Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

Ben, Marjolein, Femke en Maaike in Noorwegen

maandag 29 augustus 2011

Voedselketen


Voor alle trouwe volgers van onze blog, excuses voor de late update.
Het is de laatste weken druk geweest. Marjolein is nu ook geëmigreerd naar Noorwegen, we zijn een weekendje in Hovden geweest en we zijn verhuisd, Maaike heeft al op 2 scholen gezeten, 2 internetverbindingen zijn uitgevallen en nog veel meer. Hierover later meer.

Thuis ben je gewend aan wat je hebt, en we wisten dat we bij emigratie naar Noorwegen tegen makkelijke maar soms ook onverwachte moeizame zaken zouden oplopen.

Onlangs kwamen Roland, Marleen, Suzanne en Niels op bezoek. Zij vroegen ons adres, maar dat heeft dit huis niet. Maar het is wel makkelijk te vinden. Volg de 41, sla af bij bord “Birkenes Kirke” en je komt bij ons huis. Voor de zekerheid had ik ze onze GPS coördinaten gegeven, maar de aanwijzingen waren duidelijk genoeg. Gelukkig maar, door een typefout in de GPS zouden ze ter hoogte van Bergen zijn uitgekomen.

In onze “voedselketen” waren de volgende zaken opgenomen:
Contract, postadres, verblijfsvergunning, persoonsnummer, bankrekening en bankpas. Indien 1 van deze zaken zou uitvallen, betekent dat “geen geld” dus “geen eten”.

In Nederland kocht ik een ID bewijs ipv een paspoort. Hiermee mogen we in heel Europa reizen, mag ik me overal in Europa identificeren, kreeg ik een verblijfsvergunning van de politie in Noorwegen, een ID bewijs van de Noorse staat zodat ik salaris kon krijgen en mocht ik een bankrekening openen waarop mijn salaris gestort kon worden…
Het was volgens het bankwezen alleen niet mogelijk om met een ID bewijs een bankpas te krijgen, daarvoor had men een paspoort verplicht gesteld. Ik mocht dus wel geld laten storten, maar ophalen mocht alleen als ik persoonlijk in de bank kwam.  En aangezien de bank hier nooit open is als ik vrij ben heb ik toch maar besloten een paspoort te regelen. Ik had de keuze tussen 2 dagen Oslo, of 2 reizen naar Nederland. 1 voor de aanvraag, en 1 om mijn paspoort op te halen. Dit is waarschijnlijk de duurste bankpas ooit.
Dus iedereen die naar Noorwegen wil verhuizen, koop GEEN ID-bewijs maar een paspoort

De post omzetten van Nederland naar Noorwegen was eenvoudig. Plak je naamlabel op een lege brievenbus buiten het huis, de postbode riekt een verandering en voila, de post komt aan.  Wel iedereen het nieuwe adres weten uiteraard.
Nu zijn we 5km verder verhuisd en moesten we dit bij het postkantoor omzetten (alhoewel de naam “postkantoor” iets groter doet vermoeden dan de afdeling in de plaatselijke winkel).  Formele formulieren waar stempels en handtekeningen op komen.  Ik heb opnieuw onze naam op brievenbus gezet en de belangrijkste schakel, de postbode, heeft al gezien dat er nieuwe mensen zijn komen wonen. Dus ik heb er alle vertrouwen in dat onze post gaat aankomen op ons nieuwe adres.

Bij de bank vertelden ze dat we voor het omzetten van de belasting we alles via internet kunnen regelen. Oh, ja Internet...
Meneer Internet stelt duidelijke vragen:
“Wat is uw adres?”
“Ehh, die heb ik niet. Birkenes in Birkeland.” (dat vind de postbode voldoende, maar ik kan me voorstellen dat de bitjes niet weten of ze nu mijn huis moeten invliegen of die van de buurman)
“Geen adres? Gårdsnummer werkt ook.
Hier heeft u mijn Gårdsnummer. Helaas, dat kan meneer Internet ook niet vinden.
“Heeft u misschien een telefoonnummer dan?”
Jazeker, geen actueel nummer, maar hier heeft u het nummer van vorig jaar.
“Helaas meneer, dat kunnen we niet vinden. Wat is uw Noorse persoonsnummer?”
Aha, die heb ik ook,  alstublieft … Vol verwachting wacht ik op resultaat. “Even kijken,… helaas meneer, dat kunnen we niet vinden”. Niet vinden? Daar heeft de belasting nog geen probleem mee gehad kan ik u garanderen.
We gaan het anders  proberen:  op een woensdag fiets ik naar Lillesand om persoonlijk een abonnement te kopen. Tijdens de gehele rit worden de plaatselijke watervalletjes tot hun maximum niveau bijgevuld.

Bij Expert in Lillesand kijken ze er niet van op dat ik in een privé meertje vragen stel.
Alles wat ik nodig heb ligt inmiddels op tafel.
“Kunt u zich identificeren?”
“Uiteraard, hier heeft u mijn persoonsnummer.”
“Uw persoonsnummer geeft helaas een foutmelding meneer”.
“Zal ik gewoon een jaar vooruit betalen dan?”
“Nee meneer, dat is niet mogelijk. We sturen een fax en dan krijgen gewoonlijk we in 2 dagen antwoord.”
“Ook voor mij? Gezien mijn ervaringen ben ik blijkbaar niet “gewoonlijk”.
“Als u vrijdag niets heeft gehoord, moet u maandag even bellen”
Teleurgesteld fiets ik terug. Alle watervalletjes zijn inmiddels vol, dus eenmaal thuis moet Maaike erg hard lachen als ik voor de deur een kopje water weet te wringen uit 1 sok.
Binnen 1 dag krijg ik antwoord.
“We kunnen u helaas niet checken in de kredietcheck.”
Dat kan wel kloppen, ik ben de ideale klant. Ik heb namelijk geen leningen, dus niet bekend in het kredietregister in Noorwegen!!
Kunt u misschien een salarisbrief opsturen? Dat kan dat kan, naar wie kan ik het sturen vraag ik per email? Geen antwoord. Ik bel het nummer, maar dit wordt niet opgenomen. Ander nummer opgezocht.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken zijn we 3x naar Lillesand gereden en hebben we nu eindelijk internet.

