Er lag twee weken geleden een flink pak sneeuw, goed voor een flink aantal langlauftrips. maar de dooi zette genadeloos in. In tegenstelling tot zuid Europa waar verschillende kouderecords waren gebroken, waren hier in Noorwegen de verwachtingen niet best voor onze wintersport.
En zo kwam onze Femke op zaterdag met het vliegtuig en zijn we zondag naar een hut van mijn zaak gereden die we een midweek konden huren. Ieder arbeidsjaar levert een medewerker punten op en er zit een heel puntenstelsel achter om deze hutten toe te wijzen in vakanties. Maar op de een of andere manier waren er weinig gegadigden en had ik in mijn eerste arbeidsjaar dus "flaks", ofwel geluk.
Om de honger naar loslopend wild te stillen kijk ik al rijdend vaak om mij heen, tot enig ongenoegen van de medepassagiers die toch af en toe vinden dat de rand van de weg gevaarlijk dichtbij komt. Helaas bleek Elk niet in een goed humeur en zat waarschijnlijk ergens achter een boom te wachten tot we voorbij waren. Geen wild dus.
Eenmaal aangekomen bleek de hut enorm. 4 slaapkamers met 10 bedden, sauna, 2 douches. En belangrijk, er lag nog voldoende sneeuw. Dezelfde dag eerst op de langlaufskis gestaan om de buurt te verkennen
In de nacht van zondag op maandag is er zelfs een paar cm sneeuw bijgevallen. Dit maakte maandag een heerlijke dag op de ski's. Op de pistes lag voldoende sneeuw en het gat om worstjes in te bakken was toch zo'n 50 cm diep.
De andere dagen was het warm, tot 12 graden. 's ochtends stroomde het water van de daken af. De pistes werden zienderogen kleiner, maar dat mocht de pret met skieen niet drukken.
Hier probeerden we synchroon te skieen en onze Femke heeft wat moeite het tempo te volgen
Op woensdagavond was er behoorlijk wat sneeuw verdwenen. We klikken nog een laatste foto voordat we vertrekken.
De terugreis in het donker bleek een stuk vermoeiender dan de heenreis. Dat de wegen kronkelig en smal zijn is nog niet zo'n probleem. Dat het donker is mag de pret ook niet drukken, we rijden 95% van de tijd met groot licht aan, maar zelfs in Noorwegen komt er toch af en toe een tegenligger aan. En dan is het licht dimmen, zo goed mogelijk rechts aanhouden, hopen dat de ander dat ook doet en vooral hopen dat er in de tussentijd geen hertje van mening is dat het gras aan de overkant van de weg veel groener is.
Inmiddels is de vakantie weer voorbij en zitten we weer in het normale werkritme. We zien alweer uit naar de volgende vakantie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten