Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

zondag 27 november 2011

Inpakken en opslaan

Deze week was zwaar, zowel fysiek alsmede een tikkeltje emotioneel. Ons huis is formeel verkocht.
Marjolein was al sinds vorige week vrijdag in Nederland om te beginnen met alles in te pakken. Ben en Maaike zijn dinsdagmiddag gaan rijden, overnachten in Bremen en kwamen woensdag aan. Vrijdag kwam Drenth, onze verhuizer om alles op te halen. Ze hadden een nieuw principe: al onze spullen werden in 4 houten kratten van ca 2x2,5x2 meter geplaatst en deze worden opgeslagen. Zodra we hier weer een huis hebben, worden de 4 kratten naar ons nieuwe huis vervoerd.


We zijn nu formeel niet meer aanwezig in Nederland. En dat was toch wel even een moment om bij stil te staan voor allemaal.

We hebben de terugreis met de boot geboekt op zaterdag. Snel de resterende zaken in de auto, we gooien onze matrassen weg en vertrekken nadat Ben de sleutels weer heeft teruggevonden die waren gevallen in de auto (was even schrikken, zeker omdat de reservesleutels 1000km verderop liggen) We ontbijten nog even met Femmie en opa en oma en vertrekken 7:30 om de boot van 20:45 in Hirtshals te halen. Onderweg belt ColorLine dat de afvaart om 19:00 uur is, bijna 2 uur eerder. Dit gaan we gelukkig halen, maar we vragen ons af waarom. Dat kan alleen maar te maken hebben met slecht weer. En dat bleek helaas ook het geval.

Bij vertrek uit de haven van Hirtshals in Denemarken viel het nog mee, maar eenmaal op zee kregen we de volle laag. Golven tot 6 meter hoog door een stevige zuidwester. We lezen wat en eten pizza.  Een groeiend aantal passagiers ligt op de grond, met de hoofd op de tafel of staren bleek voor zich met een overgeefzakje die door ColorLine rijkelijk overal is neergelegd. We voelen ons echter goed, we lopen een paar keer van boegboord naar bakboord (wat aanzienlijk moeilijker en grappiger is dan deze woorden doen geloven) en duiken hierna de taxfree in. De winkel zit namelijk in de punt van de boot, waardoor we door de bewegingen van de boot af en toe gewichtsloos kunnen rondlopen. Als we hier alles mochten meenemen wat op de grond was gevallen, dan had de auto vol gezeten.
Maaike voelde zich na 2 uur schommelen toch zeeziek worden en we zijn een tijdje buiten gestaan om frisse lucht te halen. Het was donker dus helaas konden we niets van de zee zien, maar de wind brulde rond de boot, het zeewater spoelde onder en boven ons en maakte dat we behoorlijk zout smaakten aan het eind van de tocht.
Een mevrouw probeert een automatische deur met de hand te openen, vindt gelukkig alsnog de knop en grapt dat die knop toch wel makkelijker ging. Later gaat ze naar binnen, glimlacht naar ons terwijl ze op de knop drukt en struikelt vervolgens over de drempel... Kijken waar je loopt maakt het leven ook af en toe makkelijk. Een Duitse vrachtwagenchauffeur klaagt dat deze 4 uur durende overtocht eigenlijk zijn pauze moet zijn. Hij stelt dat hij dit toch echt beschouwt als werk en in Noorwegen maar 4 uur gaat rijden om daarna pauze te houden. Met een mix van Duits-Noors probeer ik duidelijk te maken dat dit niet een gewone zeegang is (Duits verstaan is nog steeds geen probleem, maar sinds ik in Noorwegen woon praat ik vaak een mix van Noors en Duits terug).
We hebben weer onverklaarbaar veel kaas, koffie, snoepjes en stroopwafels bij ons. Via de verhuizer moesten we veel papieren invullen en BTW betalen voor die paar flessen drank die we thuis hadden staan, dus we hebben dit in de auto meegenomen. Het was niet veel, maar wel meer dan toegestane hoeveelheden die je in 1x mag invoeren. Ik herken inmiddels de mevrouw van de douane, maar zij ons gelukkig niet en we mogen als Nederlandse toerist weer zonder controle doorrijden.
Eenmaal thuis is het buiten 11 graden terwijl we binnen slechts 8 graden meten. Vanwege de regen en storm besluiten we toch maar binnen te slapen. We stoken de kachel op en gaan om 23:45 naar bed. Morgen gaan we wel uitpakken.

zaterdag 19 november 2011

Naar Nederland

We gaan volgende week een keer terug naar Nederland. Ons huis is verkocht en we moeten de spullen aanstaande vrijdag in een container laden, zodat het ergens in Nederland kan wachten op de overtocht naar Noorwegen.
Kleine voorwaarde hierbij is dat we dit laten overkomen als we zelf een huis hebben. Het huis wat we momenteel huren is gemeubileerd en als we hier de spullen bij gaan zetten dan hebben we ook een polsstok en schoenlepel nodig om binnen te komen. En we hebben veel, maar die twee dingen nog niet.