Joepie...kunnen we weer bloggen


donderdag 11 augustus 2011

Artikel in de krant

Om de taal zo snel mogelijk te beheersen schroef ik mijn woordenschat op door regelmatig in het Noors te schrijven. Bijvoorbeeld voor het werk (bv een presentatie, email of mijn eigen aantekeningen), en zo heb ik ook al 2 artikeltjes geschreven waarvan ik met enige trots mag zeggen dat ze allebei gepubliceerd zijn. Een stuk over orientering wat momenteel op de birkeland-il idretwebsite te vinden is..
Een andere artikel, over de fietsronde Birkenesrunde, heb ik herschreven, vertaald en onder het mom van "wie kent mijn kont in Keulen" naar de krant gestuurd.
(het is overigens wel gevaarlijk om zomaar over "konten" uit te wijden. Ik zie regelmatig jongeren met hun broek op zo'n lage plaats, dat, mochten ze ooit door een niet blaffende hond achternagezeten worden, ze meer overlevingskansen hebben met terugbijten dan met wegrennen)



Sorry, ik was even afgeleid... terug naar de krant. De eindredacteur schreef dezelfde middag nog terug dat het  artikel te groot was voor de de eerstvolgende druk van de krant, omdat deze nagenoeg al vol was. En daar bleef het bij. Tot een collega van me de week erop mijn kamer binnenkomt en een heel verhaal begint over fietsen. Toen hij over meteorieten begon begreep ik dat mijn artikel gepubliceerd moest zijn.
"Je hebt een hele eigen pagina in de krant".
Nou had ik wel een A4 volgeschreven maar ik kon me niet voorstellen dat dit een hele pagina van een krant zou vullen. Zal wel aardig wat reclame om me heen gedrukt staan.
Dus ik die avond naar de winkel om de krant te kopen zodat ik mijn eigen artikel kon lezen (ik heb namelijk geen abonnement op de krant). En inderdaad, 1 pagina voor mij alleen. Geen reclame, alleen ik, met een leuke intro van de krant en verder niets. De journalist had zijn werk goed gedaan. Ik had nergens vermeld waar ik werk, maar mijn werkgever stond vermeld bij het artikel.
Enfin, in Keulen kennen ze me vooralsnog niet, maar hier in Birkeland ben ik inmiddels al aardig wat keren positief benaderd over dit artikel. Weliswaar heeft de krant een oplage van 1600 stuks maar op de een of andere manier lezen aardig wat mensen de krant hier... Familie de Boer is bekend nog voordat we goed en wel in Birkeland wonen.

zondag 7 augustus 2011

1e weekje Maaike in Birkeland

Eerste week dat Maaike echt in Birkeland was. En wat voor week. Maandag, dinsdag, woensdag en donderdag hebben we na het avondeten gezwommen in Berse, en dat was ronduit lekker. Vrijdag is het op de zaak altijd lekker eten in de kantine: de ene week worstjes en de andere week wafels. Maaike heeft met beide geen enkel probleem en at met veel plezier mee op vrijdag.
Zaterdag hebben we het huis aan de kant geruimd en de een paar keer en was gedraaid. Verder niets gedaan (sorry, dan ook niets te schrijven)

Zondag kwam de regen met bakken uit de hemel. De verwachting was dat dit tot ca 13:00 ging duren en dat klopte. Hierna hebben we onze wandelspullen aangetrokken en zijn we van onze cultuurorientering nog een paar posten gaan zoeken. Maaike moppert wat over "alweer wandelen", maar gaat toch mee en vindt het uiteindelijk toch weer een mooie tocht.
Dankzij de regen van afgelopen dag stromen er volop beekjes naar beneden. Zo ziet een watervalletje van boven eruit

En zo een ander watervalletje van beneden. De route voerde er vol onderdoor, maar Maaike vond dat niet erg.

Hierna moesten we met touwen vrijwel steil naar boven ...


... en het uitzicht werd beter en beter. Hier kijken we over het meertje Eskedalstjønn heen. Een boom lag geveld, hing ver over de richel heen, maar had het leven nog niet opgegeven. Tja, boven een afgrond hangen op een gevelde boom levert dan wel een leuk plaatje op. In de verte zie ik regelmatig de fabriek waar ik werk en het huis waar we wonen. Desondanks heb ik nog steeds een vakantiegevoel als ik hier rondloop in de natuur.

Uiteindelijk staan we dan op "slechts" 190 meter hoogte, maar hebben een prachtig uitzicht over Birkeland


De laatste post ligt aan de andere zijde van een klein beekje. We hebben waterdichte schoenen en Maaike vraagt of ze door het water mag lopen. Uiteraard geen probleem, alleen de terugreis nam ze een andere weg en stapte zo weer in de beek, die op dat punt echter zo`n 25cm dieper was. Nu hadden we vanwege de regen camaches aangetrokken en die hielden het eerste water tegen. Dus gelukkig waren alleen de eerste 10cm broekspijpen nat, en zo had ze een leermomentje voor de toekomst: Beekjes zijn niet overal even diep.


Na 3,5 uur zijn we weer thuis, 6 posten hebben we gevonden onderweg en 10km gelopen. Als we thuis aan het eten zitten begint het weer te druppelen. Het was een strakke planning vandaag.
Klik hier voor alle foto's.