Ook hier is op de details gelet, aan de voorzijde liggen de bomen en aan de zijkant komen de planken naar buiten

Een soort stabur vakantiehuis. Leuk hieraan is dat de deur open kan en dat er binnenin zelfs een trap is van de eerste naar de tweede verdieping.

Klein vakantiehuisje, gemaakt voor zijn kleinkinderen. Dit is overigens stahoogte. Hier kan zelfs in geslapen worden

Een huisje met naam "Pus". Dat lijkt een beetje op "poes". Vind ik nu een kattenhok in onze tuin?

Ik dacht vandaag een paar uurtjes te werken in de tuin totdat de voorspelde regen ging komen. Een paar druppels kwamen, maar de echt regen bleef uit. Waardoor het inmiddels gewoon al 4 weken kurkdroog is. Toch maar eens kijken hoe we (in Noorwegen) de tuin kunnen voorzien van wat water. Misschien niet erg ecologisch, maar volgens mij zijn de frambozen, appels en aardbeien toch wel veel lekkerder als er een beetje water in zit.

Verhuisd

Dat waren me de weekjes wel, de afgelopen weken. Net terug uit Duitsland gingen we op de 4e naar een concert in het museum. Erg kleinschalig, 40 man toeschouwers, maar erg lekkere Ierse muziek van Andrea Rice met Mark Haddock als fantastische banjospeler. Zie www.andreariceband.com voor geinteresseerden

De dag erna op 5 juli kregen we de sleutel van ons nieuwe huis. Het was allemaal behoorlijk snel gegaan, maar alles was op tijd klaar, de hypotheek, verzekeringen, internet... En zo konden we beginnen. Ons oude huisje was al behoorlijk opgeruimd en heel veel stond klaar in dozen. We hebben de aanhanger geleend van de buren en hebben de keren dat we heen en weer reden gebruikt om ook spullen mee te nemen. En we zijn heeeeel wat keren op en neer gereden.

En zo kwamen we dan toch bij de laatste auto. De allerlaatste keer dat we bij ons huisje wegrijden. Oud, koud, maar we hebben er zeker met plezier gewoond.

Inmiddels heeft Ikea Kristiansand ook weer een goed jaar gedraaid. We zijn er nu iedere week wel een keer te vinden. En eerlijk is eerlijk, ik vind het best leuke puzzels voor volwassenen.

Op de 9e hebben we voor het eerst in het nieuwe huis geslapen en op de 11 de grote klapper: eindelijk na 1,5 jaar de hereniging met onze spullen die opgeslagen stonden in Nederland.

Geweldige hulp van de chauffeur, bijrijder, onze buurman Harald en collega Hans Olav.
Onze Nederlandse vlaggemast hangt nu naast de enorme paal die we bij het huis erbij kregen.

En we hebben ons huis op Have een passende naam gegeven: "Lille Have" ofwel kleine Have

De 14e kwamen onze meisjes terug naar Noorwegen, samen met opa en oma. Femke houdt van vruchten en een bed, Maaike is meer van de sportieve en opa en oma houden van lezen. Zo zien we Femke dus regelmatig in het aardbeienbed ...

(volgens mij hebben we dit schaaltje nooit binnen gezien)
lag Maaike als eerste in de rivier...

en is ons zomerhuisje goedgekeurd door opa en oma als leesplek. Schaduw, windvrij en beschutting tegen de regen. Alhoewel dat laatste niet nodig is, want het is inmiddels al 3 weken schitterend weer hier. 28 graden vandaag, het moet niet gekker worden in Noorwegen.

Het uitzicht is genieten

En het onderhoud is begonnen. We hadden al enkel punten in het huis gevonden die gewoon zeer fout waren, dus de verwachtingen met betrekking tot de antennes waren niet hoog. En dat klopte. Ben sloopt hier de laatste antenne.

Het resultaat: huis zonder antenne. Veel fraaier toch? In ieder geval een stuk veiliger

En verder lopen we nu af en toe aan tegen de verschillen tussen Noorwegen en Nederland. De wasmachinekraan was defect. Ik denk: "ik haal even een nieuwe". Nou vergeet dat maar...3 "doe het zelf zaken" gehad, geen kraan gevonden. Men zegt dat je in Noorwegen niet zelf aan water "mag" sleutelen. Ik ben er nog niet achter of dit nu wettelijk is, of dat men bang is voor de verzekering, maar ik denk het laatste. Aangezien ik niet bang ben een lekkage te veroorzaken ga ik toch echt zelf een wasmachinekraan monteren, dan maar 1 in Nederland kopen.

