Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw

De wereld is veranderd in Birkenes. De ruige wildernis heeft binnen 1 week plaatsgemaakt voor een lieflijk wit glooiend  terrein waarin alle geluiden gesmoord worden.

Dat levert wel de nodige extra inspanningen op: 5 dagen achtereenvolgens met de fiets aan de hand een weg banen naar de hoofdroute, houthakken om de kachel brandend te houden, de oprit schoonhouden met een zogeheten snøfres (een gemotoriseerde sneeuwfrees) en onze auto staat niet bij huis geparkeerd maar boven aan de heuvel en uiteraard een sneeuwballengevecht met Maaike...

Al met al komen we wel aan onze dagelijks portie beweging.

Maar zo had ik vorige week de oprit van de buren sneeuwvrij gemaakt met de sneeuwfrees, wat deze week met gelijke munt werd terugbetaald. Alleen Harald had iets "beter" materiaal...

Maar zogezegd het uitzicht is hier sprookjesachtig geworden en als we eerlijk zijn dan is de wintersport zeker een van de dingen die ons naar Noorwegen heeft getrokken. Vorige week hebben we bij de eerste echte sneeuw langlaufskies gekocht waar we al diverse tochten op hebben gemaakt. De eerste paar dagen hebben we na ons werk in het donker met hoofdlampen geoefend. We zijn naar de rivier gelopen en weer terug en hebben hierna een echte loipe rond ons huis gemaakt.

Vrijdag hebben we ons derde rondje gemaakt en even met een buurman gesproken. Een echte Noor en hij haatte sneeuw vertelde hij. Hij woont wel op een leuk plekje dus als hij nu besluit naar Spanje te verhuizen dan zullen we niet moeilijk doen als hij zijn huis graag aan ons wil verkopen...

Zaterdag kregen we al meer lef en hebben onze eerste schreden gewaagd op de loipe van Birkeland. Niet dat we bang hoefde te zijn gezien te worden. Volgens een collega zijn er veel echte Noren die nooit op de skies staan, maar zoals gewoonlijk vroegen wij ons af waar ze uberhaupt mee bezig zijn. In ieder geval niet met langlaufen hier in Birkeland...

Zondag zijn we naar Øynaheia geweest, een gebied (ca 30km van Birkenes)  waar de Herefoss langlaufvereniging tochten uitzet. De tochten varieren van 2 tot 17 km en lopen rond tot en met de Topdalsheia. Hier waren we al een keer in de zomer met orientering geweest, maar de route naar de Topdalsheia wordt in de winter op voorhand afgewezen door onze auto. De heuvel hiernaartoe is zo steil dat, zodra het naambordje Topdalsheia zichtbaar wordt, de motor spontaan afslaat.
We waren uitgenodigd door een collega van mij, maar we zijn niet meteen hard van stapel gelopen en hebben de 7 km route gedaan.

Onderweg lekker koffie gedronken onder de afdak van een hutje. De zon liet zich helaas niet zien vandaag, maar het was verder een mooie tocht.
Hierna over de besneeuwde wegen weer naar huis want verder naar het zuiden had het inmiddels al weer flink gesneeuwd. In ieder geval hebben we direct thuis weer de sneeuwfrees uit de schuur gehaald. Niet dat het veel effect had, maar dan hebben we morgen weer minder te doen

Als de sneeuw niet naar Mohammed komt, dan moet Mohammed naar de sneeuw

Enkele weken geleden hadden we in Sørlandet truger ofwel sneeuwschoenen gekocht als kerstkado, maar helaas bleef tijdens de kerstvakantie de echte sneeuw uit.

Er is wel wat sneeuw gevallen hier in de buurt, meer dan genoeg om een sneeuwpop van 2 meter te maken, maar de temperaturen waren al snel weer gestegen zodat in de omgeving waar de wonen de sneeuw weer weg begon te smelten. Daarom zijn we zondag naar Engesland gereden (niet te verwarren met een eiland voor Europa, die s is echt een wereld van verschil).
Engesland is een kommune in Birkenes, hier zo'n 35km vandaan, maar ligt op ca 200m hoogte. En hier was afgelopen donderdag een flinke pak sneeuw gevallen.

De wegen waren volledig wit en de omgeving had een extreem hoog kerstkaart gehalte

In Engesland bonden we onze sneeuwschoenen voor het eerst onder en zijn lekker een stuk gaan wandelen. Grappige met sneeuwwandelen is dat je vrijwel overal kunt lopen. Hoe hoger de sneeuw, des te groter het oppervlak waar je zorgeloos kunt wandelen

In ieder geval haddden de dames het wel naar hun zin hier

Lichte dooi zorgt ervoor dat de watervalletjes niet droog komen te staan. Sneeuw en water levert altijd een prachtig gezicht, het water komt onder de sneeuw vandaan, valt, en verdwijnt vervolgens weer onder de sneeuw om ergens anders weer tevoorschijn te komen

Jammer genoeg hadden we geen rugzak mee, anders was dit onze picknickplaats geweest. Eenmaal terug bij de auto hebben we koffie gedronken en zijn we weer terug gereden. Dit vonden we erg leuk en smaakt zeker naar meer...

Gelanceerde gasaansteker

Het weer kan maar geen keuze maken. Het regent, sneeuwt, vriest en dooit dat het een lieve lust is.
Dat we met ons huisje op het koudste plaatsje staan is af en toe wel erg duidelijk:

Vandaag belde Maaike dat ze ziek was uitgestapt uit de bus. Ik was net volledig ondergesneeuwd van mijn fiets gestapt en kon nagenoeg direkt weer op de fiets springen om haar op te zoeken en naar huis te brengen. Op zo'n moment mis je wel een auto, maar het ging allemaal verder wel goed.

Verder was het in de nacht van maandag op dinsdag aan het regenen terwijl het toch echt onder 0 was. De auto stond bij het huis geparkeerd en aangezien we in een klein dalletje wonen, moesten we 's ochtends omhoog rijden. Eerst hebben we dit geprobeerd over de weg, maar halverwege de heuvel kwamen we, ondanks onze winterbanden, tot stilstand. We konden alleen maar achteruit door de bocht terug gl(r)ijden en in de wetenschap dat de remmen geen enkel effekt meer hadden was dat best wel spannend. Toen maar via de tweede weg geprobeerd ons dal uit te komen. Dit is een zogeheten "grusveg", harde modder, deze weg is nog steiler, maar hier hingen wat bomen over de weg waardoor de vorst wat minder effect had. Deze weg lukte gelukkig. De avonden hierna hebben we de auto voor de zekerheid maar boven naast de weg geparkeerd en zijn we 's ochtends met spikes onder de schoenen naar boven gelopen.

Femke is nu bijna 2 weken hier en is druk bezig met haar examens. Dat houdt in dat mijn kennis omtrent wis- en natuurkunde af en toe weer danig op de proef wordt gesteld. Wat is rood groen, leeft 15 cm onder de grond en vreet stenen. Het rood-groene stenenvretertje.
Als een steen van 2 kilo zonder beginsnelheid van een berg van 1 km hoogte afvalt, hoe diep zakt ie dan in de grond weg? 15 cm, want daar leeft het roodgroene stenenvretertje. Ja, mijn kennis is nog niet helemaal weggezakt.
Maar Femke doet ook af en toe praktijktesten. Stel je steekt een houtkachel aan met een gasaansteker, wat gebeurt er dan als je deze op de kachel legt en vergeet:
1) niets
2) ik denk niets
3) misschien toch iets

Ons huis staat er gelukkig nog, maar het gasreservoir is niet meer teruggevonden.