Soms zit het mee, soms zit het tegen

Laten we beginnen met het "slechte" nieuws.
19 juni heb ik de Birkenes ronde gefietst en hierna ben ik vrij snel nat en koud naar huis gegaan om te douchen.
De maandag erna vroegen mijn collega's: "waar was je nou? Er was een lotto en jij had de hoofdprijs gewonnen. Een racefiets van 15.000 kroner (zo'n 2000 Euro). Maar omdat je er niet was, hebben ze een andere naam getrokken"
Ik wist niets van een lotto. En ik ga er maar vanuit dat als ik daar had staan wachten dat het leven ter plekke totaal anders verlopen was en dat mijn naam dan niet getrokken was.
(maar ik vind het wel jammer hoor)

En dan nu het goede nieuws:
Het was vandaag redelijk tot mooi weer. Een collega heeft me een keer naar het vliegveld gebracht en ik heb gezegd dat ik hem ging helpen met verven van zijn hut.
Ik ben vandaag naar zijn hut gefietst, maar hij was er niet. We spreken elkaar regelmatig, maar ik heb geen telefoonnummer van hem. Toen ben ik maar doorgefietst en heb de Birkenes ronde nog een keer gereden, maar dan andersom.
's avonds ben ik naar zijn huis gereden om te kijken of hij zin had om te vissen. Hij was niet thuis. Ik ben vervolgens alleen naar Homborsund gereden en heb een tijdje gevist. Hier heb een makreeltje en een kabeljauwtje gevangen. zowaar 2 nieuwe vissen voor mij... toen het begon te schemeren ben ik terug gegaan, in de auto zag ik dat het al 23:30 was...Tijd om dieren te zien dus. Met als voordeel dat het hier lang schemert in de zomer.
Ik heb de toeristische route naar de grote weg genomen, maar helaas geen wild gespot. Langs de oude E18 naar Lillesand zie ik opeens een reetje in een weide staan. Ik stop de auto om even goed te kijken, maar er staat precies een boom tussen ons in en iets verder is een rots. Ik wil achteruit rijden, kijk goed of er nergens auto's aankomen en ik zie 100m voor me eland Elk oversteken. Dubbel geluk dus....
Ik rijd langzaam naar Elk. Elk had me nooit hier verwacht, zeker niet op dit tijdstip en begreep dat verder verstoppertje spelen zinloos was. We geven elkaar een waarderend knikje. Elk steekt over, geeft me nog een duidelijke knipoog en verdwijnt in een bosje aan de andere kant. Waarom die  knipoog? Ik pak mijn fototoestel, rijd naar de plek waar Elk het bos in liep en zie niets meer. Ik blijf me erover verbazen dat een dier van een paar honderd kilo gewoon nagenoeg onzichtbaar is in het bos.
En daarmee is het alsnog 1-1: Wel gezien, maar niet vastgelegd op de gevoelige plaat.
Elk liep overigens wel de aangegeven richting op... Misschien zijn dit een soort eenrichtingsverkeersborden voor elanden ipv waarschuwingsborden voor mensen

Birkenesrunden 19 juni 2011

19 juni 2011 was de Birkenesrunden, het jaarlijks fiets evenement in Birkeland. Volgens collega's is dit een belangrijk onderdeel van de inburgering, dus uiteraard was ik van de partij. Stiekem had ik hem 3 weken geleden al verkend. In totaal bijna 4 uur gefietst over 93km en ik kwam versleten terug. Fietsen in Noorwegen is toch wat anders dan in Nederland, dat ging wat beloven.

Mijn collega vond mijn resultaten echter niet tegenvallen en had gezegd: je moet gewoon in een groep meerijden die ongeveer even hard rijdt. Maar wie rijdt er even hard? De Noren moet je niet onderschatten, dus ik nam mij voor te zoeken naar fietsers met ongeveer eenzelfde fiets, grijs haar en een aangelijnde hond.

Mijn fietsende oudbuurman Bernard eet altijd de avond voor een wedstrijd en op de ochtend pasta. Zijn vrouw Wilma vindt de ochtendsessie maar niets, maar qua voedingsstoffen leek me dit een goed idee. De pasta gisteravond was erg lekker, maar voor het ontbijt moet ik Wilma gelijk geven. Ik eet er 2 ontbijtkoeken achteraan om die glibberige warme massa snel te vergeten.