Inmiddels zitten Ben en Marjolein na 3 weken fysieke arbeid lekker strak in het vel.

Morgen gaan opa en oma weer rijden naar huis en vertrekken om 6:30. Ik ga snel nog proberen wat te slapen.

Fietstocht Duitsland: Hanzeroute deel 2

Enkele jaren geleden zijn Roland en ik aan de Hanzeroute begonnen, een fietstocht die door Nederland en Duitsland voert. We zijn destijds gestart in de Krim en gefietst naar Luneburg in Duitsland.
In de tussentijd hebben we enkele andere routes gefietst, maar dit jaar hadden we besloten het tweede deel te voltooien en wel omgekeerd, van Berlijn naar Luneburg, een route van ca 1000 km, een afstand die we verwachtten te fietsen in 5 hele en 2 halve dagen
We vertrokken vanaf Bad Bentheim en het begon al spannend, daags voor de route bleken we voor de fietsen in de Duitse treinen te moeten reserveren en er bleek geen plaats voor fietsen te zijn naar Berlijn. Toen hebben we de route omgedraaid en hebben we kaartjes gekocht naar Luneburg en vervolgens een week later vanaf Berlijn terug naar huis.
En zo waren we alsnog op weg.

Dag 1: 23 juni
Deze dag ging lekker. Nadat we om 14:00 met de trein in Luneberg waren aangekomen zijn we de rest van de dag gefietst naar Lubeck, zo'n 115 km verderop. Gemiddeld gezien goede wegen lekker weer en de wind in de rug. Leuke omgeving om te fietsen, niet erg zwaar.

Dag 2: 24 juni.
We reden eerst naar de Oostzee en hierna rechtsaf naar Warnemunde.

Een enkele bui, maar nog altijd redelijk goed weer. Het traject werd echter wel zwaarder met meer boswegen en minder asfalt.

Dag 3: 25 juni.
Deze dag was het weer met een buitje van 70km wat minder, maar nog altijd niet slecht. De temperaturen waren dusdanig koel dat het niet erg was om met regenjas te fietsen. Het wegdek bleek authentiek Oost Duits: lange bospaden en wegen verhard met kinderkopjes of slechte betonplaten.

Bij dit bord vroegen we ons regelmatig af over welke straat ze het hadden. Het was regelmatig meer gat dan wegdek.

En daarmee was dit bord wel heel erg spannend geworden. Als straßenschäde al betekent dat er nagenoeg geen weg is, wat betekent dit bord dan wel niet...

Voor het eerst bereikten we ons gewenste gemiddelde van 175km/dag, maar door combinaties van pittige heuveltjes, tegenwind, veel bospaden en slecht wegdek en een onvindbaar jeugdherberg werd dit een lange fietsdag.

Dag 4: 26 juni.
Vandaag leek het dat men in OostDuitsland echt niet wilde dat de HanzeRoute werd gereden. 3 slagbomen op een rij, vastgetimmerd en geen route eromheen. Althans, natuurlijk lukte het ons wel, maar toch.

Deze dag besloten we ca 30 km van de route in te korten door een deel af te snijden. We eindigde in een leuke Zimmer Frei waar we na "slechts" 142 km aan voorbij reden. Aangezien we voor de andere hotels nog een 30km moesten fietsen en we niet wisten hoeveel bospaden we nog zouden treffen hebben we eieren voor onze geld gekozen en hier overnacht. Het bleek een uitstekende keuze, warm onthaal en een heerlijk ontbijt de dag erna.

Dag 5: 27 juni.
Een fraaie fietsdag die eindigde zo'n 90km voor Berlijn in Protzel. Pittig traject met veel tegenwind, mulle en gladde bospaden en slecht wegdek. Onderstaand een fietspad waar we gelukkig geen tegenliggers troffen.

Onderweg ben ik in een bos nog weggegleden in een diepe plas en zijdelings omgevallen midden in een andere plas. Enigste schade was een deuk in mijn ego en een erg nat pak, maar gelukkig hebben we vervangende kleding in onze zijtassen en zo heb ik me midden in het bos afgespoeld, afgedroogd,  verschoond voordat we verder trokken. Hierna hebben we een alternatieve route genomen om zo snel mogelijk uit het bos te komen en eindigden we om 21:15 bij een erg leuk hotel "Zur Goldenen Kartoffeln" in Protzel alwaar we  heerlijk hebben gegeten en geslapen. Absoluut een aanrader voor iedereen die een goed en betaalbaar hotel zoekt.

