Vruchtentijd

Er wordt inmiddels flink geklaagd over het weer, meestal het teken dat de zomervakantie is begonnen. Te koud, te nat, teveel wind, noem maar op.
Inmiddels hebben we al aardig wat mensen hier over de vloer gehad en tot nu toe kunnen wij maar 1 ding zeggen: het weer is hier fantastisch geweest tot nu toe. Inderdaad geen erg hoge temperaturen (8 graden als ik in de ochtend naar mijn werk fiets is niet veel), het gras wil niet geel worden maar blijft fantastisch groen, het waait regelmatig stevig, maar het waterniveau in de rivier is erg laag en al wekenlang zien we zon en blauwe luchten. We hebben inmiddels aardig wat kennissen en familie uit Nederland op bezoek gehad en we hebben evenzovele keren buiten zitten eten en barbequen vanwege het fraaie weer. Nee, ons hoor je niet klagen over het weer hier in Birkeland.
Maar wat belangrijker is: het is weer bessentijd...

Ze bestaan al een tijdje, maar ik had ze nog nooit gezien: blanke doorzichtige aalbessen. Precies dezelfde smaak als rode, maar alleen niet rood. Naast 1 bos met blanke aalbessen hebben we 3 bossen met rode. En na 8 kilo aalbessen zagen we nog altijd geen verschil.

We bedachten opeens dat we een "bærplukker" ofwel een bessenplukker hadden gekocht eind vorig jaar. En dit ging opeens vele malen makkelijker dan met de hand plukken. Geweldige uitvinding


Hiermee hebben we in korte tijd nog eens 3 kilo geplukt en het meeste hebben we gesuikerd en gewoon in de vriezer gelegd. Van 2 kilo hebben we aalbessenjam gemaakt. De rest laten we zitten voor de vogels, met name de merels vinden de rode bessen erg aantrekkelijk.
Nu maar weer wachten op de pruimen en de appels

In 12 uur naar Nederland en 192 uur terug.

Femke heeft haar diploma uitreiking. Op 27 juni zijn we vanuit Birkeland in zo'n 12 uur naar Nederland gereden met de auto. We hebben in de Krim geslapen, hier mijn fiets met tassen achtergelaten en daags erna het laatste stukje doorgereden naar Capelle aan den IJssel.
Femke ontving op de 28e haar diploma en dat is een mijlpaal om bij stil te staan. Klaar voor het grote leven, klaar voor de universiteit.

En inmiddels zijn wij wel klaar met al die documenten. Wat we daarvoor allemaal niet mogen invullen om vervolgens weer terug krijgen:
"U heeft uw gegevens niet volledig ingevuld. Uw huisnummer ontbreekt".
"Uw telefoonnummer is niet juist"
Ja, dat weten we, maar het klopt toch echt. We hebben echt geen huisnummer. En probeer nu geen 0 in te vullen, want daar trapt een gemiddelde klerk niet zomaar in. En ons telefoonnummer in Noorwegen heeft echt minder dan 10 cijfers. Ach, wel rustig laten we maar denken. We geven alles naar eer en geweten op, maar we worden niet gebeld en krijgen ook geen brieven.


We hebben het diploma van Femke gevierd met een afsluitend etentje bij de Italiaan in Capelle aan den IJssel en op vrijdag met een feestje voor familie en vrienden. 
En toen was het op zaterdag alweer tijd om afscheid te nemen. 's Avonds ben ik terug gereisd naar de Krim alwaar Roland en Ben op zondag op de fiets zijn gestapt om hier vervolgens 8 dagen op te blijven zitten, met enkele nachtelijke onderbrekingen in jeugdherbergen. Onze tocht was zo'n 1150 km en voerde dit keer naar Skagen, het uiterste puntje van Denemarken. We vonden het een zeer fraaie tocht die ons leidde door Nederland, Duitsland en Denemarken.

Nog even naar het strand nabij Tornby in de buurt van Hirtshals en genieten van het mooie weer wat we al zo'n 6,5 van de 8 dagen mochten meemaken.

en natuurlijk proosten we op de geslaagde tocht met behulp van de zelfontspanner

Hierna is Ben naar Noorwegen gevaren om de laatste 34km naar huis te fietsen en Roland is naar Aalborg gefietst om met het vliegtuig naar huis te komen. 
En nu hard nadenken welk traject we de volgende keer gaan fietsen

Met de auto naar Nederland en terug fietsen

Vandaag was er kort bezoek uit Nederland. De familie Pijper (oud collega van Marjolein) was op vakantie in de buurt en heeft gezellig meegegeten.

