Nauwelijks te vangen op een foto, maar bijgaand toch wat geprobeerde foto's:
Men is hier met de weg bezig, en wel specifieker, men haalt bomen weg in een gebied van 10m rond de weg. Hiernaast heeft de 41 als bijnaam "Telemarksveien" en men is een initiatief gestart om deze naam wat meer bekendheid te geven. Ook op het museum waar ik vrijwilligerswerk doe, hebben we een bijdrage in de vorm van borden plaatsen en meedenken hoe we gezamelijk dit verder kunnen verbeteren
Terug naar de 10 m bomenvrije strook: "Slopers" noemde ik ze. Zonde van al die bomen. Maar de Noren zelf zeggen dat het dan meer open wordt. En ik moet toegeven het begon me wel op te vallen dat we er een paar hele fraaie doorkijkjes bij hebben gekregen doordat de bomen weg zijn. Vanaf de bushalte bij ons in de buurt kun je inmiddels over de rivier kijken. Fraai omdat deze halte een 25m boven het water zit
Hiernaast is het initiatief Telemarksveien goed voor enkele doorkijkjes
Høygilt, feitelijk onze buren alhoewel ik niet weet wie er wonen, maar volgens mij is het zelfs een collega.
Vanavond nog naar Sørlandet gefietst om wat te kopen. Ook hier weer fraaie doorkijkjes en een prachtige avondzon
Dat fietsen van vanavond was nog niet zo heel vanzelfsprekend in het begin van de week.
Ik smeer afgelopen zondag mijn ketting, spring op de fiets en heb in 2km 2x onder mijn fiets gelegen om te kijken wat er aan de hand was. Want normaal gesproken gaat een ketting lekkerder draaien met wat olie, maar in dit geval was het opvallend slechter dan de voorgaande dag. Totdat ik opeens tijdens het fietsen mijn cassette zag bewegen.
Oeps...De achterbrug bleek finaal doorgebroken bij het bevestigingspunt voor het achterwiel.
1 voordeel was: de delen passen perfect.
Dit gebeurde 2 weken voordat ik naar Berlijn ga (trein is al geboekt) om vanaf hier onze laatste deel van de hanzeroute te fietsen. Een slechte planning dus, maar ook wel weer een goede. De achterbrug had ook kunnen doorscheuren met volle tassen in een afdaling in de Harz.
Ik demonteer alle componenten van mijn fiets om hem daags erna in de auto mee te kunnen nemen naar de zaak. Zoiets moet toch een peuleschil zijn voor een topmonteur en daar hebben we er wel wat van rondlopen
Enfin, de tocht van vandaag was ook bedoeld om de TIG lasreparatie van mijn gewaardeerde collega aan een test te onderwerpen door eens flink over wat onverharde paden te rijden. Vooralsnog gaat het goed, dus:
Berlijn, here we (still) come