Dag 6: 28 juni
De resterende 90 km naar Berlijn en hier een sightseeingtour door Berlijn langs enkele van de hoogtepunten als de Reichstag, Brandenburger tor, CheckPoint Charlie, Postdam en de GedächtnisKirche. Deze laatste konden we overigens niet vinden, terwijl we volgens onze GPS ernaast moesten staan met de fiets. En dat klopte uiteindelijk ook. Het bleek dat het gebouw dusdanig was ingepakt dat het er uitzag als een modern kantorengebouw.

Dag 7: 29 juni.
Met de trein vanuit Berlijn terug naar de Nederlandse grens en vanaf 15:00 de overige 75km gefietst naar het noordwesten, de Krim. De wind kracht 4-5 kwam uit het...noordwesten

Al met al een opnieuw zeer fraaie tocht met de fiets, maar ditmaal vonden we de gekozen route aan de Oostduitse kant meer geschikt voor mountainbikes met brede banden en vering. Desondanks hebben we 950 km af weten te leggen en blijven we Duitsland een mooi fietsland vinden. De resterende vraag is: wat gaan we volgend jaar fietsen?.

Weekend met collega's

Dit weekend ben ik met een groep collega's naar een hut getrokken om vanuit hier te gaan wandelen in het weekend
Vrijdag zijn we na het werk om 16:00 naar de parkeerplaats van de hut gereden en hierna met rugzakken 1 km naar de hut gelopen. De hut was idyllisch gelegen en was aan 3 kanten omringd door water, erg uitnodigend voor alle vissers onder ons. Verder ontbraken alle vormen van modern comfort zoals elektriciteit, stromend water en (vreselijk belangrijk tegenwoordig) mobiele dekking, kortom een hut die ik persoonlijk erg leuk vond. Dit ging een leuk weekend vormen

Het weer zag er dreigend uit, 4 collega's hadden afgehaakt omdat ze nog steeds vertrouwen hebben in de Noorse weersvoorspellingen en met 17 overgebleven diehards zijn we de dag erna naar Kjerag getrokken. Voor de niet kenners onder ons: Kerag is een ingeklemde steen die zo'n 1000m boven een fjord hangt en waar de waaghalzen van ons hun leven kunnen wagen voor die ene foto.
De weg naar boven werd beschreven als een 2,5 uur durende wandeling, maar al direct na de start ging het vrijwel loodrecht omhoog en konden we gebruik maken van een ketting om ons omhoog te trekken. Hieronder een foto van een wand van 3 meter waar de mensen even goed moesten kijken om verder te komen. De route was duidelijk minder geschikt voor minder valide mensen.

Maar de uitzichten waren fenomenaal te noemen. Bijgaand het dorp Lysebotn aan het eind van Lysefjorden. De geoefende kijker ziet duidelijk een veerboot aan de kade liggen.

En op het plateau bij de Kjeragbolten, ons doel van die dag, was het uitzicht indrukwekkend.

Hierna zijn we nog even naar het plateau naast de kjeragbolten gelopen. Dit lag nog iets hoger waardoor we het hele fjord in de lengte konden zien

En ik weet niet wat voor zeeschepen dit waren, maar ik weet zeker dat ik ze vroeger graag als dinkytoy had willen hebben

Kortom een enorm leuk weekend met 16 collega's. Ondanks veel lichaamsbeweging is het gewicht van de gemiddelde collega toegenomen, dankzij het eten wat door 2 Thaise collega's werd bereid. Volgens ons was dit waarschijnlijk de eerste keer dat er ooit in een zelfbedieningshut Thaise schotels geserveerd werden.
Het enige nadeel m.b.t. het weekend wat ik me kon bedenken was dat ik mijn collega's morgen, op maandag, gewoon weer ga zien.

En uiteraard ben ik zelf ook nog even op de Kjeragbolten gaan staan.

Eindelijk: ons huis

Een spannende week deze week. Er kwam plotseling een huis te koop waarvan we allemaal dachten: "daar wil ik wel wonen". Het huis ligt in een bocht van de rivier, heeft uitzicht en een mooie grote tuin. En volgens veel collega's is het een hele fijne "badeplass", een zwemplaats in de rivier en kan ik volgens collega's zowel voor als achter een hengel uitgooien.