Hoe we terug naar Nederland gaan is nog niet helemaal zeker... Marjolein is met het vliegtuig gegaan en is al aan het inpakken. Ben en Maaike zullen hier volgende week achteraan komen. Misschien met het vliegtuig heen en met de fiat terug. Of misschien toch met de Ford heen en met zijn allen terug in de Ford. Of misschien zelfs met twee auto's terug naar Noorwegen rijden. Hmmm, 2 auto's... Dan kunnen we wel lekker veel kaas en koffie meenemen.

In Noorwegen zijn we al een beetje aan het kijken naar huizen. We durven nog niet heel hard te zoeken omdat het huis in Nederland nog altijd op ons naam staat, maar we hebben al wel een beetje rondgekeken en zelfs een keer een huis bezocht. De betaalbaarheid van een huis hier is omgekeerd evenredig met de afstand tot de bewoonde wereld. Daar waar je absoluut wilt wonen en waar je bijna vastgespijkerd wordt als je komt kijken, kost het kontakt houden met de bewoonde wereld heel veel tijd.
Van de week was ik op cursus met een collega.

Collega: wil je verhuizen? Waarom koop je mijn huis niet?
Ik: Waar woon je dan?
Collega: In Herefoss, 25km van Birkeland. Bospad omhoog, we hebben een prachtig uitzicht over het meer.
Ik: Waarom wil je weg dan?
Collega: Tja, werk in Birkeland, kinderen op school daar, iedere dag rijd ik 2 tot 3x op en neer, dat is 1,5 - 2,5 uur per dag
Ik: Ik werk ook in Birkeland en heb ook kinderen...

Enfin, wel weer een concurrent erbij voor een huis in Birkeland. En er zijn er in totaal maar 27 te koop...
Aangezien Marjolein in Kristiansand werk heeft gevonden, is het misschien handiger om juist die richting iets te zoeken. Zo wordt er 1,5 km bij Birkenes vandaan een stuk berg bouwrijp gemaakt. Info kan op de website worden bekeken. Wij de website bekeken, maar relevante informatie als prijzen, wat er nog te koop is, wanneer het opgeleverd wordt en wat voor huizen er mogelijk zijn, wordt niet vermeld. We hebben op een zondag een mailtje gestuurd naar het contactadres. Nu hebben alle Noren en bedrijven een email adres, maar we begrijpen nog niet helemaal wat ze ermee doen, reactie krijgen we nagenoeg nooit. Misschien komen we met onze emailadressen standaard in de spam terecht. Marjolein heeft na een week nog even gebeld, maar ze vroegen of we een email wilde sturen... we vrezen dat dit een langdurig proces gaat worden. Misschien moeten we het maar doen zoals het leger, gewoon een vlag planten met onze naam om aan te geven dat we het geclaimd hebben.



woensdag 9 november 2011

Elk is alive

Daar was ie dan, in volle glorie, 's avonds in het donker midden op de weg.
Elk had geen haast, keek niet op of om, vond het allemaal al prima dat ik in ieder geval op tijd gestopt was en liep langzaam het veld rechts van de weg in, waarschijnlijk om bij de rivier te komen.

Maaike was klaar met het oefenen in het koor en ik heb haar om 21:00 uur opgehaald uit Birkeland. Terugrijdend naar huis hebben we een stuk verlicht wegdek en de laatste kilometer is donker. 500m verder kwam er een tegenligger aan, dus groot licht voeren was niet mogelijk.