Mijn snelle outfit aan, een foto en 8:15 naar de start. 

Er waren 3 lichtingen van “trimrijders” en men mocht er maximaal 10 uur over doen. Ik zocht driftig naar mijn grijze hondenbezitters, maar zag alleen racefietsers. Een ATB'er dan? Nope, enkel een enkeling op een hybride. Oei… Mijn fiets met 38mm banden, spatborden, voordragers, achterdragers, verlichting, spiegel, heerlijk breed geveerd zadel en fietstas zag er enigszins zwaar uit in vergelijking met de mij omringende carbon racefietsen. Gelukkig had ik mijn thermosfles uit voorzorg thuisgelaten.

Volgens de betrouwbare voorspelling zou het in de nacht regenen en overdag wat droger zijn. In werkelijkheid was de nacht droog en begon het om 8:30 te regenen. Met enige weemoed denk ik terug aan de tijden van weerman Pelleboer, toen wist je in ieder geval zeker dat zijn voorspellingen niet klopte.

Mijn groep startte om ca 8:45. Het is de eerste keer dat ik in een groep fiets, ik zit achterin het peloton, maar het is eerlijk gezegd best wel makkelijk fietsen. Gemiddeld gezien fiets je altijd uit de wind.
Na ca 3km begon de groep te splitsen. Ik zat in een lekker ritme en zocht aansluiting bij de kop. En zo splitste de groep nog een paar keer. Maar de echte heuvels moesten nog komen en was ik gevoelsmatig met mijn zware stalen ros in het nadeel.

Maar de eerste heuvels vielen helemaal niet tegen. Iedereen lijkt het zwaar te hebben heuvelopwaarts dus het gemiddelde van het peloton zakte behoorlijk, eigenlijk zo ver dat ik regelmatig in de remmen moest om mijn fiets af te remmen. Massa is traag laten we maar denken.

Na 30 kilometer kijk ik hoopvol om mij heen. Dan stoppen ik en Roland altijd om even iets te eten en te drinken, maar mijn medefietsers maakten geen aanstalten om te gaan stoppen. Ik realiseer me opeens dat 90% van mijn meegenomen voedsel in mijn afgesloten fietstas achterop de fiets hangt. Gelukkig had ik 2 boterhammen in mijn zak gestopt.
Brood eten op de fiets tijdens een wedstrijd blijkt een uitdaging op zich. Eerst moest ik het broodzakje terugvinden in alle zakken op mijn rug (fietskleding heeft zakken op de rug), hierna moet het broodzakje open. Als dit na enkele minuten gepiel dan toch maar met de tanden opengerukt is, moet het brood nog op hapklare afstand uit het plastic geschoven worden (plastic verteert zo slecht). Het eenvoudigst is dit tijdens de stijgingen, dan fietsen we niet zo hard. Enkele minuten later heb ik dan eindelijk 1 hap in mijn mond, maar komt het aller moeilijkste deel: het op juiste vochtigheidsgraad brengen zodat ik het brood kan doorslikken. Het brood is droog en tijdens klimmen adem ik wat harder, met als gevolg dat meerdere keren een droog stukje brood mijn longen probeert te bereiken in plaats van mijn maag.

Maar goed, halve boterham overleefd, de rest maar teruggestopt. Ik had ergens gelezen dat er halverwege bananen waren en drinken. Maar ook halverwege geen stop. Ons peloton denderde gewoon door. Na 2 x 30 km nog altijd geen aanstalten om even koffie te drinken en bij te praten.

Omhoog eet ik mijn laatste halfje brood op en terwijl het in mijn mond langzaam sappig wordt, splitst de groep zich opnieuw. Ik realiseer me dat nu versnellen een langzame doch pijnlijke dood betekent, dus ik spoel mijn volle mond zo snel mogelijk leeg met water. Ik zit nu in een groepje van 7 achter de kopgroep en het gaat hard naar beneden. Ik probeer nog 1x bij de kopgroep te komen, maar zelfs met 55km/uur blijven ze uitlopen.

Al snel wordt ik weer ingelopen en we fietsen gezamenlijk op de finish af. Een dochter roept huilend haar vader en ze gaan langzamer fietsen. Dat was vandaag de derde tiener die ik droevig zag afhaken. Met zijn 5-en eindigen we de 92 km in 3 uur en 12 minuten. Een Noorse traditie rijker fiets ik tevreden naar huis voor een warme douche en koffie.

Brandalarm

In de verwachting mijn Noors wat verder op te halen kijk ik naar televisieuitzendingen op Internet. Vandaag onder andere gekeken naar uitzendingen over meteorieten en de effecten van de mensheid op de aarde. En daar word je niet vrolijk van. Over 100 jaar is de gemiddelde temperatuur met 7 graden gestegen met verregaande verwoestijning en klimaatvluchtelingen tot gevolg, als we ondertussen niet door een meteoriet van 20m of groter geraakt zijn. 





Ik besluit direct mijn steentje bij te dragen en zet de verwarming uit waarmee ik de was probeer te drogen. Voor een aankomende meteoriet vind ik niet snel een pasklare eigen initiatief.
Alsof  het einde der tijden direct werd ingeluid ging het brandalarm af. Zonder vrouw in de buurt ben ik als man gedwongen heel consequent mijn spullen op 1 plek te leggen, wat zowaar voordeel bood in deze situatie. Ik trok schoenen aan, vond in 1x mijn autosleutels, papieren, portemonnee en telefoon, sloot ramen en deuren  en ging op onderzoek. Beneden trof ik een half aangeklede buurman met de handleiding en code van het brandalarm in zijn hand. Ik heb geen idee waar mijn buurman oorspronkelijk vandaan komt, maar aangezien ik als kleine Nederlander een volledige kop groter ben, vermoed ik dat hij uit Italie komt.

De man mopperde dat het brandalarm verkeerd was omdat hij nooit normaal kon koken zonder dat het brandalarm afging. Hij trok zijn deur open alwaar de kamer blauw stond en de lucht van aangebakken voedsel rijkelijk naar buiten stroomde.

Nu vind ik pizza lekker en kunnen Italianen over het algemeen lekker koken, maar dit leek me een geval van “overhaaste generalisatie”: Het brandalarm gaat af iedere keer als ik kook, dus het brandalarm is fout…

De buurman had blijkbaar vertrouwen in zijn bakkunsten aangezien van zijn kleding de bovenhelft ontbrak.

We hebben een tijdje geprobeerd het alarm te laten stoppen, hetgeen niet ging, Maar al snel was de lucht voldoende opgeklaard, waarna het alarm automatisch ophield. Dat was mooi, dan kon ik weer verder gaan met mijn pastagerecht (veel water, kan moeilijk aanbranden). Pasta, omdat ik zondag namelijk de Birkenes Ronde als toerrijder ga fietsen. De toerrijders mogen al om 8:30 vertrekken en mogen maximaal 10 uur over 93 km doen. De wedstrijdrijders vertrekken om 9:30 uur en gaan er zo’n 2:10 uur over doen. Nu fiets ik altijd stevig door, maar zo’n 45km/uur in een heuvellandschap is iets teveel topsport voor mij. Maar ik heb 1 uur extra, dus als ik heel erg goed mijn best doe en we met meer strevers zijn rond 8:30 zodat we een team kunnen vormen dan komen we misschien gewoon als eerste binnen. De weersverwachtingen zijn er in ieder geval wel naar om een toptijd neer te zetten: regen. Niet veel, maar wel continue. Nou ja, je kunt beter regen uit de lucht hebben dan een meteoriet denk ik dan maar. Toch nog iets positiefs overgehouden van deze doomsday programma's.

Op bezoek in Nederland

Ik was weer even in Nederland. Ik moest nog even de dakgoot repareren, met Mar de tuin knippen, spullen terugbrengen, paspoort kopen, boodschappen doen, een keer televisie kijken, andere makelaar selecteren, uit eten en nog meer zaken regelen. De buurvrouw voert s nachts haar rituele klompendans uit we slapen diep onder de dekens wegens muggen. 3 uur voor de terugreis blijkt de vloerverwarming lek en gaat opeens de wc deur niet meer open. Nog snel probeert Paul de vloerverwarming te lassen, maar het ding blijkt zo verroest dat het lasapparaat meer gaten maakt dan dicht last. Paul komt later deze week een nieuwe installeren. Kosten op sterfhuis, maar het is niet anders.
Enfin, die 4 dagen in Nederland waren erg kort, maar de nachten ook.