Dus gingen we naar de "visning", een soort open huis een uur lang waar de makelaar aanwezig is en alle geïnteresseerden kunnen rondlopen. Nu waren we al op vele "visninger" geweest en de meeste liepen we alleen of met een tweede stel rond, maar hier was het zo druk dat we nauwelijks konden parkeren. En het is meestal geen goed teken voor een geïnteresseerde te zien dat er nog vele anderen ook geïnteresseerd zijn.
In een half uur hebben we het huis bezichtigd en zijn we weer terug gereden en 's avonds hebben we afgesproken dat we hier een bod op gingen uitbrengen. Dit werd namelijk ONS huis.
Een bod uitbrengen in Noorwegen is anders dan in Nederland. Men brengt een bod uit en koppelt hieraan een "frist", een tijdstip waarop de koper het bod moet accepteren omdat het hierna vervallen is. De huizen waar we tot nu toe waren geweest werd helemaal geen of pas na een paar dagen tot weken eens een bod gedaan.

De dag erna was het verschrikkelijk druk op de zaak. Ik hield  mijn telefoon in de gaten in het geval er mensen waren die een frist uitbrachten die dezelfde dag zou aflopen, maar tot 11:15 gebeurde er niets. Plotseling kreeg ik een melding binnen dat er geboden werd. En het bleek dat er al sinds 8:25 geboden werd, maar ik had nooit iets ontvangen omdat ik in een omgeving zat met veel staal om mij heen. En de "frist" was: 12:00 uur dezelfde dag...WHAAAAHHH. Het zal toch niet gebeuren dat iemand ONS huis voor mijn neus wegkaapt door een frist van 12:00 uur?
Ik heb alles uit mijn handen laten vallen, ben teruggerend naar mijn computer, heb de makelaar gebeld, maar ik had werkelijk niets voorbereid en ook niets bij me (normaal moet je een bevestiging hebben van een bank mbt hypotheek, een schema invullen, handtekeningen zetten etc.etc.)
Via de makelaar heb ik geregeld dat ik alle noodzakelijke spullen kreeg via de mail en uiteraard ging dit 2x mis. Snel schema printen, invullen (op vertrouwen moest de makelaar maar aannemen dat we een hypotheek konden krijgen), even handtekening van mij en Marjolein zetten (volgens mij leek ie van Marjolein best aardig), scannen (ik dacht nog, als die scanner het nu vertikt heb ik een probleem) en rond 11:51 zat ik te wachten op mijn scan. Het zal toch niet waar zijn? 11:53 streek de scanner over zijn hart en verstuurde de pdf  naar mijn email adres. Alles snel naar de makelaar gestuurd, die belde meteen op dat er niets was ingevuld. Niets ingevuld???? Het bleek uiteindelijk dat de informatie wel was ingevuld, maar niet op de juiste plaats... De makelaar ging akkoord. OEF. Letterlijk om 2 voor twaalf kreeg ik de bevestiging dat wij een bod hadden gedaan.
2 over twaalf belde de makelaar terug. Ik verwachtte met de melding dat iemand overboden had, maar nee... de andere bieders hadden zich teruggetrokken. We moesten formeel nog wachten tot 12:10, maar ik kon Marjolein al bellen dat we met grote zekerheid eigenaar waren van ONS huis. En toen moesten we nog 8 minuten wachten en heb ik helemaal stil gezeten. De makelaar belde om 12:10 met de hartelijke felicitaties omdat we de nieuwe eigenaren zijn van een stukje Noorwegen, ONS huis in Have, Birkeland.
Overname: in juli al!! .

Het huis heeft naast 5 slaapkamers nog 2 hytter (hutjes in de tuin) waar mensen kunnen slapen, dus we zien al uit naar de vele bezoekers die we hierin gaan ontvangen. En een "drivhus", een kleine kas waarin we eigen groente kunnen verbouwen. En het huis ligt op ca 3 km van waar we nu wonen.

We hebben er ontzettend veel zin in.

bijna lente

Een week geleden bleek toch echt weer dat we op het koudste plekje in de buurt wonen. Alles rond ons heen was inmiddels droog en schoon en wij zaten nog midden in een sneeuwveld. En dat ondanks  temperaturen tot 12 graden overdag en tegen het vriespunt 's nachts

Volgens onze  buren werd de ijscowagen vorig jaar bestuurd door een erg snelle Harry. Hij klingelde dat hij er was en voordat ze geld hadden kunnen pakken reed hij alweer 400m verderop. De nieuwe man heeft een andere insteek en komt bij de mensen thuis. Hij klingelde en reed zo onze tuin in om te keren. Helaas voor de man was de sneeuw nog maar enkele dagen weg hier en is de hele tuin nog een groot moeras. Ik heb eerst nog geprobeerd de wagen te trekken met onze ford, maar die begon ook al zijn voorwielen in te graven.
Gelukkig was daar weer de buurman Harald. Hoe we hier kunnen overleven zonder buurman met tractor zou ik niet weten. We hebben allebei een ijsje verdiend, ik een waterijsje (ik had duidelijk niets gepresteerd) en de buurman een soort magnum. Verschil moet er wezen...

