Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

vrijdag 17 juni 2011

Op bezoek in Nederland

Ik was weer even in Nederland. Ik moest nog even de dakgoot repareren, met Mar de tuin knippen, spullen terugbrengen, paspoort kopen, boodschappen doen, een keer televisie kijken, andere makelaar selecteren, uit eten en nog meer zaken regelen. De buurvrouw voert s nachts haar rituele klompendans uit we slapen diep onder de dekens wegens muggen. 3 uur voor de terugreis blijkt de vloerverwarming lek en gaat opeens de wc deur niet meer open. Nog snel probeert Paul de vloerverwarming te lassen, maar het ding blijkt zo verroest dat het lasapparaat meer gaten maakt dan dicht last. Paul komt later deze week een nieuwe installeren. Kosten op sterfhuis, maar het is niet anders.
Enfin, die 4 dagen in Nederland waren erg kort, maar de nachten ook.

De terugreis vond ik bij voorbaat al spannend, ik ga smokkelen. Op de heenreis had ik een koffertje met 5 kilo bagage, maar terug naar Noorwegen neem ik aanzienlijk meer (teveel) kilo's mee.
In een poging zo min mogelijk op te vallen, vraag ik me af hoe kan ik het beste langs de douane kan, geschoren of de ongeschoren look. Ik meet mij een nonchalante 4 dagen ongeschoren reizigerslook aan.

We passen en meten totdat mijn koffer 21 kilo is. De rest gaat mijn handbagage, die koffer is 4x zo klein, maar zet een schrikbarende 15 kilo op de weegschaal.


Eenmaal op de band op Schiphol blijkt mijn koffer 23,5 kilo te zijn. Dat is ronduit balen. Niet vanwege de vriendelijke mevrouw, zij vindt dit allemaal geen probleem en laat de koffer zonder bijbetalen doorgaan. Maar meer omdat ik zelf dus ook 2,5 kilo zwaarder ben dan ik dacht.
De douane bij Schiphol lijkt niets in de gaten te hebben. Ik haal mijn PC uit mijn koffer, doe mijn 3 flesjes met totaal 100ml vloeistoffen in een plastic zakje en loop volledig ontdaan van alle metalen zo nonchalant mogelijk door de metaaldetector. Geen alarm, maar ik word aangehouden. Ik kijk zo onschuldig mogelijk, de douanier wijst naar mijn hoofd. Ik begrijp hem niet. 
"Uw bril". 
Ah, mijn zonnebril had ik afgedaan en schuin op mijn hoofd gezet. En blijkbaar is er een regeltje dat dit niet mag. Ik doe mijn bril af, reik hem aan, maar de man is gelukkig snel tevreden. 

In het vliegtuig krijgen we als vanouds een versnapering en wat te drinken. Over zo'n versnapering is volgens mij heel goed nagedacht. Een koekje en zoutjes, net voldoende om bij mensen de geur van een slechte adem een uurtje te onderdrukken, maar mild genoeg om niet het hele vliegtuig naar bv chips te doen ruiken. Mijn buurman doet hier helaas niet aan mee en eet zijn eigen meegenomen zak nootjes op. Nu vind ik pindakaas lekker, maar het is toch anders als iemand anders dit maalt en eet.


In Kristiansand pluk ik de koffer zo soepel mogelijk van de band, in een poging de suggestie te wekken dat hier alleen ondergoed en t-shirts in zitten. Met een klap komt ie op de grond terecht, niemand kijkt op.
Ik slalom langs de douanier als een scharende auto. Beide koffers hebben wieltjes en bij iedere bocht willen ze gewoon rechtdoor. Hij kijkt me aan, maar houdt me niet tegen. Ik slaak een stille zucht van verlichting en verlaat het gebouw.
Mijn collega Theo staat buiten op me te wachten. Hij wilde me graag brengen en halen en hier heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. Hij probeert een koffer in de auto te zetten, ik help hem even.
Onderweg kijk ik nog enkele keren achterom, maar we worden niet gevolgd.

Een maal thuis zoek ik de sleutel op om de koffer open te maken. De buit kan worden verdeeld over de kasten: 6 pakken stroopwafels, 4 pakken hagelslag, 4 pakken senseo koffie, 3 pakken kaas, 3 flessen wijn en 3 kilo snoep. Zo, hier kan ik een tijdje op teren. Tenslotte komt Marjolein pas over 4 weken met de auto...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten