Krik, knott en anaerobe tuin

Afgelopen zondag weer eens samen met maaike naar krik (uit te spreken als kriek) geweest. Dat is een tweewekelijkse sport avondje voor de jongeren van school.. Ze doen daar van allerlei spelleltjes's en het wordt gewaardeerd als er regelmatig ook ouders meedoen, dat verdeelt de last een beetje. En zo doe ik af en toe mee, niet dat ik het als last ervaar, want als ik sport, dan ik doe mee om te winnen, en waar kan je beter winnen in een omgeving waar 99% kleiner en veeeel jonger en dus minder ervaren is???
Welnu, ... niet op krik dus. Ondanks het (mogelijk) ontbreken van ervaring, zijn de jongeren over het algemeen veel sneller, veel gehaaider, nog meer gebrand om te winnen dan ik en bovenal, het zijn er gewoon veel. Niets tegen te doen, het is net een muggenplaag.
Zo hebben we een relatief eenvoudig doch intensieve spelletje gedaan, naar de overkant rennen waarbij 4 persoontjes in het midden je mogen tikken met een bal. Natuurlijk had ik mijn hele strategie al uitgedacht, ben ik (bijna) helemaal bij de overkant, word ik opeens getikt. Ik kijk nog om waar dit vandaan komt, maar kan zo snel niets ontdekken. Nee, moet ik (en ik ben niet heel erg groot) bijna naar mijn enkels kijken om een grote grijns op twee voetjes waar te nemen. Een soort knott (een mug, al eerder beschreven als een mond met 2 vleugels), maar dan in menselijke vorm
Jij bent af...
Ik kijk nog rond of de rest dit jongetje ook over het hoofd heeft gezien, anders ontken ik het gewoon. Maar alle mensjes rond mij stonden met eenzelfde grijns.
Dus ik geef toe... wat is er leuker dan die oude mensen te tikken die 4x zo groot zijn, en denken dat ze beter en sneller zijn... En daags heb ik het gevoel alsof er een stoomwals over me heen is gereden. Een gevoel alsof ik gesport heb. Over twee weken mag ik weer, maar ik hoef niet :-)


Maar het zeer goede nieuws is: er kan weer gefietst worden.
De dooi is nu echt ingetreden en sommige dagen zijn al boven de 12 graden uitgekomen. In de tuin ruikt het alsof er in de buurt gegierd is, ware het niet dat ze niet in de buurt gieren. De aarde die onder de ijslaag  vandaan komt heeft al een maand of 4 geen zuurstof gehad en de anaerobe processen die daarmee gemoeid gaan komen nu vrij aan de oppervlakte. Door de winter is bovendien de hele toplaag goed uit elkaar gevroren en, zeker nu er massa's met water bij komt, is de bovenkant enorm zacht en zuigend. Het eerste stuk tuin zak ik met de wielen een 10cm in de blubber, hierna rijd ik nog een stukje over ijs, om uiteindelijk via een soort modderpad weer op verharde weg uit te komen. Maar eenmaal fietsend op de weg kom ik weer voorbij mooie plaatjes. Door de smeltende sneeuw zijn de kleine stroompjes nu mooie beekjes en watervalletjes geworden.