Inmiddels begint de sneeuwmassa nu duidelijk te wijken voor de zon. De eerste sneeuwklokjes waren al dwars door de sneeuw gepriemd, die konden niet meer wachten. Dit in tegenstelling tot een bollenmand die we van de winter buiten hadden laten staan. Deze heeft nu toch echt wel enkele weken warmte gehad, maar vertoont geen teken van leven. We hadden een paar keer geprobeerd om de mand naar binnen te halen, maar deze zat met de voet vastgevroren in 10cm dik ijs. Meerdere weken met -10 tot -20 lijken ze dus toch niet te kunnen overleven

En vandaag krijgen we bezoek uit Nederland. Marjolein haar zus met familie komen een weekje op bezoek. Hun laatste vakantie in Noorwegen was behoorlijk verregend. Het is al wekenlang prachtig weer hier, maar uitgerekend vandaag regent het...hard....waarschijnlijk om ze welkom te heten

Krik, knott en anaerobe tuin

Afgelopen zondag weer eens samen met maaike naar krik (uit te spreken als kriek) geweest. Dat is een tweewekelijkse sport avondje voor de jongeren van school.. Ze doen daar van allerlei spelleltjes's en het wordt gewaardeerd als er regelmatig ook ouders meedoen, dat verdeelt de last een beetje. En zo doe ik af en toe mee, niet dat ik het als last ervaar, want als ik sport, dan ik doe mee om te winnen, en waar kan je beter winnen in een omgeving waar 99% kleiner en veeeel jonger en dus minder ervaren is???
Welnu, ... niet op krik dus. Ondanks het (mogelijk) ontbreken van ervaring, zijn de jongeren over het algemeen veel sneller, veel gehaaider, nog meer gebrand om te winnen dan ik en bovenal, het zijn er gewoon veel. Niets tegen te doen, het is net een muggenplaag.
Zo hebben we een relatief eenvoudig doch intensieve spelletje gedaan, naar de overkant rennen waarbij 4 persoontjes in het midden je mogen tikken met een bal. Natuurlijk had ik mijn hele strategie al uitgedacht, ben ik (bijna) helemaal bij de overkant, word ik opeens getikt. Ik kijk nog om waar dit vandaan komt, maar kan zo snel niets ontdekken. Nee, moet ik (en ik ben niet heel erg groot) bijna naar mijn enkels kijken om een grote grijns op twee voetjes waar te nemen. Een soort knott (een mug, al eerder beschreven als een mond met 2 vleugels), maar dan in menselijke vorm
Jij bent af...
Ik kijk nog rond of de rest dit jongetje ook over het hoofd heeft gezien, anders ontken ik het gewoon. Maar alle mensjes rond mij stonden met eenzelfde grijns.
Dus ik geef toe... wat is er leuker dan die oude mensen te tikken die 4x zo groot zijn, en denken dat ze beter en sneller zijn... En daags heb ik het gevoel alsof er een stoomwals over me heen is gereden. Een gevoel alsof ik gesport heb. Over twee weken mag ik weer, maar ik hoef niet :-)


Maar het zeer goede nieuws is: er kan weer gefietst worden.
De dooi is nu echt ingetreden en sommige dagen zijn al boven de 12 graden uitgekomen. In de tuin ruikt het alsof er in de buurt gegierd is, ware het niet dat ze niet in de buurt gieren. De aarde die onder de ijslaag  vandaan komt heeft al een maand of 4 geen zuurstof gehad en de anaerobe processen die daarmee gemoeid gaan komen nu vrij aan de oppervlakte. Door de winter is bovendien de hele toplaag goed uit elkaar gevroren en, zeker nu er massa's met water bij komt, is de bovenkant enorm zacht en zuigend. Het eerste stuk tuin zak ik met de wielen een 10cm in de blubber, hierna rijd ik nog een stukje over ijs, om uiteindelijk via een soort modderpad weer op verharde weg uit te komen. Maar eenmaal fietsend op de weg kom ik weer voorbij mooie plaatjes. Door de smeltende sneeuw zijn de kleine stroompjes nu mooie beekjes en watervalletjes geworden.