De terugreis vond ik bij voorbaat al spannend, ik ga smokkelen. Op de heenreis had ik een koffertje met 5 kilo bagage, maar terug naar Noorwegen neem ik aanzienlijk meer (teveel) kilo's mee.
In een poging zo min mogelijk op te vallen, vraag ik me af hoe kan ik het beste langs de douane kan, geschoren of de ongeschoren look. Ik meet mij een nonchalante 4 dagen ongeschoren reizigerslook aan.

We passen en meten totdat mijn koffer 21 kilo is. De rest gaat mijn handbagage, die koffer is 4x zo klein, maar zet een schrikbarende 15 kilo op de weegschaal.

Eenmaal op de band op Schiphol blijkt mijn koffer 23,5 kilo te zijn. Dat is ronduit balen. Niet vanwege de vriendelijke mevrouw, zij vindt dit allemaal geen probleem en laat de koffer zonder bijbetalen doorgaan. Maar meer omdat ik zelf dus ook 2,5 kilo zwaarder ben dan ik dacht.

De douane bij Schiphol lijkt niets in de gaten te hebben. Ik haal mijn PC uit mijn koffer, doe mijn 3 flesjes met totaal 100ml vloeistoffen in een plastic zakje en loop volledig ontdaan van alle metalen zo nonchalant mogelijk door de metaaldetector. Geen alarm, maar ik word aangehouden. Ik kijk zo onschuldig mogelijk, de douanier wijst naar mijn hoofd. Ik begrijp hem niet. 

"Uw bril". 

Ah, mijn zonnebril had ik afgedaan en schuin op mijn hoofd gezet. En blijkbaar is er een regeltje dat dit niet mag. Ik doe mijn bril af, reik hem aan, maar de man is gelukkig snel tevreden. 

In het vliegtuig krijgen we als vanouds een versnapering en wat te drinken. Over zo'n versnapering is volgens mij heel goed nagedacht. Een koekje en zoutjes, net voldoende om bij mensen de geur van een slechte adem een uurtje te onderdrukken, maar mild genoeg om niet het hele vliegtuig naar bv chips te doen ruiken. Mijn buurman doet hier helaas niet aan mee en eet zijn eigen meegenomen zak nootjes op. Nu vind ik pindakaas lekker, maar het is toch anders als iemand anders dit maalt en eet.

In Kristiansand pluk ik de koffer zo soepel mogelijk van de band, in een poging de suggestie te wekken dat hier alleen ondergoed en t-shirts in zitten. Met een klap komt ie op de grond terecht, niemand kijkt op.
Ik slalom langs de douanier als een scharende auto. Beide koffers hebben wieltjes en bij iedere bocht willen ze gewoon rechtdoor. Hij kijkt me aan, maar houdt me niet tegen. Ik slaak een stille zucht van verlichting en verlaat het gebouw.
Mijn collega Theo staat buiten op me te wachten. Hij wilde me graag brengen en halen en hier heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. Hij probeert een koffer in de auto te zetten, ik help hem even.
Onderweg kijk ik nog enkele keren achterom, maar we worden niet gevolgd.

Een maal thuis zoek ik de sleutel op om de koffer open te maken. De buit kan worden verdeeld over de kasten: 6 pakken stroopwafels, 4 pakken hagelslag, 4 pakken senseo koffie, 3 pakken kaas, 3 flessen wijn en 3 kilo snoep. Zo, hier kan ik een tijdje op teren. Tenslotte komt Marjolein pas over 4 weken met de auto...

Winterslaap en Champions League

Ieder huis in Noorwegen naast zijn kruis, een vlag ook een brandalarm centrale. Als er in ons gebouw bij de buren brand uitbreekt, dan gaan bij mij de melders piepen en aangezien 99% van het gebouw uit hout bestaat, is dat wel een prettig gevoel. 

Dit doorgeven van het alarm wordt geregeld door een centrale in de hal. Deze centrale meldt echter sinds zondag dat er iets mis is: 2 piepjes per seconde, iedere seconde, 24 uur per dag. En degene die mij een beetje kennen, weten dat ik hier na een paar minuten al genoeg van had. 