We zijn ons aan het voorbereiden voor 28 juni, dan is de diploma uitreiking van Femke en zijn we natuurlijk in Nederland. Op zich vallen de voorbereidingen voor de heenreis wel mee, het is meer de terugreis waar we ons voor aan het voorbereiden zijn... Boodschappenlijst opstellen, afspraken maken met mensen, fiets in de auto. Ben heeft gepland om terug naar huis te fietsen. Aangezien dit wel een weekje gaat duren zal het even duren voordat er een volgende update van mijn blog beschikbaar is. 

Na de 28 gaat Femke verder met haar vakantie maar dan in Noorwegen. Ze is dan weer voor 2 maandjes "thuis" en daar hebben we allemaal veel zin in... Het zal verder een drukke zomer worden, er staan veel bezoekjes in de agenda van mensen die langs gaan komen in Noorwegen.

Cirkelvisie

Een tijd geleden kreeg ik eens enkele Canadese collega's op bezoek in Rotterdam. Omdat Rotterdam destijds nog de grootste haven van de wereld was, zijn ze met een auto de haven afgereden en kwamen daags erna helemaal verbaasd terug. Ze hadden heel lang de borden "havens" gevolgd en zijn van Rotterdam centraal naar de maasvlakte en weer terug gereden. Ze hadden Rotterdam voorgesteld als een grote cirkel met allemaal aanlegsteigers, maar zeker niet zo'n lang en uitgestrekt havengebied. 

Ik moest vandaag vanuit Birkeland wat opsturen met de boot naar India. Het betrof chemicalien en degene die hier een beetje in thuis zijn weten dat transporteren van chemicalien een zaak van lange adem en veel geregel is.
Het bleek mogelijk te zijn om in ieder geval met de boot vanuit Oslo via Hamburg naar Mumbai te komen. Ze vroegen of we dan zelf het transport van de terminal in Mumbai naar de eindbestemming konden regelen. Dat heb ik aan de afnemer voorgelegd, die vervolgens de vraag stelde: 
"waar in Mumbai moeten we het afhalen".
Ik heb dit antwoord doorgespeeld, kregen we te horen dat het
"in Mumbai, de grootste haven van India" was.
Daar kon ik me iets bij voorstellen, maar ik vreesde al dat dit niet het antwoord was waar mijn Indiase collega op zat te wachten.Ik vroeg of ze iets specifieker konden zijn. 
Het antwoord was kort maar krachtig.
"De terminal".
Ik had contact met een bedrijf in Kristiansand en  inmiddels begon ik een vermoeden te krijgen. De Noren hebben misschien ook last van bovengenoemde cirkelvisie. 
"Kristiansand ligt in een groot land, en is een kleine overzichtelijke haven met 1 terminal. Zelf kom ik uit Rotterdam. Als iemand in Rotterdam tegen mij zegt: "de terminal", dan heb ik alsnog een gebied met een lengte van ca 60km om te zoeken en ik vrees dat het in Mumbai niet anders is. Heeft u misschien een adres voor mij?"

Een uurtje later kon ik mijn klant in India tevreden stellen met een adres.

Grandiosa pizzaverschillen

We hebben enkele keren met de kinderen pizza gegeten bij Peppes Pizza en eerlijk is eerlijk, dat zijn lekkere Pizza's. Maar er is iets met die diepvriespizza's hier waar we geen vat op kunnen krijgen. We hadden al een keer een pizza bij de Coop gekocht, maar we dachten dat het aan ons lag: die diepvriespizza vonden we echt niet lekker. En dat terwijl een collega beweerde dat het nationaal voedsel nummer 1 was. Nu grijpen we niet erg vaak naar diepvries oplossingen, maar in Nederland hadden we toch regelmatig varianten in de vriezer waar we graag naar grepen als we weinig tijd hadden.

Gisteren hadden we het feestje van Maaike. Popie Jopie Maaike had de vrouwelijke helft van haar klas uitgenodigd en zelfs al was de uitnodiging pas op vrijdag gedaan, alle 14 meisjes hadden "takket ja" ofwel gingen komen. En wat heel gewoon is op een feestje is dat er dan gepraat, gegeten en "saft" gedronken wordt.

Pizza Grandiosa is "het diepvriesmerk" in Noorwegen, bestaat al sinds 1980, heeft zelfs zijn eigen vermelding op Wikipedia, dus we hebben de gok genomen en enkele diepvries pizzas ingeslagen en klaargemaakt op deze avond.

