Ik was vrij recent gevraagd als "varaman" (uit te spreken als waraman) van het Birkenes museum, wat zoveel inhoudt als plaatsvervangend bestuurslid. Ik heb dit geaccepteerd en de eerste vergadering was een maand geleden, een jaarvergadering waarin ik voorgesteld werd en waarin de financien en plannen besproken werden. Het was een combinatie van twee stichtingen en er waren naar schatting zo'n 50 mensen. En dat leken in mijn ogen wel heel veel bestuur voor een toch wel relatief kleine stichting (ca 100 euro winst in 2012). Waarover zullen die allemaal een besluit moeten nemen? Welnu, dat mag ik direct de volgende vergadering al meemaken. Het was me al enigzins opgevallen dat de vrijwilligers tot de grijze meerderheid behoorden, maar ook in de bestuursvergadering schatte ik in dat ik met grote waarschijnlijkheid de gemiddelde leeftijd flink naar beneden schroefde. Een zeer gewaardeerd bestuurslid waarmee ik al een keer had samengewerkt bleek daags voor pasen te zijn overleden en hierdoor heeft men mij gevraagd of ik zijn plaats in het bestuur kon innemen. Nu, ik had me nog niet waargemaakt in mijn rol als varaman, maar we gaan eens zien wat mijn nieuwe taak gaat inhouden.
De komende maanden gaat het hier in Birkenes lekker druk worden. We krijgen aardig wat aanloop en zelf gaan we ook nog een keer naar Nederland. In juni gaan ik en Roland weer een weekje fietsen, maar voor die tijd ga ik met de collega's van de zaak naar Kjerag, een tussen twee rotsen geklemde steen, wat een van de hoogtepunten van Noorwegen is.
Met recht een hoogte-punt. Die steen die was het leven een paar tienduizenden jaren geleden al moe, heeft zich eerst door ijs naar 984 meter hoogte laten stuwen om zich vervolgens, verzekerd van een toekomst als gruis, naar beneden te storten. Ware het niet dat twee familieleden de kleine telg niet wilde laten gaan en de kleine steen al jaren met de schouders op hoogte weten te houden.
Vele duizende mensen hebben de klemkracht al getest en de kleine steen hangt er nog steeds. De kans is dus klein dat, als ik erop ga staan, die steen uiteindelijk toch aan zijn laatste reis mag beginnen, maar toch.... ik weet nog niet of ik me hierop laat vereeuwigen, laat staan dat we weten dat het weer is zoals deze meneer heeft getroffen
En de lente doet inmiddels verwoedde pogingen om de winter te verdrijven. Opnieuw een foto van onze aalbessenstruiken. van meer dan een meter hoog.
de voorspellingen zijn dooi van nu af aan, maar we krijgen wel neerslag binnenkort. Men spreekt over 30 cm sneeuw.... ahhhhh
Geen opmerkingen:
Een reactie posten