Dat het probleem niet ernstig was, was ons al snel duidelijk. Zodra we een alarm testen, dan piepten alle alarmen in het gebouw. En geen enkel alarm was defect. So far so good. Uitzetten was geen optie, dan word ik niet wakker gepiept als mijn buren per ongeluk de verkeerde kookplaat aanzetten (wat mij al een keer was overkomen) of rokend in slaap vallen. Dus even tanden op elkaar, oordopjes in en wachten op reparatie op maandag. Maar maandagavond na het werk piepte de centrale nog altijd. Dinsdagochtend hoopte ik dat het nu echt opgelost zou worden, op woensdagochtend begon ik een beetje de moed te verliezen en op donderdagochtend was ik blij dat ik naar Nederland ging voor het weekend. 

Nou ja, qua slapen maakt dit inmiddels ook niet veel meer uit. Rond 23:30 uur is het nog licht buiten en rond 4:30 opnieuw, dus ik slaap de laatste tijd wat weinig. Ik vrees wel enigszins voor de winter hier, ik ga mijn baas maar langzaam voorbereiden op mijn winterslaap.

Zelf vind ik mezelf nog af en toe enorm struikelen over mijn tong, maar ondanks mijn slaapgebrek blijven mijn Noorse vaardigheden blijkbaar groeien. Ik kreeg een compliment van het hoofd van alle scholen in de kommune. Ik heb met hem en met de rector van school gesproken over Maaike op school. En over "skjøiter" ofwel schaatsen. Veel Noren beginnen namelijk automatisch over schaatsen als ze horen dat ik uit Nederland kom en of ik weet dat Kees Verkerk hier woont. Zowel Kees Verkerk als Ard Schenk zijn een beroemdheid hier, niet alleen vanwege hun prestaties op schaatsgebied maar ook omdat ze beide Noors spreken. 

Maar Sven Kramer zit de Noren toch wel erg in de weg momenteel. De Noorse nationale held Bokko komt niet verder dan de tweede plaats, dus ze zijn blij dat Sven een sabbatical neemt. Althans, dat heb ik vandaag begrepen, want ik was hier zelf nog niet echt van op de hoogte. Ik vind sporten leuk, maar met name vanwege het doen, niet het kijken naar. En dat geldt zeker voor schaatsen. 

Hierdoor groeide laatst wel de wanhoop van enkele collega's. Net voor het weekend vraag ik ze wat ze gaan doen. "Voetbal", en ze kijken me verwachtingsvol aan. "Oh leuk, tegen wie moet je?" Ik zag de verbazing in hun ogen groeien. "Nee, vanavond televisie kijken met vrienden", of ik dat niet wist? "Oh", zei ik, "wie speelt er dan?" Inmiddels vielen de ogen bijna uit de kassen. "Champions League, Manchester tegen Barcelona". Of ik soms niet van voetbal hield. Ehhh, nee. Ik leg uit dat ca 3 Nederlands mannen niet van voetbal hielden, en dat 1 onlangs naar Noorwegen is verhuisd. 

In de hoop mijn arbeidscontract te ondermijnen zoeken ze op internet welke eisen worden gesteld aan integratie van buitenlanders in Noorwegen. Ze vinden zo snel niets over voetbal. Toevallig is mijn Noorse baas binnengekomen en vraagt: "wat gaan jullie doen van het weekend?". Ze kijken even op van het scherm en antwoorden:

"Voetbal kijken..." 

"Oh, wie speelt er?"

En daar was Maaike weer

Afgelopen woensdagavond is Maaike, onze kleine wereldreiziger geland. Maaike vraagt sinds ze kan spreken of ze ook een keer mocht vliegen en nu in een half jaar heeft ze al 6x gevlogen, waarvan 2x alleen. Eigenlijk mag je pas vanaf 15 jaar alleen vliegen van KLM, ben je jonger dan is begeleiding verplicht of moet extra betaald worden. Maar als je je tickets gewoon boekt en zorgt dat iedereen goed weet wat ie moet doen, blijkt er verder niemand naar te vragen.

We waren dit weekend erg internationaal bezig. Femke zat in Londen, Marjolein in de Krim (is nog net Nederland) en Ben en Maaike allebei in Noorwegen.