We hadden 5 verschillende soorten en ook wij hebben er enkele stukken van geprobeerd. Aan het eind van de maaltijd hadden we er een slecht gevoel over dat we dit onze gasten hadden voorgeschoteld. We vinden het blijkbaar echt niet lekker, dus anderen kunnen dit ook niet waarderen. Maar tot onze verbazing was het een groot succes. Iedereen vond het heerlijk en bedankte hartelijk voor het eten.
Vandaag hebben wij onafhankelijk met enkele Noorse collega's hierover gesproken. En wat blijkt, de Noren  vinden de pizzas heerlijk, maar, vertelden ze erbij, ze vinden de pizza's in het buitenland niet lekker. Door deze openhartigheid durfden we schoorvoetend toe te geven dat we van alle diepvriespizza's die we in Noorwegen geprobeerd hebben er gewoon geen enkele lekker vonden, maar dat we ze in Nederland wel altijd kochten.
"Het is maar waar je mee opgegroeid bent" zei mijn collega. Met deze samenvatting kon ik me goed verenigen, maar we konden het toch nog niet helemaal geloven. Vandaag hebben we de laatste twee varianten klaargemaakt in de oven. En... we geven het op.

GESLAAGD...!!!

We zijn beretrots dat onze Femke in 1 keer door het VWO is gewandeld.
Van harte GEFELICITEERD!!!!

Femmie was zo negatief over enkele vakken, met name na wiskunde, dat we gewoon durfde te wedden dat ze onze splinternieuwe tablet zou krijgen als ze in 1 keer zou slagen...
Ze kon toch beter rekenen dan ze dacht.... Even kijken wat we nu weer gaan kopen

Beestenboel

Onlangs was ik een deel van de Noorzeeroute aan het fietsen en daar waar de weg omhoog loopt kost het af en toe behoorlijk wat moeite. Ik was op weg naar een bovenkant van een heuvel, had zojuist een huis gepasseerd en hoorde achter me het geschreeuw en gegil van een kind. Toen ik puffend boven kwam keek ik eens om, bleek dat het kind de aandacht probeerde te trekken van een ontsnapt hond. De hond had zijn aandacht duidelijk op iets heel anders gevestigd en aangezien ik de enige op de weg was, was de conclusie al snel getrokken: ik was het doel. En uiteraard was dit geen pekineesje maar bruin en groot. Snel probeer ik me te herinneren hoe hard een hond gemiddeld kan lopen en ik vermoedde dat deze variant de 40km/uur moeiteloos een tijdje zou kunnen volhouden. Om mijn kuiten te behoeden voor een aanval van achter zag ik als enige uitweg mijn snelheid accuut op te voeren naar 41 km/uur, in de wetenschap dat ik dit niet heel lang zou kunnen volhouden, maar in de hoop dat de aanval hiermee afgeslagen zou kunnen worden. 

Deze theorie had effect. De hond zag de afstand langzaam groeien en staakte de achtervolging, waarschijnlijk volledig voldaan door het feit dat "het monster" verdreven was. 

Op grote afstand en buiten adem zag ik hoe de hond uiteindelijk werd aangelijnd door het bazinnetje en was toch wel benieuwd waarom ik op de openbare weg als groot wild beschouwd wordt. De reactie blijkt een dooddoener van internationaal kaliber te zijn: "Zij doet niets hoor"

Mijn schoonvader is deze week bij ons op bezoek en een van de toeristische trekpleisters van Noorwegen is toch wel het vissen. Op het menu vanavond stond zelfgevangen vis en aldus stonden we vandaag op de steiger in Lillesand alwaar ik zowaar vrij snel een makreel aan de haak sloeg. Om te voorkomen dat de vissen een langzame dood sterven, snij ik direct met een fileermes 2 x achter de kieuwen. Maar deze vis begreep dat niet helemaal, sprong alsnog in het water en toen ik hem wilde grijpen zwom deze tot mijn verbazing hard weg de diepte in...

De diepvrieszalm was ook erg lekker die avond.

Minder beweeglijk bleek een hertje te zijn die onze buurman pas geleden gevonden had. Tijdens orientering door de bossen stuitte hij opeens op het witgebleekte geraamte van een hert en hij heeft hiervan de schedel met gewei meegenomen. Maaike vertelde vandaag dat ze ook eens de kop van een hertje in het bos nabij ons huis had zien liggen. Hier zijn we vandaag eens gaan kijken en inderdaad.

We zullen het niet op onze schoorsteen hangen maar we vonden het is wel leuk om zoiets te vinden