Een eland heeft opvallend lichte poten aan de onderzijde van het lichaam. In het schijnsel van mijn lampen zag ik alleen deze onderpootjes en omdat het er 4 waren, dacht ik kort dat er 2 mensen midden op de weg liepen. Snel afremmen en groot licht aan, bleek het een eland te zijn die de weg over stak. Geweldig, wat een beest. En je ziet hem echt gewoon NIET met dimlichten... (afgezien van zijn pootjes dus)

In Valdres hebben we ooit gezegd: als we hier een eland zien, dan gaan we hier wonen. We hebben daar geen eland gezien. Maar deze uitspraak bleef in ons hoofd rondspoken. Ik weet niet of die mensen daar beneden aan het water het daarmee eens zijn, maar ja, volgens Elk is dat ons huis...

zaterdag 5 november 2011

Donkere Dugnad

Volgens de Noren zijn november en december de donkerste maanden van het jaar. In deze maanden is de zon laat op en vroeg onder, is het vaak bewolkt en door dauw, mist en regen is alles vochtig. Vochtige wegen zijn bv donkerder dan droge wegen. Na de kerst komt er gemiddeld gezien wat sneeuw en hierdoor wordt het weer lichter buiten.
Inderdaad is het donker en vochtig de laatste weken. Dankzij de wintertijd hebben we 's ochtends wat langer licht, maar in de avond is het nu al wel snel donker.

Dugnad på museet (vrijwilligerswerk bij het museum) begon de laatste weken steeds vroeger in de avond om nog in het licht te kunnen werken. Vaak was dugnad in de buurt van de rijksweg 41. Rond Birkeland is de 41 verlicht, dus hebben we nog wat extra licht. Mijn avondeten kwam wel steeds vaker in het gedrang en werd uitgesteld tot na de dugnad. Maar hier in Noorwegen eten we lunch om 11:30 en als ik dan om 20:00 terug kwam, dan was met grote zekerheid de koekjespot leeg voordat we begonnen met eten.
Afgelopen maandag toch maar wat eerder van werk naar huis gegaan, eerst gegeten en hierna naar dugnad. Dugnad was dit keer midden in het bos. Het is die avond 5 graden, mistig en daar waar ik 60 mag rijden, rijd ik inmiddels nog maar 40. Als er nu een reetje oversteekt dan is die nauwelijks te zien. Hierna moest ik nog 1,5 km door het bos rijden. Ik heb hier 35 gefietst in de zomer, maar met de auto reed ik nu langzamer. Eenmaal ter plekke was het niet veel beter. Ze hebben stroom in het museum, maar dat wordt niet gebruikt voor buitenverlichting. Toen pas realiseerde ik me dat we in Nederland nauwelijks meer meemaken wat donker is. We hebben thuis verschillende hoofdlampen klaarliggen, maar nooit aan gedacht om er 1 mee te nemen. Met behulp van het scherm van mijn mobiele telefoon probeerde ik de grond voor me nog iets op te lichten zodat ik in ieder geval niet over een boomwortel val.
Het plan was om een een stoommachine te conserveren voor de winter. Begin van de avond, koud en mistig, proberen we in een onverwarmde ruimte midden in het bos een volstalen stoommachine uit1909 met afmetingen van 4x2x2 meter droog te wrijven met papieren doekjes. Welgeteld hebben we dit 1 minuut geprobeerd, het leek ons toch maar beter om tijdelijk de ruimte te verwarmen en om de machine hierna in te spuiten. Nog enkele buitenbanken naar binnen gedragen, museum afgesloten en hierna in een pikdonker bos achteruit gedraaid met de auto. Ik ben een paar keer uitgestapt om te kijken, maar de auto is nog onbeschadigd.
Enfin, toen was het tijd voor koffie en lapper, een soort grote poffertjes gebakken op een grote zwarte plaat.

Ja, u begrijpt inmiddels mijn voorliefde voor dugnad. Het is erg "low intensity", maar wordt enorm op prijs gesteld.
Tijdens de koffie begint een mede dugnader een verhaal te vertellen. Af en toe hoorde ik wat woorden die ik kende over waar ie woonde, wat voor studie, eten, maar ik had verder geen idee waar het verhaal over ging. Het was wel Noors, want de anderen dugnaders reageerden er wel op.
Ik verscherp mijn aandacht, hang aan zijn lippen om te proberen hem te volgen. Ik let op gebaren, lipbewegingen, noem maar op, maar het verhaal werd nu compleet abracadabra. De man ging nog enthousiaster en sneller praten, vermoedelijk omdat ik zichtbaar gekluisterd zat te luisteren naar zijn verhaal.
Nou ja, volgende week maar weer zijdelings proberen aan te horen.