Het waren 4 snelle en warme dagen, want Maaike vond ook echt dat ze als zonnetje ook het zonnetje had meegenomen. En dat was wel even schrikken ja. We gaan al jaren op vakantie naar Noorwegen omdat we  het kouder klimaat iets lekkerder vinden dan de warmte in bv Frankrijk, maar het was op zaterdag zelfs 30 graden.En Maaike, die had helaas geen zwemkleding bij zich.

Op donderdag hebben we een kultuurorientering gedaan. We kochten een orienterings enveloppe bij het benzinestation en gingen op weg. We treffen 2 kaarten aan met in totaal 40 te zoeken posten. 

Als eerste zijn we naar Engesland gereden, waar we 3 uur hebben gelopen om 11 punten te vinden. Dat vonden we wel weer mooi voor die dag. De meeste punten waren redelijk eenvoudig te vinden, maar af en toe moesten we toch echt even flink orienteren. Waar zijn we op de kaart en waar moeten we naar toe. Het leukste vind ik zelf dat Orientering zich buiten de reguliere paden afspeelt. Je loopt dus echt door moeras, langs beekjes, door gebieden waar normaal gesproken niet snel komt. En soms lopen we onszelf ook vast, dan lopen we wel van A naar B, maar blijkt er een rotsformatie tussen te liggen. Ook dat is Orienteren, niet alleen kijken waar je bent en waar je naartoe moet, maar evenzo belangrijk is welke weg je neemt. In ieder geval hebben we prachtige uitzichten, wat ons regelmatig een vakantiegevoel geeft op 30km van huis.

De Noren zelf hebben veelal een boot, hut of allebei. Als ze een hut hebben dan ligt deze vaak dichtbij hun eigen woonplaats, bv 15km verder. Dat lijkt raar vanuit de gedachte dat vakantie ver weg en een heel andere omgeving moet zijn, maar toch is dat laatste zo.

Op vrijdag heb ik nog even een halve dag gewerkt en zijn we hierna naar onze kennissen in Vigeland geweest, Wim en Kari. Wim had net neef Roland en nichtje Romy opgehaald en we hebben pizza meegegeten en tot in de avond zitten praten.

Zaterdag was een hele warme dag. Maaike heeft bij een nieuw vriendinnetje Julie gespeeld. Dat was zeer spannend voor haar, spelen en praten met een Noors leeftijdsgenootje, maar met Engels als backup blijkt het allemaal toch wel heel erg mee te vallen en werd het een hele gezellige dag, zelfs al zit je boven in de boom

Zondag zijn we naar Lillesand gefietst. Maaike stelde het op prijs als haar vader gepaste afstand nam, omdat je als dertienjarige toch echt niet in de buurt kan fietsen van een vader in fietskleren, met een tas met eten en met een hengel aan zijn fiets. Nou ja zeg, weet je wat? Ik zet Maaike gewoon weer op het vliegtuig vanavond.

Klussen en handleiding

Ik heb meegeholpen met klussen in ons aanstaande huis. Ik heb plintjes afgemeten en gezaagd. Ik was lekker bezig in de keuken, maar 1 deel van de plint begreep ik echter niet. Langs alle muren tot aan de deur, ik moest ophouden bij de deur (maar wel een 45 graden bocht zagen) en hierna weer verder na de deur. Ik heb geloof ik 3x gezegd en dat ik het niet begreep, maar hier bleek een verschil in denkwijze: de Nederlander (in dit geval gerepresenteerd door mij) wilde graag alles afwerken met een plint, dus ook voor de deur, terwijl de Noorse denkwijze pragmatisch is: daar waar er een spleet zichtbaar is tussen parket en wand (doordat parket voor de wand ophoudt) daar monteer je een plint. Maar als een deel parket strak onder de wand geschoven is worden, dan is er geen spleet zichtbaar en heb je op die plek dus ook geen plint nodig.

