Voedselketen

Voor alle trouwe volgers van onze blog, excuses voor de late update.

Het is de laatste weken druk geweest. Marjolein is nu ook geëmigreerd naar Noorwegen, we zijn een weekendje in Hovden geweest en we zijn verhuisd, Maaike heeft al op 2 scholen gezeten, 2 internetverbindingen zijn uitgevallen en nog veel meer. Hierover later meer.

Thuis ben je gewend aan wat je hebt, en we wisten dat we bij emigratie naar Noorwegen tegen makkelijke maar soms ook onverwachte moeizame zaken zouden oplopen.

Onlangs kwamen Roland, Marleen, Suzanne en Niels op bezoek. Zij vroegen ons adres, maar dat heeft dit huis niet. Maar het is wel makkelijk te vinden. Volg de 41, sla af bij bord “Birkenes Kirke” en je komt bij ons huis. Voor de zekerheid had ik ze onze GPS coördinaten gegeven, maar de aanwijzingen waren duidelijk genoeg. Gelukkig maar, door een typefout in de GPS zouden ze ter hoogte van Bergen zijn uitgekomen.

In onze “voedselketen” waren de volgende zaken opgenomen:

Contract, postadres, verblijfsvergunning, persoonsnummer, bankrekening en bankpas. Indien 1 van deze zaken zou uitvallen, betekent dat “geen geld” dus “geen eten”.

In Nederland kocht ik een ID bewijs ipv een paspoort. Hiermee mogen we in heel Europa reizen, mag ik me overal in Europa identificeren, kreeg ik een verblijfsvergunning van de politie in Noorwegen, een ID bewijs van de Noorse staat zodat ik salaris kon krijgen en mocht ik een bankrekening openen waarop mijn salaris gestort kon worden…

Het was volgens het bankwezen alleen niet mogelijk om met een ID bewijs een bankpas te krijgen, daarvoor had men een paspoort verplicht gesteld. Ik mocht dus wel geld laten storten, maar ophalen mocht alleen als ik persoonlijk in de bank kwam.  En aangezien de bank hier nooit open is als ik vrij ben heb ik toch maar besloten een paspoort te regelen. Ik had de keuze tussen 2 dagen Oslo, of 2 reizen naar Nederland. 1 voor de aanvraag, en 1 om mijn paspoort op te halen. Dit is waarschijnlijk de duurste bankpas ooit.

Dus iedereen die naar Noorwegen wil verhuizen, koop GEEN ID-bewijs maar een paspoort

De post omzetten van Nederland naar Noorwegen was eenvoudig. Plak je naamlabel op een lege brievenbus buiten het huis, de postbode riekt een verandering en voila, de post komt aan.  Wel iedereen het nieuwe adres weten uiteraard.

Nu zijn we 5km verder verhuisd en moesten we dit bij het postkantoor omzetten (alhoewel de naam “postkantoor” iets groter doet vermoeden dan de afdeling in de plaatselijke winkel).  Formele formulieren waar stempels en handtekeningen op komen.  Ik heb opnieuw onze naam op brievenbus gezet en de belangrijkste schakel, de postbode, heeft al gezien dat er nieuwe mensen zijn komen wonen. Dus ik heb er alle vertrouwen in dat onze post gaat aankomen op ons nieuwe adres.

Bij de bank vertelden ze dat we voor het omzetten van de belasting we alles via internet kunnen regelen. Oh, ja Internet...

Meneer Internet stelt duidelijke vragen:

“Wat is uw adres?”

“Ehh, die heb ik niet. Birkenes in Birkeland.” (dat vind de postbode voldoende, maar ik kan me voorstellen dat de bitjes niet weten of ze nu mijn huis moeten invliegen of die van de buurman)

“Geen adres? Gårdsnummer werkt ook.

Hier heeft u mijn Gårdsnummer. Helaas, dat kan meneer Internet ook niet vinden.

“Heeft u misschien een telefoonnummer dan?”

Jazeker, geen actueel nummer, maar hier heeft u het nummer van vorig jaar.

“Helaas meneer, dat kunnen we niet vinden. Wat is uw Noorse persoonsnummer?”

Aha, die heb ik ook,  alstublieft … Vol verwachting wacht ik op resultaat. “Even kijken,… helaas meneer, dat kunnen we niet vinden”. Niet vinden? Daar heeft de belasting nog geen probleem mee gehad kan ik u garanderen.

We gaan het anders  proberen:  op een woensdag fiets ik naar Lillesand om persoonlijk een abonnement te kopen. Tijdens de gehele rit worden de plaatselijke watervalletjes tot hun maximum niveau bijgevuld.

Bij Expert in Lillesand kijken ze er niet van op dat ik in een privé meertje vragen stel.

Alles wat ik nodig heb ligt inmiddels op tafel.

“Kunt u zich identificeren?”

“Uiteraard, hier heeft u mijn persoonsnummer.”

“Uw persoonsnummer geeft helaas een foutmelding meneer”.

“Zal ik gewoon een jaar vooruit betalen dan?”

“Nee meneer, dat is niet mogelijk. We sturen een fax en dan krijgen gewoonlijk we in 2 dagen antwoord.”

“Ook voor mij? Gezien mijn ervaringen ben ik blijkbaar niet “gewoonlijk”.

“Als u vrijdag niets heeft gehoord, moet u maandag even bellen”

Teleurgesteld fiets ik terug. Alle watervalletjes zijn inmiddels vol, dus eenmaal thuis moet Maaike erg hard lachen als ik voor de deur een kopje water weet te wringen uit 1 sok.

Binnen 1 dag krijg ik antwoord.

“We kunnen u helaas niet checken in de kredietcheck.”

Dat kan wel kloppen, ik ben de ideale klant. Ik heb namelijk geen leningen, dus niet bekend in het kredietregister in Noorwegen!!

Kunt u misschien een salarisbrief opsturen? Dat kan dat kan, naar wie kan ik het sturen vraag ik per email? Geen antwoord. Ik bel het nummer, maar dit wordt niet opgenomen. Ander nummer opgezocht.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken zijn we 3x naar Lillesand gereden en hebben we nu eindelijk internet.

Joepie...kunnen we weer bloggen