Noorse Nachtvisie

Mijn collega had ons 2 weken geleden uitgenodigd en wij zijn met hem wezen langlaufen op de Oynaheia.

Onderweg vertelde hij dat hij dezelfde route had gedaan midden in de nacht in de maneschijn en dat dit een speciale ervaring was. 

Ik bestudeer wantrouwend de blauwe plek op zijn wang. Nu kan ik al niet heel best sturen met die langlaufskies, maar een boom ontwijken lijkt me helemaal lastig als ik hem niet zie aankomen. Hiernaast staat een goed zichtbare maan meestal garant voor een heldere hemel  en een heldere hemel in de winter heeft in Noorwegen hetzelfde gevolg als in Nederland: ijskoud weer.

Maar onlangs kregen we dan toch onze eerste ervaring met een nachtelijke volle maan. En ik moet toegeven, het is een hele speciale ervaring. Daar waar ik in de nazomer in het donker in het bos werkelijk geen hand voor ogen kon zien, daar is het vannacht geweldig licht. Toen de maan eenmaal over de bomen kwam werd het licht in de tuin. De schaduwen van bomen en gebouwen tekenen zich scherp af op de witte sneeuw en zonder problemen kan ik ver tussen de bomen kijken. 

En inderdaad is het met -20 lekker koud.

Met enig enthousiasme probeer ik Marjolein deelgenoot te maken van dit fenomeen, maar aangezien zij al het bed plaatselijk heeft opgewarmd kost het wat moeite haar te overreden om toch nog heel even uit het raam te kijken. Maar de besneeuwde appelboom met haarscherpe schaduw kan het niet winnen van het warme bed en al snel is slechts een neus en een plukje haar het enige wat nog van Mar zichtbaar is in onze ijskoude slaapkamer.

Uit Nederland krijgen we de berichten door dat er alweer geschaatst wordt en dat er weer een onuitroeibaar virus rondwaart: de elfstedenkoorts. Schaatsen durf ik hier toch niet aan, maar we zijn volop het land aan het verkennen op de langlaufski's

Deze zondag zijn we naar Tveide gereden. Dit ligt 10km rijden bij ons vandaan en hemelsbreed is het maar 3km. Een heel leuk vlak gebied wat ons zeker kan bekoren. De locals halen een beetje hun neus hiervoor op: vlak, weinig uitkijk, maar voor ons nieuw en vooral behoorlijk ongerept.

Hier trekken we ons eigen baantje in de sneeuw. De sneeuw is poederzacht en onze skis schuiven volledig onzichtbaar onder de sneeuw door.

De ijspegels hangen dreigend aan de rotsen en leveren een mooi schouwspel op.
Aan het eind rijden we redelijk versleten maar voldaan weer terug naar huis. Onderweg groeten een man een een vrouw ons. Marjolein vroeg zich af wie dat waren. Aangezien ik overal collega's tegenkom gok ik dat het wel een collega zal zijn geweest.
Op maandag vroeg een collega of ik haar niet gezien had.