Soms heb je van die uitvindingen waarvan je denkt: hoe zijn de mensen op het idee gekomen. De duurste koffie ooit is een koffiesoort die wordt uitgepoept door katten. Dat lijkt me zonder twijfel hele dure koffie, die boon terugvinden in de kattenpoep lijkt me nog het makkelijkste deel, maar de kat die boon laten opeten...
En zo heb ik al een paar dingen gekocht in Noorwegen waarvan ik denk: waarom nou? Tegenwoordig moet je in Nederland al veel nalezen voordat je het koopt, maar in Noorwegen schrijven ze het ook nog eens in het Noors:
Majones. Niet opgelet, er stond het woordje "lett" in de buurt. Lichte mayonaise dus, zonder vet. Maar mayonaise HOORT vet en eieren als ingredienten te hebben, anders is het geen mayonaise. En inderdaad, het smaakte naar flauwe boter.
Solo: de Noorse variant van Fanta en Orangina. Wij vinden dat een lekkere frisdrank, behalve als ik weer eens ongelezen een suikervrije variant in mijn mandje heb gelegd. Nu is het in het "dieren en insektenrijk" heel gewoon dat een dier opvallende signaalkleuren heeft, enkel en alleen om aan te geven: "eet mij niet, want ik ben niet lekker".

Maar waarom is dat nu niet verplicht voor mensen, door bv een opvallende dop, of gevaartekens

Zoetzure augurkschijfjes dan. Ik had er helemaal trek in, wat kan daarmee mis gaan? De pot ziet er nagenoeg hetzelfde uit als in Nederland. Zit ik dit thuis te eten, heb ik de pot erbij gepakt om te kijken wat erin zit. Kryder (= kruiden). Kruiden als zout is logisch, maar ik proef komijn boven alles uitkomen. Opnieuw poept bij mij dan de gedachte op: wie verzint er nu zoiets? Dat moet wel een wanhopige producent van augurkschijfjes zijn geweest in een kommune waar het verboden is eten weg te gooien, en waar net per ongeluk een zak komijn in een vat met 10.000 liter augurkschijfjes is gevallen. Nu zijn er in Noorwegen ook enkele e-colli augurken aangetroffen, dus tegenwoordig was ik zelfs mijn zoetzure augurken voor consumptie.

Heeft iemand al eens geprobeerd een blik open te maken met de blikopener van Ikea? Ik had al een paar keer wat pogingen ondernomen, maar pakte al snel mijn zwitsers zakmes met blikopener. Maar nu kon ik mijn zakmes niet zo snel niet vinden en mijn aardappels lagen inmiddels gaar op mijn bord dus de IKEA opener en ik waren tot elkaar veroordeeld. Met de instelling: "het moet mogelijk zijn, anders mag je dit niet verkopen" heb ik 5 minuten geworsteld met blik en opener. Hierna heb ik een mes gepakt en deze meerdere keren door het blik heen geslagen. Eindelijk kon ik warme erwten en afgekoelde aardappels eten.

Dit is niet allemaal typisch Noors, deze uitdagingen vind je ook gewoon in Nederland. Maar die blikopener hield me toch wel bezig. Hoe kan een bedrijf als Ikea nu een opener verkopen die echt gewoon helemaal niet werkt, ook al is deze maar 2 EURO. Ik had het idee om met opener en een blik naar Ikea te gaan, maar ik voelde toch een soort nattigheid. Ben ik dan echt de enige met dit probleem? Gegoogled op "blikopener Ikea", lees ik dat er blikopeners zijn waarbij je niet in het deksel moet snijden maar in de zijkant. Ik pak het geruineerde blik erwten erbij en ik snij probleemloos de bovenkant eraf. Typisch gevalletje RTFM dus. Een auto van 50.000 EURO stap ik in en rij weg, maar een blikopener van 2 EURO moet ik eerst de handleiding lezen.

En Elk? Nee, dat gaat niet goed. Op foto's in het nieuws gezien dat er 1 door een beer opgevreten langs de weg lag en 1 door een auto aangereden. Weer 2 kansen minder dus. 

Het gaat overigens opvallend goed met Orientering. Wekelijks verbreek ik mijn PR. 2 weken geleden had ik nog 2 uur nodig, vorige week 1 uur. Deze week slechts 0,5 uur en er waren nu zelfs mensen langzamer dan ik. Mijn tijden volgen een soort inverse wet van Moore, iedere week de helft. Volgende week bij de 10 besten en over 2 weken dus wereldkampioen. Ik zoek nog sponsers. Iemand geintereseerd ;-) ?