Beestenboel

Onlangs was ik een deel van de Noorzeeroute aan het fietsen en daar waar de weg omhoog loopt kost het af en toe behoorlijk wat moeite. Ik was op weg naar een bovenkant van een heuvel, had zojuist een huis gepasseerd en hoorde achter me het geschreeuw en gegil van een kind. Toen ik puffend boven kwam keek ik eens om, bleek dat het kind de aandacht probeerde te trekken van een ontsnapt hond. De hond had zijn aandacht duidelijk op iets heel anders gevestigd en aangezien ik de enige op de weg was, was de conclusie al snel getrokken: ik was het doel. En uiteraard was dit geen pekineesje maar bruin en groot. Snel probeer ik me te herinneren hoe hard een hond gemiddeld kan lopen en ik vermoedde dat deze variant de 40km/uur moeiteloos een tijdje zou kunnen volhouden. Om mijn kuiten te behoeden voor een aanval van achter zag ik als enige uitweg mijn snelheid accuut op te voeren naar 41 km/uur, in de wetenschap dat ik dit niet heel lang zou kunnen volhouden, maar in de hoop dat de aanval hiermee afgeslagen zou kunnen worden. 

Deze theorie had effect. De hond zag de afstand langzaam groeien en staakte de achtervolging, waarschijnlijk volledig voldaan door het feit dat "het monster" verdreven was. 

Op grote afstand en buiten adem zag ik hoe de hond uiteindelijk werd aangelijnd door het bazinnetje en was toch wel benieuwd waarom ik op de openbare weg als groot wild beschouwd wordt. De reactie blijkt een dooddoener van internationaal kaliber te zijn: "Zij doet niets hoor"

Mijn schoonvader is deze week bij ons op bezoek en een van de toeristische trekpleisters van Noorwegen is toch wel het vissen. Op het menu vanavond stond zelfgevangen vis en aldus stonden we vandaag op de steiger in Lillesand alwaar ik zowaar vrij snel een makreel aan de haak sloeg. Om te voorkomen dat de vissen een langzame dood sterven, snij ik direct met een fileermes 2 x achter de kieuwen. Maar deze vis begreep dat niet helemaal, sprong alsnog in het water en toen ik hem wilde grijpen zwom deze tot mijn verbazing hard weg de diepte in...

De diepvrieszalm was ook erg lekker die avond.

Minder beweeglijk bleek een hertje te zijn die onze buurman pas geleden gevonden had. Tijdens orientering door de bossen stuitte hij opeens op het witgebleekte geraamte van een hert en hij heeft hiervan de schedel met gewei meegenomen. Maaike vertelde vandaag dat ze ook eens de kop van een hertje in het bos nabij ons huis had zien liggen. Hier zijn we vandaag eens gaan kijken en inderdaad.

We zullen het niet op onze schoorsteen hangen maar we vonden het is wel leuk om zoiets te vinden